De mannen keken haar aan. Hun ogen stonden vol medelijden.
‘Ach, meisje toch,’ zei de oudste officier toen. ‘Er is hier geen mens die nog voor je kan zorgen. Ook je arme vader en moeder niet…’ 

Korte inhoud 
“We zijn er allemaal mee opgegroeid: het verhaal van het ongewenste weesmeisje Mary en haar weggestopte neef Colin, die opbloeien in de verboden tuin die ze weer tot leven wekken.

Margaretha van Andel blies het stof van de 111 jaar oude woorden van Hodgson Burnett en laat ze opbloeien als de geheime tuin zelf. Daphne Louter kleurt het geheel in met illustraties die doen denken aan destijds met de frisheid van nu.

Droom mee… volg het roodborstje… naar de geheime tuin!”

‘Je hebt niemand. Alleen een rare, oude oom met een raar, oud huis en bij hem ga je wonen. Hij heet Archibald Craven.’
‘Nooit van gehoord,’ snauwde Mary.
‘Natuurlijk niet,’ zei Basil. ‘Je weet helemaal nul niks met dat snibbesnuitenhoofd van jou.’ 

‘Er is één tuin waar je niet mag komen. Je kan d’r ook niet in, want hij is afgesloten. Daar is al tien jaar niemand meer geweest.’
Mary wierp haar een verbaasde blik toe. Alweer een gesloten deur! Zelfs buiten. Wat een vreemd gedoe hier.

Mijn mening 
Ik hou zo van dit tijdloze verhaal! Ik heb het vroeger veel gelezen en in 2019 eindelijk opnieuw, in een mooie versie van Leopold, en nu is er dan deze hertaling door Margaretha van Andel bij Lemniscaat verschenen. Met de meest prachtige illustraties van Daphne Louter.

Er was in dit grote, sombere huis iets vreemds aan de hand en nu zou ze erachter komen wát.
Nou ja, misschien niet nu, maar wel snel.
Heel snel!

Mary Lennox (10), een door haar rijke ouders verwaarloosd, altijd door bedienden verzorgd, compleet verwend nest, blijft zielsalleen achter nadat cholera om zich heen heeft gegrepen in haar huishouden. Ze moet India verlaten om bij een oom die ze niet kent in Engeland te gaan wonen.
Archibald Craven woont in een somber oud landgoed, Misselmoor, midden op de ‘moors’ en bemoeit zich nooit met iemand. Hij is ook niet van plan om dat met zijn nichtje te doen. Mary zal zich, met een beetje hulp (véél te weinig naar haar zin) van dienstmeisje Martha, zelf moeten zien te redden.
Veel meer dan ronddwalen in de tuinen van het landgoed is er niet te doen voor haar, want binnen mag ze niet op ontdekking uit in alle afgesloten kamers (wat ze stiekem toch doet, want wat hoort ze toch steeds voor gehuil???). In de tuin mag ze overal komen, behalve in de afgesloten tuin die van haar overleden tante is geweest. Die zit al tien jaar op slot, en de sleutel is begraven. Maar: met de hulp van een nieuw vriendje, een roodborstje, weet Mary de tuin én de sleutel te vinden. En dat heeft een magisch effect op het verwende en kattige weesmeisje…

Mary liep dichter naar hem toe. De roodborst bleef een tel zitten, toen fladderde hij een stukje verder.
‘Kletskous,’ zei Mary. ‘Wat heb je gevonden?’ (…)
Mary richtte zich op en bekeek de sleutel wat beter, terwijl haar hart begon te bonzen.
Geen twijfel mogelijk. Die had echt verschrikkelijk lang in de grond gezeten.
Misschien wel tien jaar.

Ik zei al dat ik de illustraties zo prachtig vind, en wat er zo bijzonder aan is, naast dat ik ze gewoon al enorm mooi en sfeervol vind, is dat ze langzaam kleurrijker worden naarmate het leven van Mary kleurrijker wordt! Ze bloeien op, net als zij! Én bij ieder hoofdstuk staat het roodborstje afgebeeld. (roodborstjes zijn speciaal voor me, het voelde gewoon een beetje alsof het speciaal voor mij was ) Zó mooi allemaal!!!
En het verhaal leest in deze vertaling van Margaretha van Andel echt heerlijk weg. Leuk om te zien dat er per hertaling andere keuzes gemaakt worden qua wat er wel vertaald wordt (de naam van het landgoed bijv.) en wat niet (wat Engelse uitdrukkingen bijv.). Zo zit er toch iedere keer dat ik het verhaal lees net een beetje verschil in. En het is en blijft een tijdloos verhaal, wat me iedere keer opnieuw weet mee te voeren!
Ik moest weer gniffelen om de verwaande, verwende Mary, die eraan moet wennen dat er geen bediende meer voor haar rent (Martha is zo’n heerlijk mens!), ik leefde mee met haar en de grote veranderingen die ze meemaakt, ik genoot ervan haar te zien opbloeien, ik smulde van de zoektocht naar de geheime tuin en de ontdekking ervan en ik genoot mee van die prachtplek! Ik vond het weer heerlijk dat ze in huis op zoek gaat naar waar het gejammer vandaan komt, dat ze dan die eveneens verwende en hooghartige neef Colin (die ook wel heel erg zielig is, zo weggestopt en ‘doodziek’) ontmoet en dat hij weer door haar opbloeit… En ik genoot sowieso weer van alle prachtige personages! Ben de tuinman, Dickon de dierenfluisteraar, de moeder van Martha en Dickon… Ik ben en blijf zó verliefd op dit verhaal! De kracht van de natuur, de kracht van vriendschap… Ontroerend! Ik zat vaak met een brok in mijn keel. Gewoon echt een betoverend mooi verhaal! En deze editie is dat ook: betoverend mooi…

Zo mooi. Zo vreemd. Ademloos keek Mary om zich heen. Nog nooit had ze zo’n mysterieuze plek gezien. De tuin was helemaal omgeven door hoge muren die volledig waren begroeid met de kale takken van klimrozen.

De geheime tuin 
ISBN 9789047710851 – Uitgeverij Lemniscaat – 256 pagina’s – Verschenen (deze editie): juni 2022 – Vertaald door: Margaretha van Andel – Illustraties: Daphne Louter – Leeftijd: 10+