Maarten was er drie weken lang bang voor geweest: dat de bel zou gaan en dat haar stoel leeg zou zijn. En nu gebeurde precies dat.
KORTE INHOUD “Maarten en Loïs zijn samen opgegroeid en hebben altijd met elkaar gespeeld. Maar sinds hij verliefd op haar is geworden, krijgt hij rode vlekken in zijn nek zodra ze hem aankijkt. En nu is Loïs ziek. Maarten voelt zich schuldig dat hij niet bij haar langs durft en wanhopig omdat ze misschien wel doodgaat. Als hij hoort over een geheimzinnig leegstaand huis waar kapotte dingen op magische wijze weer heel worden, ontstaat er een plan in zijn hoofd. Wat als Loïs een nacht in dit huis zou doorbrengen…?” Continue reading →
Papa vraagt of dat nou ‘in’ is op school, die dilemma-vragen. Ik leg ‘m voor de honderdste keer uit dat het woord ‘in’ niet gebruikt wordt, net zoals ‘cool’ en ‘vet’ trouwens, maar inderdaad, iedereen doet het nu.
Korte inhoud Wat kies je: Elke dag met een clownsneus over straat lopen? of… Elke dag andijviestamppot eten?
Daniëlle en haar vader verzinnen elke dag gekke dilemma’s, waarop ze verplicht moeten antwoorden. Maar als ze écht iets te kiezen had dan zou Daniëlle het liefst willen dat haar moeder er nog was, die vier jaar eerder is overleden. Als haar vader een nieuwe vriendin krijgt, verzet ze zich hevig tegen het idee dat haar eigen moeder bijna vergeten wordt. Continue reading →
‘Tja, Georgina,’ begint dokter Khan, ‘ik ben bang dat ik geen goed nieuws voor je heb.’
Korte inhoud Gina Bellamy’s leven is een chaos. Daar staat ze dan, na haar scheiding, in een te kleine flat met te veel dozen vol spullen uit haar oude leven. Ze staat voor de keuze: doormodderen of eens en voor altijd uitvinden wie ze écht is. Het is tijd voor drastische maatregelen: al haar bezittingen de deur uit, alleen de honderd meest belangrijke dingen mogen blijven. Maar welke honderd dingen? Elke brief, elk souvenir, elk díng is een herinnering. Gina moet kiezen wat in haar nieuwe leven past en wat ze los wil laten, want alleen dan ontstaat ruimte voor nieuwe mogelijkheden… Continue reading →
Het was een heldere dag in april en de veertigjarige Mia Hayes, oftewel ‘Rabbit’, de geliefde dochter van Molly en Jack, de zus van Grace en Davey, de moeder van Juliet van twaalf, de beste vriendin van Marjorie Shaw en de enige echte liefde in het leven van Johnny Faye was op weg naar een verpleeghuis om te sterven.
Achterflap “Hier is een waarheid waar niemand omheen kan: het leven kun je niet sturen. Rabbit Hayes houdt van haar ‘gewone’ leven en van alle buitengewone mensen om zich heen. Ze is gek op haar dochter, Juliet. Op haar kleurrijke, chaotische familie. En op de enige man in haar hart: Johnny Faye. Maar het lijkt erop dat de wereld andere plannen heeft gemaakt voor Rabbit. En daar heeft ze vrede mee. Want zij heeft haar eigen plannen – en nog een paar dagen de tijd om ze werkelijkheid te laten worden. Hier is een waarheid om te onthouden: dit is een verhaal waarin wordt gelachen om de verrassingen van het leven. Een verhaal over het vinden van plezier in elk moment.” Continue reading →
‘Jullie moeten eerder in maanden gaan denken. Hooguit in seizoenen.’
Achterflap “Hoe belangrijk wordt het verleden, wanneer er geen toekomst meer is?
Wat gebeurt er als je te horen krijgt dat je ernstig ziek bent en door nalatigheid van het ziekenhuis niet meer geholpen kunt worden? Dat je ‘in seizoenen’ moet gaan denken? Annabel Wismar (59) laat het er niet bij zitten en zoekt haar heil bij Belgische artsen, die haar nog wel willen behandelen. Voor haar zoon David is de gedachte zijn moeder te verliezen zo beangstigend dat hij bij haar intrekt. Hoe korter hun toekomst samen wordt, hoe meer een onverwerkt verleden de kop opsteekt.” Continue reading →
ISBN 9789047706601 Uitgever: Lemniscaat 264 pagina’s Verschenen: 2012, heruitgave april 2014 Originele titel: The fault in our stars Vertaald door: Nan Lenders
Achterflap:
“Hazel werd drie jaar geleden opgegeven, maar een nieuw medicijn rekt haar leven voor nog onbekende tijd. Genoeg om een studie op te pakken en vooral niet als zieke behandeld te worden. Augustus, Gus, heeft kanker overleefd – ten koste van een been. Vanaf het moment dat Hazel en Gus elkaar ontmoeten, lijkt er geen ontsnappen aan de zinderende wederzijdse aantrekkingskracht. Maar Hazel wil niet iemands tijdbom zijn.
De zoektocht naar de mysterieuze schrijver van hun lievelingsboek, ‘Een vorstelijke beproeving’, leidt hen naar Amsterdam. Daar neemt hun leven een wending die ze zich niet hadden kunnen indenken.
John Green studeerde Engels en godsdienstwetenschappen en wilde een tijdlang priester worden in de Anglicaanse kerk. Hij is een van de meest populaire en bestverkopende auteurs van de VS. Voor een deel heeft hij zijn roem te danken aan zijn Youtubekanaal Vlogbrothers, dat bijna 2 miljoen abonnees heeft, en aan zijn 2,2 miljoen volgers op Twitter. ”
Recensie:
“Ik ben net, net… Ik ben net een granaat, mam. Ik ben een granaat en er komt een moment dat ik ontplof en ik wil het aantal slachtoffers graag tot een minimum beperken.”
De 16-jarige Hazel heeft schildklierkanker die uitgezaaid is naar haar longen, ze werd drie jaar geleden opgegeven, maar een experimenteel medicijn heeft de groei van de kankercellen vertraagd. Hoeveel jaar ze nog heeft is onbekend, maar Hazel probeert, met haar zuurstoftank, zoveel mogelijk een gewoon leven te leiden. Van haar moeder moet ze naar een praatgroep met lotgenoten. Daar ontmoet ze op een dag de 17-jarige Augustus, Gus, Waters, die botkanker overleefd heeft, al is het wel ten koste van een been gegaan. Het is liefde op het eerste gezicht tussen Hazel en Gus, maar Hazel wil hem geen pijn doen dus ze wil alleen vrienden zijn.
“… er zijn boeken als ‘Een vorstelijke beproeving’, waarover je mensen niet kunt vertellen, boeken die zo bijzonder en zeldzaam en van jou zijn, dat het voelt als verraad om je liefde ervoor rond te bazuinen.”
Als Hazel Gus haar lievelingsboek uitleent, Een vorstelijke beproeving van Peter van Houten, raakt hij ook in de ban van het verhaal. Het wordt verteld door een meisje met kanker en het verhaal eindigt midden in een zin, waarschijnlijk omdat het meisje dan sterft. Hazel vindt dat enorm frustrerend, want ze wil weten hoe het met de andere personages afloopt. Ze nemen via zijn assistente contact op met de auteur, die in Amsterdam woont. Hij wil alleen in levende lijve antwoord geven op Hazels vragen, dus ze gaan naar Amsterdam. En die reis zet hun levens op hun kop…
“Jij hebt mij een eeuwigheid gegeven binnen de getelde dagen en daarvoor ben ik dankbaar.”
Een weeffout in onze sterren is weer zo’n boek wat in mijn hoofd en hart gekropen is. Het is het verhaal van twee tieners die op jonge leeftijd al enorm veel meegemaakt hebben, de een met een toekomst, voor de ander kan het ieder moment over zijn. De liefde die ze voor elkaar voelen gaat heel diep, ook al probeert Hazel dat te negeren. Samen filosoferen ze over het leven en de dood, op een heerlijke humoristische manier, vol zelfspot. Het is een hartverscheurend liefdesverhaal dat ondanks het beladen onderwerp onwijs luchtig en vlot leest, maar het raakt je wel tot in het diepst van je ziel. Onder het lezen heb ik veel gelachen, maar ook kreeg ik een steeds dikker wordende brok in mijn keel en op het eind zat ik gewoon te janken. Ik had wel quote na quote willen en kunnen geven, zoveel mooie zinnen staan er in dit boek. Ik ga absoluut de Engelse versie nog eens lezen, want die kan alleen maar nog mooier zijn. Ook ben ik heel benieuwd naar de film die volgende maand hier in Nederland zal uitkomen, zullen ze het gevoel hebben weten te pakken? Ik kan iedereen aanraden dit boek te lezen, het zal niemand onberoerd laten! Een weeffout in onze sterren is echt één van de mooiste boeken die ik ooit las.
ISBN 9789081941105 Uitgever: 7 Hathors Publishing 372 pagina’s Verschenen: augustus 2012
“Er was eens……
Er was eens een carrièretijger. Ze was 31 jaar, werkte hard om zich vooral voor anderen te bewijzen. Rende van hot naar haar en verloor zichzelf volkomen in de ratrace van het leven. Snelheid was haar ding, ze racete rond op een Suzuki TL 1000 motorfiets en liet zich door niets en niemand iets vertellen. Gas is alles! Ze nam het leed van de wereld op haar brede schouders zodat ze haar eigen sores niet hoefde te voelen. Lekker makkelijk!
Tot op een dag de noodrem aangetrokken werd. Wie niet horen wil moet bloeden, ehh… voelen. Baarmoederhalskanker in de terminale fase bracht haar leven tot stilstand. En toen?
Je raad het al, die carrièretijger ben ik en ik deel graag met je hoe het komt dat ik het kan navertellen… Waarom? Omdat ik op het nippertje, balancerend tussen leven en dood, in de stilte eindelijk gehoor gaf aan de roep van mijn hart. Niet denken, maar voelen! Dat bleek de weg terug naar het leven, terug naar mijn ware zelf. Van terminaal kankerpatiënt tot helemaal schoon op eigen kracht en op mijn eigen, eigenwijze manier…
Het slot van het boek heb je al geraden, het heeft een heel erg happy end. Anders had jij dit boek nu onmogelijk in je handen kunnen hebben. Tja, en wat dat elastiekje daar nu mee te maken heeft? Ik daag je uit om dit boek te lezen en er onder andere achter te komen dat alles anders is als je het op zijn Katjasiaans bekijkt.”
Katja Swager kreeg de diagnose terminale baarmoederhalskanker. Zouden haar grote liefde Henk en haar peuter Yannick dan echt alleen achterblijven? Geen sprake van! Op een dag heeft de nuchtere Noord-Hollandse een spirituele ervaring, een bezoek van een “Mentor”. Die vertelt haar te leven vanuit haar hart en niet vanuit haar hoofd en zegt haar niet te vechten zoals ze al haar hele leven gedaan heeft, maar zich over te geven. Dit is een eye-opener voor Katja. En ze weet langzaamaan op haar eigen kracht en haar eigen wijze de kanker te overwinnen…
“Toen ik compleet was vastgelopen in mijn eigen overtuigingen, over hoe het leven zou moeten zijn en hoe ik invulling moest geven aan dat waarvan ik dacht dat dat het leven was, sloeg het noodlot toe. Ik had nog maar heel kort te leven. En dat noodlot bleek mijn redding. Van carrièretijger naar kankerpatiënte. Naar de dood en weer terug. Heftig? Dat wel, maar ook heel gaaf. Want het bleek een prachtige reis te zijn, terug naar mijn hart, terug naar het leven.”
In Leren leven als een elastiekje vertelt Katja haar heftige en wonderbaarlijke levensverhaal. Aangevuld met afbeeldingen van (eigen) schilderijen en songteksten, die er een extra dimensie aan geven. Het spirituele aspect van dit boek kan je aanspreken of niet, dat is heel persoonlijk, maar het is hoe dan ook een boek waar veel waardevolle levenslessen in zitten. Ziek of niet, je kunt er allemaal wel iets uithalen. Katja weet haar pittige verhaal met veel humor te brengen, waardoor het ondanks het zware en serieuze onderwerp een luchtig verhaal blijft. Ik denk dat ze veel mensen hoop geeft met het delen van haar verhaal, waarin ze je een andere kijk op (het genezen van) kanker geeft. Ik heb bewondering voor haar en vind het heel moedig en mooi dat ze haar ervaringen op papier heeft gezet.
“En met mijn hoofd in de wolken, mijn voeten stevig op de aarde volg ik bij iedere stap de waarheid van mijn eigen hart. Met de bron van het leven, mijn hart, als mijn kompas.”
ISBN 9789048818877 Uitgever: Mistral 304 pagina’s Verschenen: oktober 2013
“De dag dat ik doodging is het aangrijpende relaas van een jonge vrouw die tijdens haar zwangerschap ontdekt dat ze baarmoederhalskanker heeft. De reactie van de artsen is eenduidig: checken of er geen uitzaaiingen zijn, de baby aborteren en de baarmoeder met de tumor verwijderen, alleen dan heeft ze een overlevingskans. Maar Tania denkt er niet over om abortus te plegen. Vóór alles zal ze proberen het kindje te laten overleven. Het leidt ertoe dat zij een van de eerste vrouwen ter wereld is die chemotherapie krijgt tijdens de zwangerschap. De dag dat ik doodging is het genadeloos eerlijke verhaal van een moeder die vecht voor haar kind. Een verhaal over kanker, liefde, onmacht, zwangerschap en ethische keuzes.
Tania Bongers werkt als internationaal PR-manager in de modewereld. Op een openhartige, inspirerende en luchtige manier beschrijft Tania in De dag dat ik doodging de strijd die ze aanging en de revolutionaire behandeling die ze kreeg. Ze hoopt dat dit boek, op welke manier dan ook, een positieve uitwerking heeft op het leven van een ieder.”
“Kanker? Dat hebben andere mensen, ik niet. Ik ben jong, ik sport, ik eet gezond. Ik heb wel lang gerookt, maar daar ben ik vijf jaar geleden al mee gestopt. Ik sta op het punt mijn eerste kindje te krijgen. Ik kan gewoonweg geen kanker hebben. Niet nu.”
Tania, 32, en Antonie zijn bijna vier jaar samen als hij voorstelt om te proberen een kindje te krijgen. Ze zijn twee succesvolle jonge en gezonde mensen die samen oud willen worden, een kindje lijkt een logische volgende stap. Als Tania op vakantie is bij een vriendin op Mauritius blijkt ze zwanger te zijn, Tania en Antonie zijn dolgelukkig. Maar dan slaat het noodlot toe: Tania heeft last van bloedverlies en ondanks dat met de kleine alles goed is blijkt uit inwendig onderzoek dat ze een zorgwekkende tumor op haar baarmoederhals heeft. Het blijkt een kwaadaardige tumor te zijn en ze komt in medische stroomversnelling terecht. De artsen raden haar aan om de baby te aborteren en de tumor zo spoedig mogelijk te verwijderen. Tania kan zich daar niet bij neerleggen, zonder dit kindje had ze nooit ook maar een kans op overleven gehad, want dan was de kanker niet op tijd gesignaleerd. En dat ze zwanger is geraakt ondanks de tumor is een wonder op zich. Als een leeuwin strijd ze voor het leven van haar ongeboren kindje. Na een speurtocht op internet stuit Tania op een artikel uit een Belgisch ziekenhuismagazine waarin ze leest dat chemo tijdens de zwangerschap mogelijk is mét grote overlevingskans voor de baby. Ze gaan naar Leuven voor een gesprek met de desbetreffende arts en komen vol hoop terug naar Nederland. Gelukkig wil het AMC meewerken en kan Tania in Amsterdam onder behandeling blijven. Ze gaat de strijd aan met de kanker en hoopt dat ze de juiste beslissing heeft genomen, dat haar kindje inderdaad niet zal lijden onder de chemo. Het is een zware en emotionele strijd, niet zonder slag of stoot, maar de beslissing blijkt juist te zijn geweest. Tania zet een gezonde dochter op de wereld en de artsen hebben de tumor kunnen verwijderen.
De dag dat ik doodging heeft me onwijs aangegrepen, mede doordat ik zelf zwanger ben kwam Tania’s verhaal keihard bij me binnen en heb ik flink wat traantjes gelaten. Wat een achtbaan van emoties; van geluk en blijdschap naar wanhoop, onzekerheid en een sprankje hoop. Ik heb heel veel bewondering voor deze sterke, moedige en positief ingestelde vrouw die tegen het advies van de artsen in is gegaan en op zoek ging naar een alternatief waarbij zijzelf én de baby kans op overleven hadden.
De dag dat ik doodging is een heel toegankelijk geschreven boek. Tania Bongers heeft een fijne en vlotte schrijfstijl die je het gevoel geeft dat je een Chicklit aan het lezen bent, maar dan wel eentje met een rouwrandje… Ik hoop van harte dat de kanker wegblijft en wens Tania nog heel wat gelukkige jaren samen met haar Antonie en Eva toe.
Mijn collega blogster Westmus, van Hou van boeken, heeft mij en een aantal andere bloggers gevraagd om aandacht te besteden aan een geweldig project van vijftien stoere schrijvende vrouwen. Die vijftien vrouwen hebben samen de erotische verhalenbundel Overgave geschreven. Het brein achter deze bundel is Lilian Schneider. Zij zat met dit crowd writing project in haar hoofd en vroeg in april 2013 een aantal collegaschrijfsters om een verhaal te schrijven voor een erotische bundel. Het worden veertien verhalen en één gedicht. Het is niet zomaar de zoveelste bundel maar deze heeft een doel. De royalty’s van Overgave gaan naar Viva la Donna. Dit is een stichting die tot doel heeft om vrouwen met kanker, in mijn ogen ook hele stoere vrouwen, weer te laten stralen. Dat zijn dus stoere vrouwen in het kwadraat. En daar wordt je toch warm van? Samen je krachten bundelen, in dit geval door het schrijven van krachtige woorden dat is toch fantastisch!
Hoe ver staat deze bundel nu? Momenteel zijn de verhalen door redactrice Linda Crombach geredigeerd en terug naar de auteurs. Zoals je op Twitter kunt lezen zijn ze heel enthousiast. Het ‘gezicht’ van de bundel is Janine Lucht. Deze prachtige foto is van fotografe Andrea Loot van DreamLogic Design.
Ik volg het ontstaan van deze bundel sinds kort via Twitter en ook Facebook Overgave. Ik werd er attent op gemaakt door onder andere tweets van Westmus en Nynke Laanstra. Ik ben Lilian gaan volgen op Twitter en ontdekte ook de FB pagina.
Dit project van vrouwen voor vrouwen moeten wij als boek-bloggende vrouwen in de aandacht brengen vind ik. Dat is het steentje dat wij kunnen bijdragen. Een beetje promotie voor dit crowd writing project is op zijn plaats op onze blogs. Daarom geef ik graag gehoor aan de vraag van Westmus en doe ik mee aan de promotie van deze verhalenbundel! Ik zou mijn bloggende collega’s ook willen vragen om een stukje te schrijven over deze geweldige bundel zodat er veel geld wordt verzameld om vrouwen met kanker te laten stralen.
Volg de boekenblogs want we bundelen al met negen onze krachten om deze bundel onder de aandacht te brengen.
