De zomer die alles was – Mariska Overman

Niemand wil omgaan met het meisje dat dode dieren begraaft aan de voet van een boom.

KORTE INHOUD
“De 12-jarige Puca zit vaak onder de grijparmboom op haar dierenbegraafplaats in het bos. Ze vraagt zich af hoe ze ervoor kan zorgen dat de tijd sneller gaat. Over zes weken mag ze namelijk naar de middelbare school. Dan zal alles anders zijn en zal niemand haar nog raar vinden. Ze kan niet wachten, maar de zomervakantie duurt eindeloos lang. Op een dag zit er ineens een jongen bij haar boom, Rover. Hij wil zich vervelen. Ieder uur, iedere minuut. Dat rekt de tijd op als een elastiek, zegt hij. Puca snapt niets van hem.
Als ze Rovers verdrietige geheim ontdekt, raakt Puca in verwarring. Ze moet een besluit nemen. Gaat ze Rover helpen om de tijd te vertragen?”

Zolang niet zeker is dat iets niet zo is, kan het zo zijn.

MIJN MENING
Ik ben gek op de spannende boeken van Mariska Overman (er verscheen ook een YA-novelle van haar hand in de Kluitman-reeks!), dus was heel erg benieuwd naar haar eerste jeugdroman (10+)!

Tijd is een gevoel. Leuke dingen gaan snel. Stomme dingen langzaam.

Puca is een buitenbeentje en ze kan niet wachten tot deze zomervakantie voorbij is en ze op de middelbare een frisse start kan maken. De tijd kan haar niet snel genoeg gaan!
Maar dan komt ze bij haar ‘grijparmboom’, haar dierenbegraafplaats & geheime plek, Rover tegen. Rover wil juist dat de tijd zo langzaam mogelijk gaat, wil zich zoveel mogelijk vervelen…
Ze raken bevriend (misschien is er zelfs wel sprake van kriebels! ) en Puca komt erachter waarom Rover zo graag wil dat de tijd gerekt wordt. Ze weet alleen niet goed wat ze ermee aan moet. Want van fijne dingen gaat de tijd juist sneller, en ze hebben het toch fijn samen?

Na deze zomer zal het anders zijn. Een andere school, een ander leven. Dat kan niet snel genoeg komen.

Wat een prachtige omslagillustratie, hè?! Esther Leeuwrik heeft de essentie van het verhaal zó mooi weergegeven!
En wat een verhaal is het… Ik werd er van begin tot eind hélemaal in meegesleurd! Een emotionele achtbaan waar ik pas uit kon stappen toen ik het boek uit had. En ik voel de rit eigenlijk nog steeds nagalmen in mijn buik (hart)… Puca, de lieve denker/dromer/voeler, en Rover, die moedige, moedige jongen, heb ik in mijn hart gesloten! Wat leefde ik met ze mee. Puca, heeft het niet makkelijk doordat ze een buitenbeentje is en heeft het thuis ook niet makkelijk omdat haar drukke broertje veel aandacht vraagt van haar schim van een moeder (gelukkig is haar vader veel op reis, maar als hij thuis is…). Ze vlucht dan naar haar boom, haar plekje en bedenkt wat ze allemaal kan doen om de tijd sneller te laten gaan. Maar ja, dan raakt ze bevriend met die mysterieuze Rover die juist wil dat de tijd zo langzaam mogelijk gaat! Hoe zit dat eigenlijk? En kun je tijd wel echt langzamer of sneller laten gaan?? (En moet je er juist niet zoveel mogelijk uithalen?)
Prachtig die band tussen die twee die in korte tijd ontstaat! Heftig ook, want je weet dat het ook nog intens verdrietig gaat worden…

Het moet een stom geintje zijn. Dat móét. Maar ze voelt heel goed dat het dat niet was. Precies daar van binnen waar ‘zeker weten’ woont.

Een onwijs meeslepend, hartverwarmend en hartverscheurend verhaal! Ontzettend ontroerend, het heeft me diep geraakt. En ondanks het verdrietige (de tijd (rekken), vriendschap, kriebels en hoofdzakelijk: leven en dood) werd het nergens te zwaar. Het is vooral ontzettend lief! Ik kreeg tijdens het lezen een steeds dikkere brok in mijn keel en had op het einde tranen in mijn ogen. Pff, wat een onwijs mooi jankboek! Deze zal me nog wel even bijblijven.