Het is 23.54 uur. En ik zit hier op een bank te leven.
Ik ziet hier te leven, terwijl andere mensen sterven.
Misschien wel precies op dit moment.
KORTE INHOUD
“Als de 12-jarige Nicolaus op de rode knop drukt, komt de tijd stil te staan; precies twee minuten voordat zijn moeder overlijdt. Nicolaus krijgt de mogelijkheid om met een speciale trein door de tijd te reizen. Kan hij alles waar hij spijt van heeft terugdraaien? Kan hij zijn moeder waarschuwen en zo de toekomst veranderen.”
Daar ligt mijn moeder te sterven zonder dat ze me heeft gevraagd of ik dat goedvind. Mensen zouden hun kinderen moeten vragen of ze dat goedvinden. Die kinderen zouden moeten beslissen.
Of moeders wel of niet mogen sterven.
Je huilt gewoon tot je tranen op zijn.
Dan huil je zonder te huilen.
Dat is het ergste wat er bestaat.
MIJN MENING
Ik viel meteen al voor de omslag- en schutblad-illustraties van dit kinderboek (9+) en na het lezen blijkt Jeska Verstegen echt zo perfect de sfeer te pakken te hebben! 
Dit moest een aangrijpend verhaal zijn, en dat was het zeker…
De moeder van Nicolaus (12) ligt op sterven en hij hangt ’s nachts wat rond in het ziekenhuis – hij is liever niet in die kamer bij zijn verdrietige vader en stervende moeder – en kijkt grappige YouYube filmpjes over honden. (Dat is één van de tips die hij op een lijst in zijn kop genoteerd heeft: “Tip 78: Zelfs als je alles stom vindt, zijn honden op YouTube niet stom. Die zijn ontzettend grappig.“)
Hij weet wel dat het nu elk moment zover kan zijn, maar toch drukt hij in de lift op de rode, knipperende knop die er eerder nog niet was. Hij komt bij het ‘Laatste Station’ terecht waar de tijd precies om 00.04 uur stilstaat, twee minuten voordat Nicolaus’ moeder zal sterven. Hij krijgt de kans om met een magische trein door de tijd te reizen. Vooruit of achteruit. Hij kiest voor achteruit, om terug te gaan naar het moment waarop hij iets deed waar hij heel erg spijt van heeft. Kan hij het goedmaken? En kan hij misschien zijn moeder waarschuwen en de toekomst veranderen?
Onder de knop waar ‘kelder’ op staat zit nog een knop, die mooi rood naar me knippert. Ik kan me niet herinneren dat ik die knop eerder heb gezien. Ik kan me niet eens herinneren dat er een rode knop zat.
Er staat niets op, geen letters.
Ik weet niet waarom ik het doe.
Ik druk erop en wacht.
Zo, dit verhaal kwam binnen hoor! 
Van begin tot eind werd ik helemaal gegrepen door het ontroerende verhaal. Het leest heerlijk vlot weg, staat boordevol prachtige, rake zinnen (ik had er hier nog wel veel meer kunnen quoten!) en weet heel diep te raken…
Wat leefde ik mee met die arme Nicolaus die op het punt staat zijn moeder te verliezen. Hij wil er niet aan, vlucht liever dan te wachten op het onvermijdelijke moment. En dan die magische plek waar hij terechtkomt, daar waar de tijd even stilstaat en hij misschien, door de trein van vier over twaalf te pakken, wel de kans heeft om dingen te veranderen… Zó bijzonder! ‘De plek halverwege’, waar hij vooruit of achteruit kan…
Het verhaal is heel erg verdrietig, maar daarnaast zit er ook magie en humor (heel fijn!) in en zóveel liefde. Het is hartverscheurend en hartverwarmend tegelijk en daardoor is het niet té zwaar.
Een onwijs aangrijpend verhaal over verdriet, acceptatie, loslaten, afscheid, pijn, rouw en liefde. Heel erg bijzonder. Ik las het in één adem uit en moest echt wel een traantje wegpinken tijdens het lezen. Wat een prachtboek!
(Echt een boek voor liefhebbers van de ook al zo aangrijpende boeken Films die nergens draaien en Zeven minuten na middernacht. )
Hartkippenvel, dat krijg je als je hart kapotvriest van al het verdriet dat je op je ziel draagt.
Hartkippenvel, overal.
Dat bestaat echt.
De trein van vier over twaalf
ISBN 9789020624168 – Uitgeverij Kluitman – 144 pagina’s – Verschenen: januari 2024 – Vertaald door: Lammie Post-Oostenbrink – Illustraties: Jeska Verstegen – Leeftijd: 9+
