Way to go, Liv. Naar de andere kant van het land verhuizen is geen garantie om te ontkomen aan je stuntelige zelf. Die reist gewoon lekker mee.
Korte inhoud
“Liv en Emerald zijn twee tieners die elk een groot verlies hebben geleden. Liv verhuist met tegenzin naar de andere kant van het land, waar ze Emerald ontmoet.
Haar nieuwe beste vriendin worstelt met haar eigen problemen en heeft het langs haar zijde moeilijk om de draad op te pikken. De twee groeien snel naar elkaar toe, wat hen ook hoop op een betere toekomst geeft, maar door de geheimen die ze allebei met zich meedragen, komt die vriendschap aan een zijden draadje te hangen.”
Bij paniekaanvallen was Ruby er altijd om me rustig te krijgen. Ze ademde met me mee en vertelde verhalen over haar paardrijwedstrijden. De paniekaanvallen werden steeds minder frequent, maar sinds ze dood is…
Mijn mening
Monica Haak stuurde me heel lief haar nieuwste YA-boek, De pijn die wij verbergen (die ga ik binnenkort lezen), en ook meteen haar debuut, Voor verdriet heeft niemand tijd. Die las ik als eerste:
Liv (15) is na de dood van haar vader met haar moeder naar de andere kant van het land verhuisd. Daar moet Liv op een nieuwe middelbare school beginnen en opnieuw vrienden zien te maken. Meteen de eerste dag ontmoet ze Emerald (16) in de kantine bij wie ze, ongevraagd (ze ratelt er zenuwachtig op los), haar levensverhaal eruit gooit. Emerald worstelt met haar eigen verlies: haar zus en beste vriendin Ruby is er niet meer, en Emerald vindt het heel erg moeilijk om door te gaan. Ze zit dus helemaal niet te wachten op een nieuwe vriendin, maar er is geen ontkomen aan: Liv en Emerald krijgen heel snel een heel hechte band. Maar of hun vriendschap bestand is tegen de grote geheimen die tussen hen in staan?
Ze is grappig, maar dat moet ik niet hebben. Ik wil geen vriendschap, ik wil geen binding met mensen.
Mooi dat er voorin het boek gewaarschuwd wordt dat het boek gevoelige inhoud bevat en dat er achterin hulplijnen genoemd worden voor als je zelf ook met die gevoelens worstelt. Het verhaal gaat namelijk over depressie, zelfpijniging en suïcidaal zijn, heftige onderwerpen dus, maar in een heel mooi verhaal… 
Ik leefde van begin tot eind ontzettend mee met beide meiden en hun grote verlies. Je leest het verhaal ook afwisselend vanuit Liv en Emerald, dus je leert ze heel goed kennen. Ze gaan allebei anders met hun verdriet om, de een wil graag verder met leven, met een frisse start (leven mét het verdriet) en een fijne vriendschap, de ander wil eigenlijk helemaal niet meer leven en vindt het moeilijk om ook fijne momenten te beleven met haar nieuwe vriendin… De vriendschap wordt intenser en intenser en je begint te hopen op een wat zonnigere toekomst voor de meiden, maar de leugens worden ook groter. Dat moet een keer tot uitbarsting komen, dat voel je aankomen. En dan houd je je hart vast! 
Ik vond het een heel erg lief verhaal, door de ontluikende vriendschap tussen die twee beschadigde meiden die steeds intenser wordt, een heel aangrijpend verhaal ook, door hun grote verlies en hun verdriet, maar zeker ook door de depressieve gevoelens die er zijn (herkenbaar voor mij helaas). Het verhaal leest lekker vlot weg en was maar moeilijk los te laten.
Een heel mooi, lief, intens én aangrijpend verhaal dus! Mooi dat dit soort (YA)verhalen er zijn. En een heel geslaagde eerste kennismaking met Monica als auteur! 
Ik voel dat er iets met haar is wat ze voor me achterhoudt, maar ik weet dat ze dat niet zomaar aan me zal vertellen. Ik wil haar helpen, maar ik ben bang dat als ik erover begin, ze de vriendschap verbreekt.
Voor verdriet heeft niemand tijd
ISBN 9789463967280 – Hamley Books Uitgeverij – 330 pagina’s – Verschenen: september 2020 – Leeftijd: 15+
