De tulpenjongen – Christina Wahldén

Er zitten geen gaten in de weg. De ramen zijn niet kapot. De huizen zijn niet gebombardeerd. Alles lijkt heel. Het lijkt er niet op dat het hier oorlog is geweest.

Korte inhoud 
“Het is herfst 1945. De oorlog is net voorbij en de elfjarige Wim mag na de vreselijke Hongerwinter naar Zweden om daar aan te sterken. Hij gaat een jaar bij een gezin wonen met vijf kinderen, een hond en een kat. Onderweg ziet hij de verwoestingen van de oorlog. Dat is bij zijn aankomst in Zweden wel anders. Alles is nog heel en netjes, en er is eten in overvloed. Toch heeft Wim moeite om te wennen. Hij spreekt geen Zweeds en in zijn nare dromen is de oorlog nog niet voorbij. Zal het hem lukken om zich er thuis te voelen?

De tulpenjongen is gebaseerd op het waargebeurde verhaal van de Nederlandse Willem, die net als zo’n 10.000 andere kinderen van 8 tot 12 jaar oud na de Tweede Wereldoorlog naar Zweden werden gestuurd om daar aan te sterken. Dit betreft een stukje geschiedenis waar nog niet veel over geschreven is.”

Ik heb een paar jaar honger geleden. Nu staat er meer eten voor mijn neus dan ik in lange tijd heb gezien. (…) Toch kan ik haast niets wegkrijgen.

Mijn mening 
Ik zou zelf niet gauw een boek over oorlog uitkiezen, maar deze kreeg ik van Uitgeverij Kluitman als verrassing en de korte inhoud sprak me wel meteen erg aan; een jeugdboek (10+) over de tijd vlak ná de Tweede Wereldoorlog, na die vreselijke Hongerwinter…  Blij dat ik dit waargebeurde verhaal gelezen heb?

Wim (11) verlaat zijn familie in (het verwoeste) Tiel om een jaartje bij een Zweedse familie te gaan wonen om aan te sterken na de oorlog en de Hongerwinter. Op zijn lange reis ziet hij allerlei vernietiging en wanhoop voorbijkomen, maar eenmaal in Zweden is dat voorbij, daar hebben ze minder last gehad van die vreselijke oorlog.
Zijn gastgezin, papa Karl, mama Margareta en hun vijf kinderen, hond en kat, wonen in een mooi geel huis, in een plattelandsdorpje waar alles mooi en heel is en waar eten genoeg is (ze verbouwen zelf ook veel). Wim wordt met open armen ontvangen, hij krijg eten genoeg, nieuwe kleren en leert langzaam de taal spreken. Maar hij mist thuis en heeft vaak nachtmerries over de oorlog. Zal hij zich daar in Zweden thuis en veilig gaan voelen?

Ik hoor dingen die er niet zijn. Ik hoor mijn herinneringen. Het zijn herinneringen aan de oorlog. Zelfs nu het vrede is, gaat de oorlog in mijn dromen verder. Dat vind ik maar raar.

Ik moest even wennen aan de schrijfstijl in het begin, het is een vrij kinderlijk verslag van de gebeurtenissen, wat opsommend en herhalend af en toe. Maar eenmaal gewend vond ik het juist heel erg passend, zo wordt het verhaal echt vanuit de kinderen – Wim en Britta, een van de Zweedse kinderen – verteld en krijg je het mee vanuit hun jonge belevingswereld. Het gaf het nog wat extra vertederends en aangrijpends…
Wim vertelt over zijn reis naar Zweden, over zijn tijd in Zweden en tussendoor laat hij langzaam wat los over de afgelopen vreselijke jaren. Door Britta lezen we over hoe het voor hen was tijdens de oorlog en hoe het is om de Nederlandse Wim in huis te krijgen. Langzaam begint Wim zich thuis te voelen en wordt hij onderdeel van het gezin. Heel erg mooi om te lezen! Hij kan weer even kind zijn, veilig en gezond, in een prachtige omgeving, bij superlieve mensen.
Leuk dat Britta zo gek is op boeken! Extra pluspuntje  Alice in Wonderland komt voorbij, Winnie de Poeh en Pippi Langkous…
Het verhaal leest heerlijk vlot weg, is heel meeslepend en beschrijvend, waardoor ik alles voor me kon zien en kon meebeleven. En ondanks het serieuze onderwerp, wordt het nergens te zwaar.
Ik vind het een heel mooi, lief, gemoedelijk en ‘klein’, maar toch ook heel aangrijpend verhaal, over een periode die heel ‘groots’ is geweest voor een jongen die vreselijke jaren achter de rug had. Op het einde had ik echt tranen in mijn ogen… Ik sloeg het boek met een diepe (tevreden) zucht dicht! Heel erg blij dat ik het heb mogen lezen dus.  En bijzonder om eens een boek te lezen over dit stukje geschiedenis. Hartverwarmend.

Ik zou Wim willen vragen wat hij heeft meegemaakt. Ik wil hem vragen of hij over de oorlog wil vertellen. Ik wil het wel én niet weten. Maar het is nog te vroeg om dat soort dingen te vragen.

De tulpenjongen 
ISBN 9789020654738 – Uitgeverij Kluitman – 174 pagina’s – Verschenen: maart 2022 – Vertaald door: Lammie Post-Oostenbrink – Leeftijd: 10+

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.