De olifant – Peter Carnavas

Toen Olivia de keuken in liep, zat er ineens een olifant naast haar vader aan de kleine houten tafel.

Korte inhoud
“Olivia woont met haar vader, opa en haar hondje Freddie. Alleen is er met haar vader iets vreemds aan de hand. Hij wordt gevolgd door een grijze olifant. Een olifant die alleen Olivia kan zien. Hoe droeviger de vader van Olivia kijkt, hoe groter de olifant wordt. Het dier wordt soms zo groot, dat het haar vader niet eens meer lukt om haar mooie fiets te repareren.
Samen met haar beste vriendje Arthur bedenkt ze een plan om de olifant weg te jagen en haar vader terug te krijgen.”

‘Het is moeilijk uit te leggen,’ zei ze. ‘Hij loopt achter mijn vader aan. Telkens als papa verdrietig kijkt, zie ik de olifant.’
‘Wat doet die dan?’ vroeg Arthur.
‘Niet zo veel,’ antwoordde Olivia. ‘Hij is er gewoon, en hij maakt alles heel zwaar en lastig voor mijn vader.’

Mijn mening
Toen ik het persbericht van dit kinderboek las, kreeg ik meteen een brok in mijn keel. Ik had het gevoel dat het over een depressieve ouder zou gaan (ik heb zelf een depressieve stoornis, dus dat raakte me) en dat bleek deels te kloppen, maar ook niet helemaal…

Olivia ziet bij haar droevige vader een grote grijze olifant rondhangen, die alles donkerder en zwaarder maakt voor hem. Het lukt haar vader zelfs niet om haar fiets te repareren, ook al heeft hij dat al een tijd geleden beloofd.
Gelukkig heeft ze haar hondje Freddie die haar troost, opa die bij hen woont en die haar leven meer kleur geeft, en haar beste vriendje Arthur, aan wie ze alles kan vertellen. Hij helpt Olivia een plan te bedenken om de olifant weg te jagen en haar vader weer terug te krijgen.

‘Jouw vader gaat je fiets niet repareren. Eerst moet jij je vader repareren.’

Laat ik beginnen met zeggen dat ik de illustraties in dit boek zo prachtig vind! Zwart-wit en eenvoudig, maar tegelijkertijd zo veelzeggend en sfeervol… Ze passen echt perfect bij het verhaal.
En dat verhaal is onwijs ontroerend! De vader van Olivia draagt een groot verdriet bij zich, een groot verlies (en Olivia en opa eigenlijk ook), en hij wordt steeds somberder, wat Olivia voor zich ziet als die grote grijze, verstikkende olifant. Voor een project op school over oude dingen (en automatisch de herinneringen die aan de spullen vastzitten) zou Olivia nu toch wel heel graag haar fiets gemaakt zien, die is oud en heel bijzonder: die is namelijk van haar moeder geweest toen ze klein was. Maar ja, dan zal ze toch echt die olifant moeten wegjagen…
De weg naar het ‘genezen’ van haar vader gaat gepaard met een hoop herinneringen ophalen samen met opa, aan de hand van oude spullen die hij Olivia aanbiedt i.p.v. de fiets, en met de confrontatie met meer verdriet dan dat van vader… (op het einde werd ik nog flink verrast door een wending, die eigenlijk ook heel logisch was! )
Dit verhaal is verdrietig, maar door het perspectief van dat lieve optimistische meisje Olivia en de avonturen die ze beleeft met haar fantastische opa, wordt het nergens te zwaar. Het is gewoon een heel erg lief, vertederend en heel erg mooi verhaal over verlies, rouw, verdriet, troost, liefde, herinneringen en weer geluk voelen. Ik heb met een brok in mijn keel zitten lezen en heb op het einde gehuild. Wat een prachtboek.