Zondagskind – Judith Visser

Senta was mijn beste vriendin. Ze was twee jaar jonger dan ik, en andere mensen noemden haar een hond.

Korte inhoud
Jasmijn Vink praat niet. Wel met haar hond. En met Elvis. Die zeggen namelijk niets terug en dat is fijn. Dan hoeft zij zich niet af te vragen wat er bedoeld wordt. Of na te denken over wat ze moet antwoorden. Hoe kan het dat anderen wel weten hoe ze zich moeten gedragen? Dat mensen zich kunnen afsluiten voor de voortdurende stroom van prikkels, die ervoor zorgt dat haar hoofd implodeert? Met vallen en opkrabbelen leert Jasmijn hoe ze zich in sociale situaties staande kan houden.

Zondagskind vertelt het verhaal van een jong meisje dat opgroeit in de jaren tachtig en negentig, een tijd waarin weinig bekend was over autisme. Jasmijn bewandelt haar eigen, hobbelige pad en leert bij elk obstakel zichzelf en de wereld waarin ze leeft beter te begrijpen. Zondagskind neemt de lezer mee in de belevingswereld van iemand met asperger.

Colette kon haar ziel een schildje omdoen. Ik niet.

Auteur
“Judith Visser (1978) kwam er op volwassen leeftijd achter dat ze het syndroom van asperger heeft. Dat verklaarde veel, bijvoorbeeld waarom ze wel op haar derde al kon lezen en schrijven, maar niet kon praten, waarom ze zich bij dieren meer op haar gemak voelt dan bij mensen en waarom zij letterlijk ziek werd van verjaardagsfeestjes. Door haar ervaringen weet ze de zintuigelijke waarnemingen van een jong meisje met asperger op grandioze wijze in tekst te vangen. In Zondagskind blikt zij terug op haar jeugd.”

‘Papa… Hoorde je dat?’
‘Wat?’
‘Dat.’ Ik wees naar de radio. ‘Dat liedje.’
‘Natuurlijk. Dat was Elvis.’
Elvis.

Mijn mening
Ik wil sowieso alles van Judith Visser lezen, omdat ik weet hoe goed en mooi ze schrijft. Maar bij dit boek wilde ik het nog net iets meer, omdat het echt haar eigen verhaal is, over opgroeien terwijl je ‘anders’ bent. Hoe is het om op te groeien met asperger, zonder dat je dat zelf weet en zonder dat het een bekend begrip is?

Jasmijn Vink (1978) komt er pas op haar 21e achter dat ze Asperger heeft, een vorm van autisme, en dat verklaart een hoop over hoe ze als kind was (en nu is natuurlijk) en de dingen waar ze tegenaan liep tijdens het opgroeien.
Ze vertelt haar levensverhaal vanaf dat ze vier was tot aan het moment dat ze erop gewezen werd dat ze misschien wel autistisch is.
Je maakt mee hoe ze worstelt met naar school gaan; met de drukte, het lawaai, de beperkende regeltjes, het verplicht moeten omgaan met andere mensen… Dat ze het heel moeilijk heeft zich aan te passen, dat geuren, kleuren en geluiden haar hoofd kunnen laten ontploffen en ze dan migraineaanvallen krijgt. Dat ze niet begrepen wordt en dat ze zich weleens afvraagt of haar ouders niet liever een ‘Normale Jasmijn’ als dochter gewild hadden.
De enige die er onvoorwaardelijk voor haar is en haar compleet begrijpt, is haar beste vriendin, hond Senta. Daar kan ze goed tegen praten en die helpt haar door heel veel heen (en wat lastig is het dat haar hond niet overal mee naartoe mag!). Naast Senta is er Elvis, ook daar praat ze makkelijk mee en zijn muziek is een enorme steun voor haar.
Jasmijn leert met vallen en opstaan om te overleven in een wereld die haar niet begrijpt, omdat ze ‘anders’ is…

Ik was nog maar een paar hoofdstukken ver in het boek en ik had al gelachen en gehuild! Dit verhaal wist me meteen heel diep mee te slepen. Ik was gedurende het lezen van dit boek écht even Jasmijn en leefde in haar wereld en zag alles door haar ogen. Wat heeft Judith alles mooi en helder beschreven; het verhaal kwam helemaal tot leven voor me! Ik had gewoon echt moeite om er los van te komen als ik het boek opzij moest leggen om ook nog even deel te nemen aan mijn eigen wereld.

Als hoogsensitieve introvert herkende ik me in best veel dingen van Jasmijn en dat maakt toch dat een verhaal nóg meer bij je binnenkomt. En Elvis, ja Elvis is voor mij ook héél erg belangrijk en heeft me ook door veel heen geholpen gedurende mijn leven 
Wat heeft dit verhaal me enorm geraakt! Het is echt één van de mooiste boeken die ik ooit las. Het heeft heel veel indruk op me gemaakt en zal me altijd bijblijven! En het heeft alleen maar weer voor me bevestigd wat een mooi mens Judith is. (nu nog een keer een ontmoeting!)

P.S.: Op Hebban staat een mooi interview met Judith Visser over Zondagskind. Je leest het hier.

Als kind moest je van kooitje naar kooitje, gekortwiekt door de regels en leerplicht en ‘zo hoort het nu eenmaal.’
Ooit zou ik daarboven uitstijgen, nam ik me voor.
Ooit zou ik vliegen.

Zondagskind
ISBN 9789402701173 – Uitgever: HarperCollins Holland – 480 pagina’s – Verschenen: maart 2018

7 thoughts on “Zondagskind – Judith Visser

  1. Voor alles is een eerste keer, ik word emotioneel door jouw recensie Judith, jemig!

    Ik zag het vorige week bij de bieb liggen en heb het teruggelegd omdat ik nog 5 bieb boeken heb liggen, maar jeetje, ik ga het binnenkort reserveren, dank voor je mooie recensie! ❤️

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.