Ik kom uit Engeland en ik ben een afgestudeerde kunsthistorica, iemand die niet weet dat apen grapjes kunnen maken of depressief kunnen zijn. Ik weet niet hoe een poema eruitziet.

Korte inhoud 
“Laura is begin twintig als ze haar doelloze leven achterlaat om te gaan backpacken in Bolivia. Ze hoopt na drie maanden vol inspiratie huiswaarts te kunnen keren, maar de reis blijkt een desillusie. Op het moment dat ze haar vlucht naar huis wil boeken, valt haar oog op een verbleekte folder van een dierenopvang in de jungle. In een laatste poging toch nog iets van haar reis te maken, verandert ze haar plan. Ze komt terecht in een armetierig opvangcentrum, waar ze de zorg krijgt over een schitterende maar getraumatiseerde poema, Wayra. Onervaren en doodsbenauwd begint ze aan dit avontuur. Het centrum wordt haar nieuwe thuis en in Wayra vindt ze een vriend voor het leven. Door haar leert Laura over liefde en vertrouwen.

Tegen de achtergrond van ontbossing, stroperij en dierenhandel is Mijn poemajaren een ode aan de jungle en de helende kracht van vriendschap tussen mens en dier.”

Door een tijdje de wereld rond te trekken, zou ik vast alles weer op een rijtje krijgen. Ik wilde volkomen veranderd terugkeren, als Elizabeth Gilbert onder de millennials.

Ze is in eerste instantie moeilijk te zien, haar kleur valt weg in de schaduw. Maar dan kwispelt haar lange staart.
‘Hola, Wayra,’ fluister ik.
Het enige wat van haar opvalt zijn haar ogen, die zo groen zijn als de toppen van die roeispaanvormige bladeren, en haar neus, roze als het randje van een zonsondergang. Ze kijkt ons lang en zwijgend aan.

Mijn mening 
Dit leek me echt een heel erg mooi boek. Ik werd meteen verliefd op de kleurrijke omslag (die echt perfect bij het verhaal van Laura past!) en de korte inhoud sprak me ook heel erg aan. Jane Goodall zegt op de voorkant: ‘Je gaat sowieso van dit boek houden.’ En ik kan alvast verklappen: dat klopt!

Nu, voor het eerst in heel lange tijd, met het geluid van Wayra’s rustige ademhaling en het tot rust komen van de hartslagen van het oerwoud om me heen, is het alsof ik gewichtloos ben. Alsof ik misschien tot stilstand kom. Hier, op deze plek waar ik dat het minste verwachtte. Bij deze poema, die naar ik begin te beseffen misschien wel niet zo moedig, of niet zo brutaal is als ze me wil doen geloven.

Laura Coleman vertelt in dit boek (een memoir) haar verhaal. Hoe ze in 2007 op haar 24e naar Bolivia vertrok om te backpacken en zichzelf te vinden, hoe dat vies tegenviel en ze naar huis wilde, tot ze een foldertje zag van een opvangcentrum voor wilde dieren, middenin de jungle, waar ze zich aanmeldde als vrijwilliger. Haar tijd als vrijwilliger daar, wat begon met twee weken (de minimumtijd) en eindigde in jaren, is wat haar leven pas echt veranderd heeft. Ze krijgt er de zorg voor getraumatiseerde poema Wayra, wiens vertrouwen ze moet zien te winnen, én wie zij moet gaan vertrouwen (ze stond doodsangsten uit in het begin). Het is het begin van een prachtige intense band tussen mens en dier.
Daarnaast laat Laura ons zien wat de mens de wereld aandoet en hoe dat zijn effect heeft op o.a. het oerwoud en op de dieren waar ze mee te maken krijgen in het opvangcentrum. Stroperij, overstromingen, bosbranden door ontbossing en akkers die platgebrand worden (voor het verbouwen van veevoer…), wilde-dierenhandel (wilde dieren zijn GEEN huisdieren…). Etc. De pijnlijke realiteit.

Ik herinner me mijn leven voordat ik hier kwam, toen dieren enkel dieren waren, en ik vind het vreselijk dat ik toen zo over dieren dacht. Hoe heb ik dit ooit kunnen denken? En hoe heb ik ooit kunnen denken dat ik anders was dan zij?

Pfff, wat een intens mooi en indrukwekkend verhaal was dit! Het leven daar in de kleurrijke, maar ook duistere jungle met die beschadigde wilde dieren met allemaal hun eigen karakter klinkt heel bizar, heel onwerkelijk, maar het is écht Laura’s verhaal!  Wat een avontuur heeft zij beleefd al die tijd in het oerwoud! En wat mooi, dat werk wat ze daar doen met al die prachtige dieren. Ik leefde onwijs mee met alles wat er gebeurde. De band die ze opbouwde met Wayra de poema en de andere dieren waar ze mee werkt, de beangstigende bosbranden, de verdwijningen, het veranderende landschap door ontbossing… Hartverscheurend gewoon! Wat een gevecht iedere dag weer… Wat een kracht ook iedere dag weer!
Het verhaal leest heerlijk meeslepend, eenmaal begonnen kon ik het boek maar heel moeilijk opzijleggen, ik werd zo compleet het verhaal in meegevoerd… Laura heeft een fijne vertelstem, humoristisch en met haast poëtische beschrijvingen af en toe, en ze laat die bizarre (maar echte) wereld helemaal tot leven komen in geur en kleur. Het enige minpuntje dat ik kan noemen, voor mij, is dat er geen hoofdstukken in het boek zitten, dat vind ik toch wel veel fijner lezen dan alleen maar af en toe witregels tussendoor. Maar dat is echt een kleinigheidje, hoor.
Ik vond het een onwijs prachtig en tegelijkertijd hartverscheurend levensverhaal. Goed dat dit verhaal er is, goed dat het mensen de ogen wat meer zal openen, hopelijk draagt het een beetje bij aan verandering in hoe we met de wereld en met dieren omgaan. En wat ontzettend goed dat er mensen zoals Laura (en al die andere geweldige vrijwilligers daar) zijn!
Ik kan alleen nog maar zeggen: lees dit boek!

Ik zie heel veel nieuwe dieren binnenkomen, ik zie dat onze dieren gestolen worden en ik weet dat de dierentuin op nog geen acht uur hiervandaan ligt, terwijl ik over paden ren, Wayra verzorg, met haar ga zwemmen, háár tot mijn hele heerlijke doel maak. Terwijl de jungle verwoest wordt, de overstromingen en natuurbranden erger worden en er steeds meer wegen aangelegd worden.

Mijn poemajaren 
ISBN 9789026360138 – Ambo Anthos Uitgevers – 328 pagina’s – Verschenen: juli 2022 – Vertaald door: Bep Fontijn