Kip op je kop – Jowi Schmitz

Ik voel de wind, ik ruik de nacht, wat is er eigenlijk veel dat geluid maakt: de boom, het huis, mijn hart – dan zie ik het monster. Of eigenlijk: het monstertje. (…)
Het monstertje zegt vragend: ‘Tok?’

KORTE INHOUD
“Op een avond hoort Romeo vreemde geluiden op zijn balkon. Hij sluipt er naartoe en ontdekt een kip! Een kip die zich graag laat aaien en het liefst bij Romeo in bed komt liggen. Bij de kip blijkt ook een nieuw buurmeisje te horen, Tobi.
Tobi komt bij Romeo in de klas en bijna als vanzelf worden ze vrienden. Dat komt goed uit want Romeo kan wel wat steun gebruiken. Zijn vader is ernstig ziek en Romeo wil zijn laatste wens in vervulling laten gaan. Dat is niet eenvoudig, maar met hulp van Tobi en haar kip kan bijna alles…”

Ik mag echt veel meer dan vroeger. Maar het stomme is: ik wil veel minder.

Dit vreemde nieuwe meisje weet hoe het is om een dode ouder te hebben. Zij weet hoe dat is.
Ik krijg er kippenvel van.

MIJN MENING
Ik las al eens een YA-novelle van Jowi Schmitz, maar nog niet eerder een kinderboek. Ik kan nu alvast verklappen na het lezen van Kip op je kop: dit smaakt naar meer!

Romeo (11) vindt op een avond een kip op zijn balkon. Hij noemt haar Tok en ontdekt dat ze het fijn vindt om geaaid te worden. Romeo kan wel wat steun gebruiken, nu zijn vader Arthur ernstig ziek is en niet meer beter wordt (en zijn moeder er maar druk mee is hem vieze dingen te laten eten en drinken die héél misschien nog wat helpen), dus de kippenknuffels zijn welkom! En het is ook heel fijn dat het nieuwe overbuurmeisje Tobi, waar Tok bij blijkt te horen (met nog een aantal andere kippen), bij Romeo in de klas zit en zijn nieuwe vriendin wordt. Tobi weet wat het is om een ouder te verliezen, haar moeder is overleden toen ze twee was, dus bij haar durft hij het verdrietige nieuws uiteindelijk wel te delen en kan hij zichzelf zijn.
Tobi en haar familie – vader Berk, broer Sam en opa – doen er alles aan om Romeo te helpen zijn vaders laatste wens in vervulling te laten gaan, ook al blijkt dat nog niet zo eenvoudig…

Wat een prachtige, aansprekende omslagillustratie van Jeska Verstegen! En binnenin staan nog bij ieder hoofdstuk schattige zwart-wit kippetjes.
En het verhaal… Het leek me van tevoren heel erg mooi, maar ook hartverscheurend! En ja… Dat was het ook wel…
Je leert Romeo kennen, die denkt dat er een monster op zijn slaapkamerbalkon zit als hij vreemde geluiden hoort op een avond. Als hij dan gaat kijken, blijkt het een wit monstertje te zijn dat ’tok’ zegt. Hij sluit Tok meteen in zijn, gebroken, hart. Want, zo blijkt: zijn vader Arthur heeft kanker en is uitbehandeld. Hij gaat dood… Maar tot die tijd ligt hij in bed in de woonkamer, maakt grapjes met Romeo, krijgt vieze, stinkende dingen te eten & drinken van moeder Hanne (dat zou moeten helpen…), en dagdroomt hardop met Romeo en Hanne over wat hij nog wel één keer zou willen meemaken. Romeo zou heel graag willen dat hij dat écht nog voor elkaar kan krijgen voor zijn vader! Zo lief. Maar het lijkt ook zo onmogelijk… Toch is daar die hoop als hij bevriend raakt met Tobi en haar lieve familie. Zou het toch nog lukken, voordat het te laat is? Je leeft van begin tot eind zó ontzettend mee met die lieve, moedige Romeo!
Dit boek staat vol mooie zinnen, en een van de zinnen die me het meeste raakte was: “Ik mag echt veel meer dan vroeger. Maar het stomme is: ik wil veel minder.” Die kwam wel even binnen hoor… Sowieso heb ik het hele boek met een dikke brok in mijn keel gelezen, want je weet wat eraan zit te komen. En het einde heb ik met tranen in mijn ogen zitten lezen… Dit verhaal is zo mooi, zo lief, zo hartverwarmend en tegelijkertijd zo hartverscheurend. Heel knap als een auteur dat voor elkaar krijgt, zonder het te heftig te maken. Afscheid en acceptatie, leven en dood, maar ook liefde en vriendschap. Echt een prachtig kinderboek! Heel mooi, fijn en goed dat dit verhaal er is.