ISBN 9789041414649
Uitgever: Anthos
369 pagina’s
Verschenen: mei 2011
Originele titel: Blue Monday
Vertaald door: Irving Pardoen

Achterflap:

“Frieda Klein is psychoanalytica. Ze leeft een strak georganiseerd leven, dat vooral gericht is op het helpen van anderen. Niet alleen haar patiënten, maar ook haar familie en vrienden kunnen altijd op haar rekenen. De onrust in haar hoofd probeert ze te verdrijven met lange nachtelijke wandelingen door haar geliefde Londen.

Frieda is ervan overtuigd dat wat zich in het hoofd van haar patiënten afspeelt controleerbaar is. Maar als een van haar patiënten vertelt dat hij ervan droomt een kind te hebben, met rood haar en sproeten, en kort daarna een jongetje verdwijnt dat aan die omschrijving voldoet, wordt Frieda geconfronteerd met de onbeheersbare werkelijkheid die zij altijd angstvallig buiten de deur heeft weten te houden.

Kan Frieda’s kennis van de menselijke geest de recherche helpen bij het vinden van het jongetje? Is er een verband met een ontvoeringszaak van tweeëntwintig jaar eerder? En zal de dader worden ontmaskerd?”

Recensie:

Nicci French, echtpaar Nicci Gerrard en Sean French, wereldberoemd om hun thrillers is met Blauwe Maandag aan een achtdelige thrillerreeks begonnen. Inmiddels zijn ook Dinsdag is voorbij, Wachten op woensdag en Donderdagskinderen verschenen.

“De zaak werd nooit werkelijk afgesloten. Niemand nam het besluit ermee te stoppen, maar er was steeds minder te melden. … Er werd steeds minder over gesproken, op een gegeven moment alleen nog in combinatie met andere zaken, en ten slotte viel de naam helemaal niet meer.”

1987: Rosie van negen en haar jongere zusje Joanna van vijf lopen samen van school naar huis. Rosie hinkelt vooruit, haalt nog wat snoep bij de snoepwinkel en verwacht haar wat tragere zusje buiten te zien, maar van Joanna geen spoor… De politie zoekt met man en macht naar het meisje, maar het is een hopeloze zaak zonder enig aanknopingspunt. De jaren verstrijken en de zaak wordt een vage herinnering.

“Zo gaat het altijd. Er komt een moment dat je het gewoon weet. Zo simpel is het.
…
Hij draagt een grijze wollen muts met een pompon erop, maar als hij die afdoet, blijkt hij vuurrood haar te hebben. Het is een teken, een meevaller, het is fantastisch.”

Heden: Frieda Klein, psychoanalytica, leidt een zeer geordend leventje. Ze houdt van regelmaat en voorspelbaarheid. Ze behandelt haar patiënten, gaat daarna terug naar haar donkere, knusse huisje en maakt veel nachtelijke wandelingen door haar geliefde Londen om de warboel in haar hoofd te ordenen. Ze vindt het lastig om zich volledig te geven in haar prille relatie met Sandy, weet ook niet of ze dat wel wil. Met haar familie heeft ze weinig contact, alleen haar drinkende schoonzus en labiele nichtje wie ze bijles geeft ziet ze met regelmaat.
Ze heeft een nieuwe patiënt, Alan Dekker, die geen kinderen kan krijgen met zijn vrouw. Alan vertelt haar op een dag zeer gedetailleerd over het levensechte beeld wat hij heeft van een vijfjarig zoontje met rood haar en sproeten en dat dat een niet te temmen verlangen bij hem oproept. Als er vervolgens een jongetje verdwijnt dat precies aan zijn beschrijving voldoet gaat Frieda met het verhaal naar de politie. Ze heeft er een naar gevoel bij…

“Mama. Papa. Het spijt me erg dat ik stout ben geweest. Als jullie me nu naar huis brengen, zal ik lief zijn. Dat beloof ik.”

De passages vanuit het perspectief van Matthew, het verdwenen jongetje, zijn hartverscheurend. De kleine jongen raakt zichzelf steeds meer kwijt, verdwijnt meer en meer in een waanwereld. Zal de politie hem op tijd kunnen redden? Wat voor rol kan Frieda spelen in de zoektocht? En wat is het verband tussen deze zaak en de verdwijning van Joanna zoveel jaren geleden?

Ik heb alle boeken van Nicci French gelezen en Blauwe maandag is geen Nicci French zoals ik die gewend ben. Het duurde even voor ik in het verhaal zat, doordat er veel perspectief wisselingen zijn, je niet gauw grip op het personage van Frieda krijgt en het meer een psychologisch dan een echt spannend verhaal is. Toch leest het net als de andere boeken van Nicci French lekker vlot weg en zit het verhaal goed in elkaar. Frieda blijkt toch wel een boeiende persoon te zijn waar je hopelijk in de volgende boeken meer over te weten komt. Ik ben dan ook wel benieuwd naar Dinsdag is voorbij en de volgende boeken, al hoop ik wel dat daar dan meer spanning in zit, niet net als hier pas aan het einde van het boek…

Ik heb dit boek samen met Jenny gelezen voor onze Boekenwurmenclub, als boek van de maanden maart en april. Haar recensie lees je hier.