Ik ben een eiland – Tamsin Calidas

Het is een kleine advertentie, met een postzegelfotootje van een verwaarloosde, vervallen croft, zo’n typisch Schots keuterboerderijtje, op een eiland. Jaren droom ik al van de golven en een ruige horizon, en hier is het dan.

Korte inhoud
“Tamsin Calidas is een vlotte dertiger met een baan in de media, die in de hippe wijk Notting Hill in Londen woont. Niks bijzonders. Tot zij en haar man besluiten hun leventje in de stad te verruilen voor het ruige en onbekende van een klein Schots eiland in de Hebriden. Ze gaan er schapen fokken.

Landelijk, rustig en idyllisch, is het beeld dat ze voor ogen hebben. Weg van het eeuwige jachtige. Maar wanneer de eerste betovering is verbroken, blijkt het allerminst idyllisch. De gesloten eilanders zitten helemaal niet te wachten op de komst van zo’n stel stedelingen, het kind waarnaar ze verlangden komt maar niet, het weer is onstuimig en het leven zwaar. Hun huwelijk overleeft de storm niet en loopt op de klippen. En dat is nog maar het begin van de pure, bittere ellende die Calidas zal moeten doormaken. Armoede, een traumatisch verlies en ziekte stellen haar op de proef en het onherbergzame land brengt zijn eigen uitdagingen met zich mee. Naarmate de tijd verstrijkt verliest Calidas zich meer en meer in het landschap om haar heen, en het is precies die natuur die verlossing brengt.”

‘Het is een heel andere wereld daar, alleen maar schapen en boeren, één winkeltje en verder niets dan zee rondom.’
‘Dat geeft niet,’ zeg ik. ‘We gaan gewoon.’
‘Het eilandleven, dat is anders. Dat is niet voor iedereen weggelegd.’ Ze gooit me die woorden nog na terwijl de deur achter ons dichtknalt.

Mijn mening
Dit is een boek buiten mijn comfort zone, een levensverhaal, maar ik had er al zo veel moois over gehoord, dat ik toch wel heel erg benieuwd geworden was. En het sprak me wel meteen onwijs aan, dat eenzame leven op een eiland, in de ruige natuur!

Terugkijkend had ik toen geen idee dat die eerste jaren alleen maar het begin zouden vormen van een heftige, wilde, intens moeilijke periode die mijn moed, veerkracht en volharding tot brekens toe op de proef zouden stellen, en nog verder.

Tamsin Calidas doet haar verhaal. Ze vertrok als dertiger uit het drukke Notting Hill, samen met haar vriend Rab, naar een klein Schots eiland met niets dan boerderijen en ruige natuur. Ze hebben daar een croft gekocht, een vervallen boerderijtje, zonder stroom en water, met een stuk land. Ze willen het huisje opknappen en er koeien en schapen gaan houden. Dit was altijd al Tamsins droom!
Maar: het eilandleven is zwaar. Het is keihard werken, de relatie met Rab – wiens droom het toch wat minder bleek – houdt geen stand en komt dramatisch ten einde, Tamsins kinderwens blijft onvervuld, veel eilandbewoners zijn ronduit vijandig tegen de buitenstaander(s), en het geld begint op te raken door alle tegenslagen… Tamsin raakt diep in de put en is ontzettend eenzaam. Ze vindt uiteindelijk haar troost en haar kracht in de natuur en de dieren om haar heen.

Ik tuur naar de horizon. Het broze licht heeft nog nooit zo ver weg geleken, zo onbereikbaar. Maar terwijl ik ademhaal, voel ik hoe de golven kalm aanzwellen en een diepere kracht in mij laten stromen.

Ik kan héél veel meer vertellen over dit verhaal en héél veel meer quotes delen, maar het is natuurlijk de bedoeling dat jullie zelf dit prachtige verhaal gaan lezen! Want prachtig is het!!
Tamsin brengt in haast poëtische taal, heerlijk vloeiend en levendig, haar levensverhaal helemaal tot leven. Ik werd totaal meegesleurd en beleefde alles intens mee. Hoe ze haar droom zag uitkomen, hoe het in het begin hard werken was, maar ook geluk bracht, hoe het misging op verschillende punten, het hartzeer om verschillende verliezen, de pijnlijke vijandigheid van bekrompen eilandbewoners, de haast vernietigende eenzaamheid die ze voelt als het slechter en slechter gaat en ze vecht voor haar thuis en om te overleven… Maar ook voelde ik haar moed, haar veerkracht, haar doorzettingsvermogen, de kracht die ze put uit die eenzaamheid én de ruige wildernis om haar heen, de band die ze met de natuur en de dieren heeft… Zo ontzettend mooi!
Dit verhaal is rauw en pijnlijk, intens en puur. Onwijs indrukwekkend! Ik kon gewoon niet stoppen met lezen, Tamsin had me zo in haar greep, me losmaken was echt heel moeilijk. Heel bijzonder. En op de een of andere manier deed het bij mij zelf vanbinnen ook iets ontvlammen, een soort van vertrouwen in mijn eigen (overlevings)kracht… Een mens kan zo veel meer aan dan je denkt…
Buiten mijn comfort zone dus, dit boek, maar ik ben zó blij dat ik dit inspirerende verhaal gelezen heb! Een heel waardevolle ervaring, echt eentje om te koesteren…