Na de klap – Marlies Allewijn

Doodstil.
Gitzwart.
Eén, twee, drie seconden, minuten, uren?

Korte inhoud
“Lieve Lou.
Ik zou je eigenlijk moeten vertellen over het ongeluk.
Dat het gebeurde op een regenachtige avond in november. Dat mijn lijf gebroken en kapot was. Dat ik moest revalideren. Dat ik zo moe werd van altijd maar sterk moeten zijn. Dat ik wel lachte maar het niet meende. Dat mijn ouders elkaar erna begonnen te haten. Dat mijn vrienden doorgingen met hun leven en ik stilstond.
Maar ik doe het niet, want jij bent de enige bij wie ik de Robin van vóór de klap kan zijn.
De Robin met leuke ouders, lieve vrienden en een lijf dat werkt. Zonder angst die constant aanwezig is. En daarom hou ik mijn mond.
Nog heel eventjes.
Oké?
Bisous Robin.”

Maar ik zeg niks over de angst (om dood te gaan (zonder dat ik bepaalde films heb gezien)) die me nu iedere nacht (en soms overdag) gezelschap houdt.

Mijn mening
Dit leek me een heel aangrijpend verhaal… Eenmaal begonnen met lezen was er geen stoppen meer aan!

Robin heeft met haar vader een auto-ongeluk gehad. Hij is er gelukkig goed vanaf gekomen, maar zij is zwaargewond geraakt, heeft haar bekken en been gebroken en moet na een tijd in het ziekenhuis ook nog een hele tijd naar een revalidatiecentrum. Het is pijnlijk en enorm hard werken, maar iedereen zegt dat Robin zo sterk en zo moedig is, dus ze kan het! Ze houdt zich sterk en gaat maar door…
Ondertussen blijken er flinke spanningen te zijn tussen haar vader en moeder (die haar vader de schuld geeft van het ongeluk) en zien de beste vrienden van Robin, Samya en Karan, dat het helemaal niet zo goed gaat met Robin. Maar zij blijft volhouden dat het prima gaat, ze heeft hun medelijden niet nodig… Terwijl ze vanbinnen duizend doden sterft; ze heeft continu last van verlammende angsten. Maar hulp heeft ze niet nodig. Ze is toch zo sterk?

Ik zwijg over alles wat ik zou willen uitschreeuwen, ook over het angstige gevoel dat iedere avond bij me in bed kruipt en me vermorzelt met zijn zuigende en stekende tentakels.
Het is erger geworden.

Het is inderdaad een heel aangrijpend verhaal! Ik leefde van begin tot eind intens mee met Robin. Haar heftige ongeluk, de heftige revalidatie, het nooit meer de oude zullen zijn, het zien dat het leven voor anderen gewoon doorgaat, het zien dat het tussen je ouders niet goed gaat (dan kunnen ze jouw stomme angsten er niet nog bij hebben), het maar blijven volhouden tegen haar vrienden dat het heus wel gaat (ze moeten echt geen medelijden hebben), het vluchten naar haar vader in Parijs op gegeven moment, hoe het leven daar weer wat kleur lijkt te krijgen als ze Lou ontmoet…
Ik kon me erg in Robin inleven, niet dat ik ooit zo’n ongeluk heb meegemaakt of heb moeten revalideren, maar wel in haar paniekaanvallen en angsten, door mijn angststoornis. Ik kan me zo goed voorstellen hoe ze zich moest voelen, hoe verlammend het kan zijn… En ook wilde ik haar af en toe een schop onder haar hol geven! ‘Vraag alsjeblieft om hulp! Wees eerlijk, zet je masker af!’…
De notities (dagboekfragmenten) van Robin waar je tussendoor regels van leest zijn héél erg raak. Pfff… Het kwam echt binnen. Het hele verhaal wel eigenlijk! Heel erg mooi, heel erg realistisch, heel erg aangrijpend. Verrassend ook. Ik werd er helemaal door gegrepen en werd van begin tot eind meegesleurd in de achtbaan aan emoties. Prachtig gedaan! En heel goed dat dit verhaal er is. Over trauma, angsten, eenzaamheid, (psychische) hulp nodig hebben… Aanrader.