O pioniers! – Willa Cather

Het land wilde met rust gelaten worden, zijn eigen woeste kracht behouden, zijn eigenaardige, wilde schoonheid, zijn ononderbroken somberheid.

Korte inhoud
“De vader van de jonge Alexandra Bergson heeft niet lang meer te leven. Tot ieders verrassing laat hij niet aan Alexandra’s broers, maar aan háár zijn zieltogende boerenbedrijf na: een bedrijf op de desolate prairie van Nebraska, waar weinig toekomst in lijkt te zitten. Maar Alexandra grijpt de kans met beide handen aan en weet door haar organisatietalent en interesse in nieuwe technieken een bloeiend bedrijf op te bouwen, temidden van een mannenwereld die haar met argusogen bekijkt.

Voor de liefde heeft ze nooit tijd, maar als de jaren verstrijken en haar jeugdvriend Carl op een dag op de stoep staat, lijkt er iets moois op te bloeien. Maar dan vindt een tragische gebeurtenis plaats in de kleine boerengemeenschap waarin ze leeft.”

Misschien voor het eerst sinds dat land uit de wateren van geologische tijdperken was opgerezen, was een menselijk gezicht er met liefde en hunkering naar gericht. In haar ogen was het prachtig, rijk, sterk en schitterend.

Mijn mening
Ik kreeg dit boek – de eerste uitgave verscheen in 1913 in Amerika – als verrassing van Uitgeverij Karmijn en ik vond het best spannend, want: was dit een boek voor mij? De korte inhoud klonk erg mooi, dus ik wou het wel graag een kans geven!

Eind 19e eeuw, op de ruige prairie van Nebraska, laat John Bergson (een Zweedse immigrant) zijn boerderij na zijn dood na aan zijn pientere jonge dochter Alexandra, in plaats van aan een van haar broers. In haar heeft hij het meest vertrouwen dat het boerenbedrijf succesvol voortgezet kan worden. Alexandra heeft hart voor de boerderij en het ontembare land en weet, uiteraard met de nodige tegenslagen, het bedrijf inderdaad te laten groeien en bloeien. Het is een mannenwereld, dus niet iedereen is even blij met deze succesvolle vrouw, en zelfs haar broers maken het haar niet altijd even makkelijk.
Het zijn drukke jaren en Alexandra leeft voor de boerderij en haar kleine broertje Emil, voor de liefde heeft ze nooit tijd en aandacht gehad. Maar als jeugdvriend Carl na jaren weer voor de deur staat, krijgt ze hoop op toch nog wat liefde in haar best eenzame leven. Als er vervolgens een drama plaatsvindt is het de vraag of dat haar wel gegund is…

Iedereen in die omgeving zou je hebben verteld dat dit een van de rijkste boerderijen was op de Divide, en dat de boer een vrouw was, Alexandra Bergson.

Wat vond ik dit een fijn boek! Dat had ik niet helemaal verwacht, ik ben altijd wat huiverig voor zulke oude verhalen (1913!). Maar het was heel erg fijn geschreven, vlot leesbaar en met prachtig taalgebruik. Die ruige omgeving en die vervlogen tijd kwamen door de mooie beschrijvingen helemaal tot leven voor me! Wat leefde ik mee met die jonge Alexandra, die die grote verantwoordelijkheid op haar schouders krijgt en dat met beide handen aanpakt. Ze houdt echt van dat ontembare land (ook haast een personage in het verhaal) en weet het op haar manier toch te temmen en voor zich te winnen. Ze is een sterke vrouw, die zich in een mannenwereld goed staande weet te houden en zich weinig aantrekt van de bemoeizuchtige kerels. Maar stiekem is ze toch ook wel wat eenzaam, dus als Carl dan na jaren weer opduikt kriebelt er wel iets…
Het verhaal had me van begin tot eind flink in zijn greep en ondanks dat het niet heel groots is, vond ik het toch heel erg meeslepend. Het is lief, gemoedelijk, heeft geen grote vaart, het kabbelt een beetje voort, maar heeft aan de andere kant toch ook genoeg drama en hardheid in zich. Een heel erg aangenaam geheel! Heel bijzonder en boeiend ook om te lezen over hoe dat boerenleven op de prairie in die tijd was, zo met die Zweden, Noren, Fransen, Bohemers en Duitsers die naast elkaar leven (ik wist daar nog helemaal niets van).
Ik vond het heel erg jammer dat ik het boek uit had! Ik bleef steeds maar denken: ‘straks fijn verder lezen!’ en dan bedacht ik me weer dat ik het al uit had… Dat zegt wat over hoe het verhaal me te pakken had, ik wilde het eigenlijk nog niet loslaten…