De man in de doodskist deed zijn ogen open en hoorde dat hij werd begraven.

Korte inhoud 
“Wenen, 1893. Een stad die wordt gekenmerkt door grote innovatie, welvaart en een bruisend nachtleven, maar ook door extreme armoede en stijgende criminaliteit. De jonge inspecteur Leopold von Herzfeldt is pas aangekomen in Wenen, maar krijgt nu al een grote zaak op zijn bord: er zijn meerdere dienstmeisjes vermoord, elk van hen op brute wijze gespietst. Van de moordenaar ontbreekt elk spoor.

Von Herzfeldt roept de hulp in van de pientere politietelefoniste Julia Wolf en van Augustin Rothmayer, een doodgraver op de beroemde Zentralfriedhof van Wenen. Rothmayer is bezig een boek te schrijven over rituelen rondom de dood en weet daardoor dat spietsen een oude methode is om ‘ondoden’ ondergronds te houden. Loopt er een bijgelovige seriemoordenaar rond door de gasverlichte straten van Wenen? Om antwoorden te vinden, zullen de drie diep in de onderwereld van deze glamoureuze, kosmopolitische stad moeten graven. Om er vervolgens achter te komen dat het kwaad soms dichterbij huist dan je lief is.”

Maar dit lijk op die open plek in het Prater was… anders, dat had hij meteen in de gaten gehad. Had die gek die staak post mortem in het meisje gestoken of toen ze nog leefde?

Mijn mening 
Een historische thriller, dat klinkt altijd veelbelovend! Ik hou van thrillers en historie en vind de combi altijd heel erg fijn.  Blij dat dit het eerste deel van een nieuwe serie is?

Wenen, 1893. Inspecteur Leopold von Herzfeldt is net pas aangekomen vanuit Graz in Wenen voor zijn nieuwe baan bij de Weense recherche, en hij valt meteen met zijn neus middenin een moordzaak. Officieel nog niet eens aan het werk (dat heeft natuurlijk gevolgen) besluit hij naar een plaats delict te gaan en zijn moderne ‘criminalistiek’-werkwijze toe te passen om aanwijzingen te vinden (daarmee stoot hij de aanwezige hoofdinspecteur behoorlijk tegen het hoofd).
Er is een dienstmeisje vermoord; de keel doorgesneden en gespietst met een houten staak. En het blijft niet bij één dienstmeisje. Is er een seriemoordenaar aan het werk in Wenen? Waarom die spies? Wat heeft het te betekenen?
Leopold krijgt hulp van doodgraver Augustin Rothmayer, die alles van de dood weet en bezig is met het schrijven van een ‘Almanak voor doodgravers’ (waarin hij het o.a. heeft over ‘wedergangers’ en dat spietsen een manier is om te voorkomen dat ze terugkeren uit de dood), en van pientere politietelefoniste Julia Wolf, die veel meer in haar mars heeft (maar ja, vrouw in die tijd…), wat Leo – die ook wel gecharmeerd is van haar –  gauw doorheeft.
Ze krijgen te maken met behoorlijk duistere en armoedige kanten van Wenen, maar ook met machtige en rijke heren die niet blij zijn met hun graafwerk…

Ik kan nog wel veel meer vertellen, want er gebeurt heel erg veel (niet té veel trouwens), maar daarvoor moet je het boek toch echt zelf gaan lezen…
En dat kan ik zeker aanraden, want ik vond het echt een heerlijke meeslepende, super boeiende en lekker spannende historische politiethriller!
Erg leuk om me even in dat Wenen van 1893 te bevinden, een tijd vol veranderingen; er verschijnen automobielen tussen de koetsen, fietsen, elektriciteit is in opkomst, telefoons en draagbare fototoestellen…

‘We leven toch in wonderlijke tijden. Straks zijn de telefoons net zo klein als een pakje sigaretten…’ 

Leopold is nogal een buitenstaander met zijn Hoogduits (Duitse moeder) en de moderne onderzoekstechnieken die hij meeneemt (de ‘criminalistiek’ is in opkomst en zal de politiewereld behoorlijk veranderen). Met zijn ‘arrogantie’ maakt hij geen vrienden en dan heeft hij ook nog Joodse wortels, wat o.a. de hoofdinspecteur al helemaal niet aanstaat. Hij is nogal eigenwijs en gaat een aantal keer op eigen houtje op onderzoek uit, waar hij zijn meerderen behoorlijk mee tegen de haren in strijkt. Hij wordt behoorlijk tegengewerkt, terwijl hij best goede ingevingen heeft…
Naast deze fijne en boeiende hoofdpersoon, hebben we ook nog Julia Wolf (een wolf in schaapskleren, ze is niet wie je op het eerste oog denkt…) en doodgraver Augustin die zo ontzettend veel weet over de dood (je leest tussendoor interessante fragmenten uit de almanak die hij schrijft), allebei ook ontzettend boeiende en diepgaande personages! Ik hoop dat we ze allemaal terug gaan zien in een volgend deel!
En wat ben ik blij dat er meerdere boeken zullen volgen! Wat een heerlijk verhaal! Een geweldige sfeervolle en realistische reis door de tijd, een geweldig spannend verhaal, en geweldige personages! Ik wil meer!

‘Hoofden en staken… Dat zijn beide middelen tegen ondoden. Dat vind ik wel erg toevallig, u niet?’ 

Het boek van de doodgraver 
ISBN 9789022594483 – Uitgever: Boekerij – 400 pagina’s – Verschenen: november 2021 – Vertaald door: Jeannet Dekker – Deel 1 in de serie