Ja, ze gaat nu. Ze móét nu gaan. Voordat hij terugkomt, voordat ze de moed verliest.

KORTE INHOUD 
“Kate, 2019. Vluchtend voor een gewelddadige partner laat Kate alles achter en vertrekt naar Weyward Cottage in Cumbria, dat ze geërfd heeft van haar oudtante. In de krochten van het huis schuilt een geheim dat zich sinds de heksenjachten van de 17e eeuw verborgen heeft gehouden.
Violet, 1942. Violet verzamelt liever insecten en klimt in bomen dan dat ze zich gedraagt als een nette jongedame. Maar dan verandert een serie schokkende gebeurtenissen haar leven voorgoed.
Altha, 1619. Altha staat terecht voor hekserij omdat ze een man uit de buurt zou hebben gedood. Ze staat bekend om haar geheimzinnige band met dieren en de natuur, en dus vormt ze een bedreiging die uitgeroeid moet worden.”

Het was alsof je uitkeek over de muur van een gevangenis. Een groene, prachtige gevangenis, met vogelgezang en waterjuffers en het glanzende, amberkleurige water van de beek, maar niettemin een gevangenis.
Want Violet had Orton Hall nog nooit verlaten, was zelfs nog nooit in Crows Beck geweest.

MIJN MENING 
Dit prachtig ogende boek (ik was meteen verliefd op de looks!) stond al een tijdje in het Engels op mijn wishlist, ik was dus héél blij dat ik de Nederlandse vertaling mocht lezen & bespreken! Het leek me een heel indrukwekkend verhaal, over die drie krachtige vrouwen door de eeuwen heen met elkaar verbonden…

‘Altha Weyward, (…) je wordt ervan beschuldigd de boosaardige en duivelse kunsten te hebben beoefend die hekserij worden genoemd, en door die hekserij op misdadige wijze de dood van John Milburn te hebben veroorzaakt.’ 

Altha Weyward (21), 1619, moet terecht staan voor het middels hekserij doden van John Milburn, de man van haar ooit beste vriendin Grace. Verschillende getuigen worden opgeroepen om haar schuld of onschuld te bewijzen, al gaat Altha ervan uit dat haar doodvonnis al vaststaat, aangezien ze al bekend staat om haar geheimzinnige band met de natuur. Ze is namelijk (natuur)genezeres, net als haar moeder voor haar.

Het huisje drukt zich dicht tegen de grond, als een angstig dier. De stenen muren zijn verweerd door de tijd en gaan schuil onder klimop. In de latei is met sierlijke letters een naam uitgehouwen: Weyward.

Kate Ayres (29), 2019, is doodsbang voor haar man Simon die vreselijk overheersend is en losse handjes heeft. Op een avond besluit ze dat het nu of nooit is en ze vertrekt naar Weyward Cottage in het dorpje Crows Beck in Cumbria, haar nagelaten door haar oudtante die ze niet goed kende.
De angst dat Simon haar weet te vinden verlaat haar nooit, maar toch weet ze meer en meer tot zichzelf te komen in dat eeuwenoude huisje vol verrassingen midden in de natuur. Ze gaat op onderzoek uit naar haar familiegeschiedenis. Want wat was haar tante eigenlijk voor vrouw? En waarom woonde ze in de cottage en niet in Orton Hall, het grote landhuis van haar familie?

Was haar moeder ook zo geweest? Had de natuur aan haar hart getrokken zoals ze aan Violet trok?
En wat was daar zo erg aan?

Violet Ayres (16), 1942, weet niets van haar moeder, behalve de geruchten dat ze op haar lijkt en dat haar strenge vader wil voorkomen dat ze net zo eindigt als zij… Violet heeft een hechte band met de natuur en brengt haar tijd graag door in het park van Orton Hall, het familielandgoed dat ze nog nooit verlaten heeft, maar haar vader eist dat ze zich gaat gedragen als een nette jongedame, zeker nu neef Frederick op visite komt. Zou deze wereldwijze jongeman haar kleine wereldje kunnen vergroten? Haar wereld komt in ieder geval flink op zijn kop te staan, dat is zeker…

Heks. Het woord glibbert naar buiten als een slang, druipt van de tong zo dik en zwart als teer. We zagen onszelf nooit als heksen, mijn moeder en ik. Heks was een woord dat door mannen was bedacht, een woord dat macht gaf aan degene die het uitsprak, maar niet aan degene die ermee werd aangeduid. Een woord dat galgen en brandstapels bouwde en ademende vrouwen in lijken veranderde.

Wat een prachtig mooi boek! Ik heb de meeslepende levensverhalen van de drie vrouwen – die elkaar afwisselen – van A tot Z verslonden en het boek bijna in één ruk uitgelezen, omdat die moedige vrouwen en alles wat ze doormaken me maar niet loslieten. Ik móést weten hoe hun verhalen zouden aflopen. En vervolgens balen als je het onwijs fijne boek uit hebt…
Er zitten een paar eeuwen tussen Altha en Violet en Kate, maar ze hebben alle drie met dezelfde dingen te maken: wrede, overheersende, machtige (oerstomme!!) mannen en het ‘problemen veroorzaken’ door hun bijzondere band met de natuur. En ze zullen alle drie ontdekken dat ze die natuurmagie, hun Weyward-erfenis, niet kunnen negeren…
Ik leefde de hele tijd zo intens mee met de vrouwen! De personages kwamen helemaal tot leven voor me. Zou Altha haar terechtstelling overleven? En wat is er nou precies gebeurd? Zou Violet ooit kunnen ontsnappen aan haar harteloze vader en haar droom om entomoloog te worden en de wereld te zien kunnen waarmaken? Zou Kate écht kunnen ontkomen aan haar hufter van een man? En wat komt ze over zichzelf en haar familie te weten?

Ik droeg de natuur in mijn hart, zei ze. Net als zij en haar moeder vóór haar. Er was iets aan ons, Weyward-vrouwen, dat ons nauw met de natuurlijke wereld verbond.

Ik heb echt ontzettend genoten van dit boek, van de aangrijpende, boeiende, magische verhalen van de drie bijzondere en krachtige vrouwen en hun band met de natuur(magie). Ik heb ze in mijn hart gesloten, alle drie. Zo mooi die verbinding door de eeuwen heen, hoe hun levensverhalen steeds meer samenkomen. Ik hou heel erg van die heden-verleden-verhalen en dit is dan wel echt een pareltje, hoor! Ik heb er een nieuwe favoriet bij… Dit verhaal zal me nog wel even bijblijven! Héél mooi!!

Weyward, zo noemden ze ons, de ongetemden, omdat we weigerden ons te onderwerpen, ons hun wil te laten opleggen. Maar we leerden om de naam met trots te dragen.

De Weyward vrouwen 
ISBN 9789023962571 – Uitgeverij Mozaïek – 448 pagina’s – Verschenen: augustus 2024 – Vertaald door: Els van Enckevort