ISBN 9789048818877
Uitgever: Mistral
304 pagina’s
Verschenen: oktober 2013

“De dag dat ik doodging is het aangrijpende relaas van een jonge vrouw die tijdens haar zwangerschap ontdekt dat ze baarmoederhalskanker heeft. De reactie van de artsen is eenduidig: checken of er geen uitzaaiingen zijn, de baby aborteren en de baarmoeder met de tumor verwijderen, alleen dan heeft ze een overlevingskans. Maar Tania denkt er niet over om abortus te plegen. Vóór alles zal ze proberen het kindje te laten overleven. Het leidt ertoe dat zij een van de eerste vrouwen ter wereld is die chemotherapie krijgt tijdens de zwangerschap. De dag dat ik doodging is het genadeloos eerlijke verhaal van een moeder die vecht voor haar kind. Een verhaal over  kanker, liefde, onmacht, zwangerschap en ethische keuzes. 

Tania Bongers werkt als internationaal PR-manager in de modewereld. Op een openhartige, inspirerende en luchtige manier beschrijft Tania in De dag dat ik doodging de strijd die ze aanging en de revolutionaire behandeling die ze kreeg. Ze hoopt dat dit boek, op welke manier dan ook, een positieve uitwerking heeft op het leven van een ieder.”

“Kanker? Dat hebben andere mensen, ik niet. Ik ben jong, ik sport, ik eet gezond. Ik heb wel lang gerookt, maar daar ben ik vijf jaar geleden al mee gestopt. Ik sta op het punt mijn eerste kindje te krijgen. Ik kan gewoonweg geen kanker hebben. Niet nu.”

Tania, 32, en Antonie zijn bijna vier jaar samen als hij voorstelt om te proberen een kindje te krijgen. Ze zijn twee succesvolle jonge en gezonde mensen die samen oud willen worden, een kindje lijkt een logische volgende stap. Als Tania op vakantie is bij een vriendin op Mauritius blijkt ze zwanger te zijn, Tania en Antonie zijn dolgelukkig.
Maar dan slaat het noodlot toe: Tania heeft last van bloedverlies en ondanks dat met de kleine alles goed is blijkt uit inwendig onderzoek dat ze een zorgwekkende tumor op haar baarmoederhals heeft. Het blijkt een kwaadaardige tumor te zijn en ze komt in medische stroomversnelling terecht. De artsen raden haar aan om de baby te aborteren en de tumor zo spoedig mogelijk te verwijderen.
Tania kan zich daar niet bij neerleggen, zonder dit kindje had ze nooit ook maar een kans op overleven gehad, want dan was de kanker niet op tijd gesignaleerd. En dat ze zwanger is geraakt ondanks de tumor is een wonder op zich. Als een leeuwin strijd ze voor het leven van haar ongeboren kindje. Na een speurtocht op internet stuit Tania op een artikel uit een Belgisch ziekenhuismagazine waarin ze leest dat chemo tijdens de zwangerschap mogelijk is mét grote overlevingskans voor de baby. Ze gaan naar Leuven voor een gesprek met de desbetreffende arts en komen vol hoop terug naar Nederland. Gelukkig wil het AMC meewerken en kan Tania in Amsterdam onder behandeling blijven. Ze gaat de strijd aan met de kanker en hoopt dat ze de juiste beslissing heeft genomen, dat haar kindje inderdaad niet zal lijden onder de chemo.
Het is een zware en emotionele strijd, niet zonder slag of stoot, maar de beslissing blijkt juist te zijn geweest. Tania zet een gezonde dochter op de wereld en de artsen hebben de tumor kunnen verwijderen.

De dag dat ik doodging heeft me onwijs aangegrepen, mede doordat ik zelf zwanger ben kwam Tania’s verhaal keihard bij me binnen en heb ik flink wat traantjes gelaten. Wat een achtbaan van emoties; van geluk en blijdschap naar wanhoop, onzekerheid en een sprankje hoop. Ik heb heel veel bewondering voor deze sterke, moedige en positief ingestelde vrouw die tegen het advies van de artsen in is gegaan en op zoek ging naar een alternatief waarbij zijzelf én de baby kans op overleven hadden.

De dag dat ik doodging is een heel toegankelijk geschreven boek. Tania Bongers heeft een fijne en vlotte schrijfstijl die je het gevoel geeft dat je een Chicklit aan het lezen bent, maar dan wel eentje met een rouwrandje…
Ik hoop van harte dat de kanker wegblijft en wens Tania nog heel wat gelukkige jaren samen met haar Antonie en Eva toe.

Follow my blog with Bloglovin