Leren leven als een elastiekje – Katja Swager

Leren leven als een elastiekje
ISBN 9789081941105
Uitgever: 7 Hathors Publishing
372 pagina’s
Verschenen: augustus 2012

Er was eens……

Er was eens een carrièretijger. Ze was 31 jaar, werkte hard om zich vooral voor anderen te bewijzen. Rende van hot naar haar en verloor zichzelf volkomen in de ratrace van het leven. Snelheid was haar ding, ze racete rond op een Suzuki TL 1000 motorfiets en liet zich door niets en niemand iets vertellen. Gas is alles! Ze nam het leed van de wereld op haar brede schouders zodat ze haar eigen sores niet hoefde te voelen. Lekker makkelijk!

Tot op een dag de noodrem aangetrokken werd. Wie niet horen wil moet bloeden, ehh… voelen. Baarmoederhalskanker in de terminale fase bracht haar leven tot stilstand.
En toen?

Je raad het al, die carrièretijger ben ik en ik deel graag met je hoe het komt dat ik het kan navertellen… Waarom? Omdat ik op het nippertje, balancerend tussen leven en dood, in de stilte eindelijk gehoor gaf aan de roep van mijn hart. Niet denken, maar voelen! Dat bleek de weg terug naar het leven, terug naar mijn ware zelf. Van terminaal kankerpatiënt tot helemaal schoon op eigen kracht en op mijn eigen, eigenwijze manier…

Het slot van het boek heb je al geraden, het heeft een heel erg happy end. Anders had jij dit boek nu onmogelijk in je handen kunnen hebben. Tja, en wat dat elastiekje daar nu mee te maken heeft? Ik daag je uit om dit boek te lezen en er onder andere achter te komen dat alles anders is als je het op zijn Katjasiaans bekijkt.”

Katja Swager kreeg de diagnose terminale baarmoederhalskanker. Zouden haar grote liefde Henk en haar peuter Yannick dan echt alleen achterblijven? Geen sprake van!
Op een dag heeft de nuchtere Noord-Hollandse een spirituele ervaring, een bezoek van een “Mentor”. Die vertelt haar te leven vanuit haar hart en niet vanuit haar hoofd en zegt haar niet te vechten zoals ze al haar hele leven gedaan heeft, maar zich over te geven. Dit is een eye-opener voor Katja. En ze weet langzaamaan op haar eigen kracht en haar eigen wijze de kanker te overwinnen…

“Toen ik compleet was vastgelopen in mijn eigen overtuigingen, over hoe het leven zou moeten zijn en hoe ik invulling moest geven aan dat waarvan ik dacht dat dat het leven was, sloeg het noodlot toe. Ik had nog maar heel kort te leven. En dat noodlot bleek mijn redding.
Van carrièretijger naar kankerpatiënte. Naar de dood en weer terug. Heftig? Dat wel, maar ook heel gaaf. Want het bleek een prachtige reis te zijn, terug naar mijn hart, terug naar het leven.”

In Leren leven als een elastiekje vertelt Katja haar heftige en wonderbaarlijke levensverhaal. Aangevuld met afbeeldingen van (eigen) schilderijen en songteksten, die er een extra dimensie aan geven.
Het spirituele aspect van dit boek kan je aanspreken of niet, dat is heel persoonlijk, maar het is hoe dan ook een boek waar veel waardevolle levenslessen in zitten. Ziek of niet, je kunt er allemaal wel iets uithalen. Katja weet haar pittige verhaal met veel humor te brengen, waardoor het ondanks het zware en serieuze onderwerp een luchtig verhaal blijft. Ik denk dat ze veel mensen hoop geeft met het delen van haar verhaal, waarin ze je een andere kijk op (het genezen van) kanker geeft. Ik heb bewondering voor haar en vind het heel moedig en mooi dat ze haar ervaringen op papier heeft gezet.

“En met mijn hoofd in de wolken, mijn voeten stevig op de aarde volg ik bij iedere stap de waarheid van mijn eigen hart. Met de bron van het leven, mijn hart, als mijn kompas.”

Follow my blog with Bloglovin

De dag dat ik doodging – Tania Bongers

De dag dat ik doodging
ISBN 9789048818877
Uitgever: Mistral
304 pagina’s
Verschenen: oktober 2013

“De dag dat ik doodging is het aangrijpende relaas van een jonge vrouw die tijdens haar zwangerschap ontdekt dat ze baarmoederhalskanker heeft. De reactie van de artsen is eenduidig: checken of er geen uitzaaiingen zijn, de baby aborteren en de baarmoeder met de tumor verwijderen, alleen dan heeft ze een overlevingskans. Maar Tania denkt er niet over om abortus te plegen. Vóór alles zal ze proberen het kindje te laten overleven. Het leidt ertoe dat zij een van de eerste vrouwen ter wereld is die chemotherapie krijgt tijdens de zwangerschap. De dag dat ik doodging is het genadeloos eerlijke verhaal van een moeder die vecht voor haar kind. Een verhaal over  kanker, liefde, onmacht, zwangerschap en ethische keuzes. 

Tania Bongers werkt als internationaal PR-manager in de modewereld. Op een openhartige, inspirerende en luchtige manier beschrijft Tania in De dag dat ik doodging de strijd die ze aanging en de revolutionaire behandeling die ze kreeg. Ze hoopt dat dit boek, op welke manier dan ook, een positieve uitwerking heeft op het leven van een ieder.

“Kanker? Dat hebben andere mensen, ik niet. Ik ben jong, ik sport, ik eet gezond. Ik heb wel lang gerookt, maar daar ben ik vijf jaar geleden al mee gestopt. Ik sta op het punt mijn eerste kindje te krijgen. Ik kan gewoonweg geen kanker hebben. Niet nu.”

Tania, 32, en Antonie zijn bijna vier jaar samen als hij voorstelt om te proberen een kindje te krijgen. Ze zijn twee succesvolle jonge en gezonde mensen die samen oud willen worden, een kindje lijkt een logische volgende stap. Als Tania op vakantie is bij een vriendin op Mauritius blijkt ze zwanger te zijn, Tania en Antonie zijn dolgelukkig.
Maar dan slaat het noodlot toe: Tania heeft last van bloedverlies en ondanks dat met de kleine alles goed is blijkt uit inwendig onderzoek dat ze een zorgwekkende tumor op haar baarmoederhals heeft. Het blijkt een kwaadaardige tumor te zijn en ze komt in medische stroomversnelling terecht. De artsen raden haar aan om de baby te aborteren en de tumor zo spoedig mogelijk te verwijderen.
Tania kan zich daar niet bij neerleggen, zonder dit kindje had ze nooit ook maar een kans op overleven gehad, want dan was de kanker niet op tijd gesignaleerd. En dat ze zwanger is geraakt ondanks de tumor is een wonder op zich. Als een leeuwin strijd ze voor het leven van haar ongeboren kindje. Na een speurtocht op internet stuit Tania op een artikel uit een Belgisch ziekenhuismagazine waarin ze leest dat chemo tijdens de zwangerschap mogelijk is mét grote overlevingskans voor de baby. Ze gaan naar Leuven voor een gesprek met de desbetreffende arts en komen vol hoop terug naar Nederland. Gelukkig wil het AMC meewerken en kan Tania in Amsterdam onder behandeling blijven. Ze gaat de strijd aan met de kanker en hoopt dat ze de juiste beslissing heeft genomen, dat haar kindje inderdaad niet zal lijden onder de chemo.
Het is een zware en emotionele strijd, niet zonder slag of stoot, maar de beslissing blijkt juist te zijn geweest. Tania zet een gezonde dochter op de wereld en de artsen hebben de tumor kunnen verwijderen.

De dag dat ik doodging heeft me onwijs aangegrepen, mede doordat ik zelf zwanger ben kwam Tania’s verhaal keihard bij me binnen en heb ik flink wat traantjes gelaten. Wat een achtbaan van emoties; van geluk en blijdschap naar wanhoop, onzekerheid en een sprankje hoop. Ik heb heel veel bewondering voor deze sterke, moedige en positief ingestelde vrouw die tegen het advies van de artsen in is gegaan en op zoek ging naar een alternatief waarbij zijzelf én de baby kans op overleven hadden.

De dag dat ik doodging is een heel toegankelijk geschreven boek. Tania Bongers heeft een fijne en vlotte schrijfstijl die je het gevoel geeft dat je een Chicklit aan het lezen bent, maar dan wel eentje met een rouwrandje…
Ik hoop van harte dat de kanker wegblijft en wens Tania nog heel wat gelukkige jaren samen met haar Antonie en Eva toe.

Follow my blog with Bloglovin