Ik kan het niet uitleggen.
Maar ik wil het huis.
En het huis wil mij.

KORTE INHOUD 
“Amber raakt in de ban van de alarmerende kindertekeningen die ze in haar huurhuisje vindt. Ze achterhaalt dat daar vijftig jaar geleden een drama gebeurde: een kind verdween en werd nooit gevonden. Wat Amber ontdekt zet alles op zijn kop. De cold case wordt opnieuw onderzocht. Stukje bij beetje komt naar boven wat er is gebeurd.”

Het meisje met de paardenstaart heeft me bij mijn nekvel gegrepen. Ik wil haar verhaal naar boven halen.

MIJN MENING 
De korte inhoud van dit YA-boek (15+) sprak me heel erg aan: dit moest een aangrijpend verhaal zijn! En dat bleek het zeker…

Amber (23), een historica, vindt in haar verwaarloosde huurhuisje een intrigerende kindertekening op een rekening uit 1974, ergens verstopt in een kast. Als ze er nog eentje vindt, een nogal alarmerende, gaat ze op onderzoek uit.
Haar bejaarde buurvrouw Cecile, die ze vaak ’s nachts hoort spoken – de huisjes hebben ‘muren van papier’ – zegt weinig te weten over de bewoners van vijftig jaar geleden, een alleenstaande moeder en haar 7-jarige dochtertje. Maar dat kan haast niet kloppen als je zo dicht op elkaar leeft. En de roddelende overbuurvrouwen willen ook al niet echt praten over wat er toen gebeurd is, vreemd…
Amber ontdekt in de archieven van het museum waar ze werkt dat het 7-jarige meisje, Sonja, in 1974 spoorloos verdween en nooit meer is teruggevonden. Wat is er gebeurd met het meisje? En wat verzwijgen de buren?

We hebben Sonja gevonden.
Op een plek waar niemand een kind wil vinden.

Ik vond het eerste hoofdstuk, vanuit ‘de babbelwijven’ die vroeger ‘zakkenwijven’ waren, wat vaag maar wel intrigerend. Wie zijn deze vrouwen? En wat is er een halve eeuw geleden voor ‘vlammenzee’ opgelaaid aan roddels? Daarna ga je naar Amber die haar intrek neemt in het armoedige huurhuisje, wat haar lijkt te roepen, en die kennismaakt met de geheimen die het huis en de huizen eromheen in de steeg herbergen… Ook lezen we het perspectief van bejaarde buurvrouw Cecile, die door de babbelwijven wordt weggezet als een zotte dronkenlap, maar die hoopt dat Amber nog onbevooroordeeld is. En we krijgen het verhaal mee vanuit Sonja, het meisje dat in 1974 in Ambers huisje woonde en verdween.
Je leeft mee met Ambers zoektocht naar antwoorden over wat er gebeurde toen, ze kán het gewoonweg niet loslaten. Zou ze kunnen achterhalen waar Sonja gebleven is? Het verhaal van Cecile is ook heel aangrijpend. De door iedereen – door de roddels van de babbelwijven – met de nek aangekeken vrouw blijkt Sonja en haar moeder – ook direct beoordeeld door de roddeltantes – beter gekend te hebben dan ze in eerste instantie laat blijken. Zij was er tenminste voor dat eenzame meisje, dat nooit buiten mocht komen… En die arme Sonja… vaak alleen gelaten door haar moeder… met maar een piepklein wereldje door gebrek aan geld en het altijd maar in dat huisje zitten… Ik wil veel meer vertellen, maar wil ook zeker niet spoileren over dit aangrijpende verhaal, dus ik hou het hierbij. Lees zelf maar!
Het is een dun boek (176 pagina’s) en het is een kort maar zeer krachtig verhaal! Ik heb het in één ruk en met een knoop in mijn maag verslonden. Het taalgebruik van de Vlaamse Marita de Sterck is heel erg mooi, heel raak. Het verhaal met korte hoofdstukken en wisselende perspectieven, waardoor je langzaam steeds meer ontdekt over het hele gebeuren, leest ontzettend vlot weg. Het is een intens en heel aangrijpend verhaal over armoede, verwaarlozing, roddelen maar niet ingrijpen en schuldgevoel… En een huis waar de muren spreken. En hoe… Een verhaal dat je nog wel even bijblijft na het dichtslaan van het boek! Pfff… Mooi!

Roddelen is als winden laten. Grote opluchting in de buik!
Tot de buurt zo hard walmt dat de mensen naar adem snakken en ter plekke bezwijken.
Maar dan is het te laat. Want precies zoals scheten laten roddels zich niet meer terugstoppen in het gat waaruit ze gevlogen zijn.

Zoethout 
ISBN 9789045130729 – Uitgeverij Querido – 176 pagina’s – Verschenen: november 2024 – Leeftijd: 15+