Futuria – Suzanne Wouda

Futuria. Hij is er nog nooit geweest. De muziek die op de wind wordt meegevoerd is vrolijk, maar bezorgt hém kippenvel.

KORTE INHOUD
“Straatjongens Kraai en Achilles zijn gezworen vijanden. Maar als hun bendes plotseling worden opgepakt en afgevoerd door mannen in het zwart, moeten ze wel samenwerken om hun kameraden te redden. Die zijn naar het eiland Futuria gebracht, waar behalve een chic pretpark ook een oude gevangenis is, en een groot huis. In dat huis woont Libby. Haar vader is dokter Gold, wetenschapper en eigenaar van Futuria.

Op de avond voor Halloween nodigt Gold de rijksten van de stad uit voor een bezoek aan de oude gevangenis. Daar heeft hij een geheim laboratorium en een griezelige carrousel laten bouwen. Libby ontdekt dat haar vader met een bijzonder, maar gruwelijk experiment bezig is. En dat zij een kant moet kiezen. Die van haar vader, of die van Kraai en Achilles…”

“Kom, lach, dans en leef” geldt niet voor straatkinderen. Ze zijn ergens anders. Aan de achterkant van Futuria, in het donker.

MIJN MENING
Ik vond dit boek er al meteen zo prachtig uitzien met die duistere omslagillustratie van Sophie Pluim, met allerlei elementen van het verhaal erin. Binnenin bleek ook nog eens een mooie kaart te staan, altijd een pluspunt! Hoe zou het verhaal gaan zijn? Ik hoopte lekker duister en spannend!!

31 oktober 1902. Kraai en zijn haveloze havenbende gaan eerst een avondje lol hebben in het duistere pretpark-voor-de-rijken op Futuria (een van de bendeleden had een goede buit die dag) en daarna Matten om Middernacht met de Noosters, Achilles’ bende. Kraai is op ‘hun’ grondgebied geweest en dat mag niet. Als het gevecht op de Meerminmarkt eenmaal begonnen is, duiken er paardenwagens op vol mannen in het zwart, die de bendeleden meenemen. Alleen Kraai en Achilles weten te ontkomen. De rivalen zullen nu toch echt moeten samenwerken om hun bendeleden terug te halen uit de ‘verlaten’ gevangenis op Futuria…
Op Futuria woont Libby Gold in het grote huis, met haar vader, dokter Gold, en doodzieke moeder. Libby verheugt zich enorm op El Día de Muertos na het Halloweenfeest (waar allerlei rijke mensen voor zijn uitgenodigd), wat ze altijd met haar Mexicaanse moeder viert op het kerkhof bij hun huis. Maar is haar moeder niet te ziek? En wat heeft haar vader eigenlijk allemaal uitgespookt de laatste tijd in de gevangenis en zijn laboratorium? Hij laat het Libby en de gasten tijdens het feest voor het eerst zien. Hij is druk aan het experimenteren geweest en heeft iets spectaculairs uitgevonden…
Libby komt enorm in tweestrijd als ze erachter komt wat haar vader daar doet met de ontvoerde straatkinderen en wáárvoor hij het doet. Wiens kant moet ze kiezen? Die van haar familie? Of die van Kraai en Achilles, die ze op hun zoektocht naar hun vrienden heeft leren kennen?

Ik kreeg lekkere Halloween-vibes bij het zien van dit boek en het lezen van de korte inhoud en ook een beetje Pinokkio-vibes, dat Pleziereiland: het lijkt allemaal reuzeleuk, maar er zit wel een addertje onder het gras! Nou, voor de straatkinderen in dit verhaal klopt dat zeker wel. Voor de rijkelui natuurlijk niet, want onderscheid moet er zijn. Wie rijk is bezit de wereld… Die schoffies worden toch door niemand gemist… Denken ze! Maar dan hebben ze niet op de hechte band tussen de bendeleden gerekend! Kraai en Achilles zetten er zelfs, tot op zekere hoogte (het speelt natuurlijk wel steeds op, vooral bij opgewonden standje Achilles) hun haat en nijd voor elkaar opzij!
Het verhaal heeft al meteen een lekkere mysterieuze vibe, want in de proloog lees je over de geboorte van een tweeling, een jongetje en Katharina, kind nummer 5 en 6 in het gezin van een strandjutter, en daarna krijg je Kraais verhaal, waarin hij in gedachten vaak tegen Kat praat. Is ‘Kat’ Katharina? Wat is er dan met haar gebeurd? En waarom leeft Kraai op straat terwijl hij een familie had? Hij is de ongewilde leider van de havenbende geworden, maar voelt zich helemaal geen leider.
Zijn verhaal wordt afgewisseld met dat van Achilles, waardoor je beide jongens beter leert kennen en een kijkje in hun hoofd krijgt. Ook Achilles heeft een hoop meegemaakt, waardoor je een klein beetje meer sympathie krijgt voor deze rouwdouwer die zich doodergert aan Kraais gestotter en hem een watje vindt. (Af en toe vraag je je af waarom Kraai hem niet lekker links laat liggen, grrr)
Naast mysterieus is het verhaal gewoon ook ontzettend spannend! Zo met die afschuwelijke experimenten, de zoektocht naar de bendeleden en de reddingspogingen (steeds als je denkt: nu komt het goed! nee… toch niet…), die duistere omgeving van de oude gevangenis en de Halloweensfeer die het hele verhaal oproept. (zelfs spoken/geesten spelen een rol!)
Het is best een duister, grimmig, wat somber verhaal, waarin de dood een grote rol speelt en waarbij je je soms wat hopeloos voelt, maar dat bedoel ik helemaal niet negatief, want ik kon echt niet anders dan doorlezen in het meeslepende, ontzettend spannende verhaal om erachter te komen hoe het voor al die kinderen zou aflopen! En ook hoop en moed en vriendschap spelen een grote rol! Ik vond het echt een heel gaaf, duister, boeiend verhaal. Heb er heel erg van genoten!