ISBN 9789026100994
Uitgever: De Fontein
400 pagina’s
Verschenen: april 2013
Originele titel: Talking to the dead
“Rechercheur Fiona Griffiths is jong, toegewijd en slim. Maar er is iets dat zij angstvallig verbergt. Iets dat te maken heeft met haar onvermogen om te huilen. Met haar vertrouwdheid met de doden. Met het mysterieuze gat in haar CV. Wanneer ze in haar eerste zaak de moord op een jonge vrouw en haar dochtertje moet onderzoeken, en er meer gruwelijke moorden volgen, wordt Fiona gedwongen de confrontatie aan te gaan met haar donkerste geheimen. En met een verleden dat ze nooit echt achter zich heeft kunnen laten…
Harry Bingham is bankier en schrijft daarnaast thrillers. Fiona is zijn eerste thriller met detective Fiona Griffiths in de hoofdrol.”
“Ik word politievrouw. En vijf jaar geleden was ik nog dood.”
Fiona Griffiths (26) solliciteert bij de politie in Zuid-Wales en wordt tot haar verbazing aangenomen, ondanks het mysterieuze gat van twee jaar in haar CV en de schimmige werkzaamheden van haar vader. Maar haar hoofdinspecteur wil de jonge en slimme aan Cambridge afgestudeerde filosofiestudente niet laten glippen.
Een paar jaar later is ze opgeklommen tot rechercheur. Ze is bezig met een saaie taak; het uitpluizen van cijfers in de zaak van frauduleuze ex-politieman Brian Penry. Als ze ook op de zaak van een vermoorde jonge prostituee en haar zesjarige dochtertje wordt gezet raakt ze daar emotioneel meer bij betrokken dan goed voor haar is.
Fiona’s werkwijze is nogal onconventioneel, ze houdt zich vaak niet aan de regels, gaat op eigen houtje op onderzoek uit en reageert soms nogal impulsief. Ze weet zo wel verbanden te leggen tussen de dubbele moord, een bij een vliegtuigongeluk omgekomen miljardair, ex-politieman Brian Penry, drugshandel en een prostitutienetwerk. Maar neemt ze niet teveel hooi op haar vork? Het lijkt erop dat ze het psychisch niet helemaal trekt…
Fiona is een intrigerend raadsel. Ze zit apart in elkaar; ze kan bijvoorbeeld niet huilen en moet naar de signalen van haar lichaam luisteren om de weg naar een emotie te vinden. Ze benoemt dan allerlei emoties en probeert te “proeven” wat de passende is. Ze communiceert met de doden, kan zich met ze identificeren zelfs. Dit alles heeft te maken met de ziekte die ze gehad heeft toen ze 16 was. In de loop van het verhaal raak je daar langzaam meer over aan de weet.
Ondanks haar “gekte” is Fiona een sympathieke hoofdpersoon. Een stoer wijf, slim, onwijs eerlijk en ontwapenend. Ze wil maar al te graag een normaal persoon zijn. Haar onzekere stappen in de liefde, met collega Dave, roepen mede door haar zelfspot vaak een glimlach bij je op.
Ik vond het heel leuk om haar te leren kennen, niet alleen door het lezen van het boek, maar daarvoor ook al via haar “persoonlijke” Facebookpagina en Twitteraccount. Een leuke en slimme vorm van promotie van de uitgeverij.
Fiona is een lekker spannende politieroman, met een verfrissende niet-standaard hoofdpersoon. Ik ben blij dat er meer boeken met haar in de hoofdrol gaan komen.
Fiona is een beetje vreemd, maar wel lekker 😉 En zeker de moeite waard om te leren kennen!
