Doodstil.
Gitzwart.
Eén, twee, drie seconden, minuten, uren?

Korte inhoud 
“Lieve Lou.
Ik zou je eigenlijk moeten vertellen over het ongeluk.
Dat het gebeurde op een regenachtige avond in november. Dat mijn lijf gebroken en kapot was. Dat ik moest revalideren. Dat ik zo moe werd van altijd maar sterk moeten zijn. Dat ik wel lachte maar het niet meende. Dat mijn ouders elkaar erna begonnen te haten. Dat mijn vrienden doorgingen met hun leven en ik stilstond.
Maar ik doe het niet, want jij bent de enige bij wie ik de Robin van vóór de klap kan zijn.
De Robin met leuke ouders, lieve vrienden en een lijf dat werkt. Zonder angst die constant aanwezig is. En daarom hou ik mijn mond.
Nog heel eventjes.
Oké?
Bisous Robin.” Continue reading →