Kon ze dat maar aan de grote mensen uitleggen. Ze vond het zo zielig dat die zo bang waren voor de zee. Als ze er niet eens naar durfden te kijken, wie moest dan meneer Donkers werk overnemen? Nu meneer Donker dood was, moest toch iemand hem vervangen. Iemand moest de Wachter van Wildzee zijn.

Korte inhoud 
“Toen Ultra als baby op het strand van het eiland Wildzee aanspoelde, werd ze geadopteerd door Andrew Donker, de Wachter van Wildzee. Als hij elf jaar later dood wordt gevonden op datzelfde strand, met stenen in zijn zakken, verandert alles. Want wie houdt er nu de wacht om het eiland te waarschuwen voor het gevaar in die geheimzinnige oceaan?”

De vrouw met het gewei negeerde haar en bleef Ultra bestuderen. ‘Ja, je hebt iets van de zee in je,’ zei ze, ‘maar je hebt ook iets van het land. Dat is merkwaardig. De meeste mensen zijn of zeemensen of landmensen. Ikzelf ben van het land, en mijn naam is Ruis.’ 

Mijn mening 
Ik was op slag verliefd op de omslagillustratie van dit boek!  Wat een plaatje heeft Paddy Donnelly ervan gemaakt. En het blijkt zó perfect bij de sfeer van het verhaal te passen…

Ultra Donker (11) werd als baby, aangespoeld op het strand, gevonden door de Wachter van Wildzee, Andrew Donker. De stijve en sombere man naam haar in huis. Ze groeide op bij hem en de lieve meneer en mevrouw Schraveling in Schemerwacht, een statig oud huis met de toren met de Wachterszolder. Nu is Andrew Donker dood, verdronken. Wie moet de volgende Wachter van Wildzee worden? Iedereen op het eiland, behalve Ultra die van het land én de zee houdt, is doodsbang voor de zee en wat daarin leeft… Maar er moet een Wachter zijn, die de zee in de gaten houdt; of de Verborgen Gronden (betoverde eilanden) niet verschijnen en de Gorm (een zeemonster)niet op Wildzee afkomt om alles te vernietigen…
Tot de jongere broer van Andrew Donker vanuit Londen komt, neemt Ultra de taak op zich. Ze ziet de Verborgen Gronden en er gebeuren vervolgens wat vreemde dingen. Maar eenmaal gearriveerd, maakt oom Will Donker iedereen duidelijk dat hij niet meer in die oude verhalen over monsters en mysteries gelooft. Hij zal bewijzen ook dat het allemaal bangmakerij is! Maar of dat nou zo verstandig is…

Het was altijd rond zonsondergang als ze werden gezien. In dat schemeruur, wanneer de wanden tussen de werelden dun werden, konden er vreemde dingen door de kieren glippen. En soms, zo wilden de verhalen, verschenen er dan betoverde eilanden in de lege oceaan ten westen van Wildzee.

Wat een heerlijk boek!  Ik werd meteen helemaal gegrepen en was vreselijk benieuwd waar het heen zou gaan met het verhaal. Hoeveel waarheid zit er in de verhalen over de mysterieuze eilanden en het zeemonster? En die trollen en zeeheksen? Zijn die er echt? Heeft Ultra gelijk, die wel in alles gelooft, of heeft oom Will gelijk, die nu hij als volwassene terugkeert naar Wildzee vanuit Londen, als man van de wetenschap, niets meer gelooft van al die bijgelovige verhalen? En waar komt Ultra eigenlijk precies vandaan? Ze is duidelijk bijzonder…
Het verhaal speelt zich af in het verleden (rijtuig, koetsier) maar wanneer precies wordt nergens gezegd en dat is ook niet nodig, want eigenlijk is het verhaal gewoon tijdloos. (Will heeft het over de Verlichting, dus 17e/18e eeuw ergens zal het zijn…)
Het verhaal leest heerlijk vlot weg, is pakkend van begin tot eind, het is heerlijk spannend en de sfeer en de omgeving zijn echt fantastisch! Het verhaal is heerlijk mysterieus, er komt zeemagie aan bod, landmagie, de kracht van de natuur, de kracht van verhalen, vriendschap en openstaan voor mensen die ‘anders’ zijn… Ik vond het echt een prachtig verhaal met een geweldige en bijzondere hoofdpersoon! Jammer dat ik het boek alweer uit heb, ik zou graag nog veel meer over Ultra gelezen hebben!

Maar dit was Wildzee, aan de door wind geteisterde westelijke rand van de wereld, waar trollen woonden in de Duizerdbossen en een levensechte zeeheks nog altijd haar toverspreuken zong op de Onderklif. Op Wildzee was het mogelijk om bijna overal in te geloven.

Ultra Donker 
ISBN 9789021680484 – Uitgever: Ploegsma – 288 pagina’s – Verschenen: november 2022 – Vertaald door: Annelies Jorna – Leeftijd: 10+