Blogtour: Het hart van Weshley Castle – Marina Folkers

In een roekeloze galop stoof de graaf van Weshley de ophaalbrug van zijn kasteel over, de binnenplaats op.

Korte inhoud
“Engeland, ten tijde van Hendrik de Achtste.
Aleyah is gelukkig met het rondreizende bestaan van haar volk, ook al is dit leven niet makkelijk. Op een nacht slaat het noodlot toe en alleen Aleyah en haar beste vriend Manitas weten te ontkomen aan een brute moordpartij. Ze belanden in een herberg waar Aleyah moet dansen voor de gasten, in ruil voor wat eten en een slaapplek in de stallen. Op een avond ontmoet ze een man die haar niet onberoerd laat. Deze graaf lijkt ook alleen maar oog voor haar te hebben. Maar dan komt Aleyah erachter dat hij de graaf van Weshley is, de man die achter de aanval op haar familie zat. Ze trekt naar Londen, maar de graaf raakt ze niet zomaar kwijt…”

Alles wat hij hoefde te doen, was een dealtje sluiten. Zijn landgoed zouden ze dan met rust laten, en hij had gelijk een oplossing voor die Egyptenaren. Perfect.

Ze had het gevoel dat deze avond anders was dan anders. De sfeer was gespannen. Er was van alles gebeurd.

Alternatieve blogtour
Gisteren verscheen Marina Folkers‘ nieuwe boek, Het hart van Weshley Castle, en speciaal daarvoor heeft ze weer een bijzondere blogtour georganiseerd. 10 bloggers delen allemaal iets speciaals bij het boek, en ik heb voor een kennismaking/voorproefje in 10 quotes gekozen.

Verschrikt hield Aleyah haar adem in. Wat was dit? Ontzet keek ze toe hoe wilde mannen hun kamp binnen kwamen gestormd.

Met deze historische roman heeft Marina iets heel anders geschreven dan voorheen, maar eigenlijk toch ook weer niet zó anders…

Aleyah zag als een berg op tegen deze tweede avond in de herberg. De eerste avond was een ramp geweest en ze dacht er met afschuw aan terug.

De setting, het Engeland van de 16e eeuw, is anders, maar de intensiteit van het verhaal – o.a. wat de hoofdpersoon meemaakt en haar gevoelens – zijn zoals we van Marina gewend zijn.

Michael kon zijn ogen niet afhouden van de betoverende danseres. (…) Ze had een lichtbruine huidskleur. Bijna zwart haar, dat weelderig tot ver op haar rug reikte. Donkere ogen. Volle wimpers. Een brede mond.

Het verhaal is vanaf het ‘brute’ begin tot aan het super romantische einde (lijkt me geen spoiler ) meeslepend. De wisseling tussen perspectieven (o.a. Aleyah en de graaf) vond ik erg fijn, dat deed me nog meer meeleven.

Heel even keek ze maar. Lang genoeg om zijn gezicht in zich op te nemen. Zijn donkere haar, zijn bijzondere, blauwe ogen, zijn rechte neus…

Het voelde haast als een sprookje. Zo heerlijk die misverstanden, dat Assepoester gevoel (ik zeg niks…), die romantiek… Ik heb zo fijn zitten zwijmelen!

Ze kon er nog steeds niet bij dat de man die zo’n indruk op haar had gemaakt, die haar zo had geholpen, dat hij nu juist degene was die haar hele familie op zo’n afschuwelijke wijze had uitgemoord. Waarom zou hij dat doen? Alleen omdat ze anders waren? Waarom had hij dan aardig tegen haar gedaan, als hij zo’n hekel had aan buitenlanders?

Ik vind het echt een geweldige historische feelgood roman! Meeslepend, tikje spannend, veel romantiek en een fijne tijdreis… Verrukkelijk!