De tuin van de avondnevel – Tan Twan Eng

De tuin van de avondnevel
ISBN 9789401600422
Uitgever: Xander Uitgevers
374 pagina’s
Verschenen: april 2013
Originele titel: The garden of evening mist
Vertaald door: Reintje Ghoos en Jan Pieter van der Sterre

Achterflap:

“Yun Ling verloor in de Tweede Wereldoorlog haar zus in een kamp en worstelt nog altijd met de vraag waarom zij wel overleefde. Haar geheugen laat haar steeds vaker in de steek en ze besluit terug te gaan naar de plek waar ze opgroeide in de hooglanden van Maleisië, om de herinneringen aan haar zus vast te houden. Dan ontmoet ze de mysterieuze tuinier en zijn sprookjesachtige ‘Tuin van de avondnevel’. Ondanks de verschrikkelijke herinneringen die Yun aan Japanners heeft, raakt ze in de ban van deze man en zijn tuin. Terwijl in de omringende jungle een strijd om de toekomst van Maleisië ontbrandt, ontstaat tussen Yun en de mystieke Aritomo een band die ver boven de geschiedenis weet uit te stijgen.

Tan Twan Eng (1972) is geboren in Penang, Maleisië en woont afwisselend in Kuala Lumpur en Kaapstad. Zijn boeken werden voor de Man Booker Prize genomineerd, en De tuin van de avondnevel werd bekroond met de Man Asian Literary Prize.

Recensie:

“Op een berg boven de wolken woonde eens een man die de hovenier van de Japanse keizer was geweest.

Ik was zeventien jaar oud toen mijn zus me voor het eerst over hem vertelde. Het zou tien jaar duren voordat ik naar de bergen reisde om hem te bezoeken.
Hij bood geen excuses aan voor wat zijn landgenoten mijn zus en mij hadden aangedaan. Niet op die morgen waarover de regen krassen trok toen we elkaar voor het eerst ontmoetten, en ook geen andere keer. Welke woorden konden mijn pijn genezen of mijn zus bij me terugbrengen? Geen. En hij begreep dat. Niet veel mensen begrepen dat.”

Teoh Yun Ling, een gepensioneerde rechter is na 34 jaar weer terug in Yugiri: De tuin van de avondnevel. Aritomo, die ooit hovenier van de keizer was, is al 34 jaar dood en heeft zijn huis, tuin en bezittingen aan Yun Ling nagelaten. Zij besluit om, voor ze haar geheugen en haar vermogen taal te begrijpen zal verliezen aan een hersenaandoening, haar herinneringen aan haar kennismaking en tijd met de Japanse hovenier op papier te zetten. Het verhaal van hoe ze ondanks haar hekel aan Japanners, door de oorlog en haar tijd in het Jappenkamp, een hechte band weet op te bouwen met de mystieke Aritomo. En hoe hij haar de kunst van het Japans tuinieren bijbrengt, omdat ze als eerbetoon aan haar zus, die het Jappenkamp niet heeft overleefd, een tuin wil aanleggen zoals de zusjes in het kamp steeds fantaseerden en wat ze daar op de been hield.

“Ik voelde dat ik op het punt stond een plaats te betreden die alleen bestond uit de overlapping van lucht en water, licht en tijd.”

Wat volgt is een mystiek verhaal waar je in meegezogen wordt, een verhaal dat door het prachtige poëtische taalgebruik van de auteur leest en voelt als een sprookje, maar waarin de harde realiteit van de Tweede Wereldoorlog en de communistische guerrillaoorlog beschreven worden.

“Ik ben een imploderende ster, die alles om zich heen, zelfs het licht, meetrekt in een steeds groter wordende leegte.
Zodra ik niet meer kan communiceren met mijn omgeving, resteert alleen nog wat ik me herinner.

Want wat is een mens zonder herinneringen? Een fantoom, gevangen tussen werelden, zonder identiteit, zonder toekomst, zonder verleden.”

Het verhaal van Yun Ling gaat heen en weer tussen heden; de ontmoeting met een professor die wil schrijven over het leven en werk van de hovenier van de keizer en hoe Yun na aandringen van een oude vriend besluit om haar eigen verhaal op te schrijven voor ze haar geheugen kwijtraakt, en verleden; haar moeizame kennismaking met Aritomo, hoe ze langzaam een steeds hechtere band krijgen en hoe ze probeert in het reine te komen met het feit dat zij als enige overlevende uit het Jappenkamp gekomen is waar zij en haar zus gevangen zaten.

“Juist nu ik mezelf kwijtraak, zal de tuin weer tot leven komen.

Voor me ligt een reis van een miljoen kilometer, en de herinnering is het maanlicht dat ik zal lenen om mijn weg te verlichten.”

Ik heb erg lang over dit boek gedaan door privéomstandigheden, maar ben tot de conclusie gekomen dat het ook eigenlijk wel goed was om dit boek zo intens bewust te lezen. De tuin van de avondnevel ís namelijk een verhaal om langzaam tot je te nemen, de mooie zinnen moet je echt absorberen, het is zo prachtig geschreven. Aan de ene kant het vredige sprookjesachtige paradijs, Yugiri, en aan de andere kant de wrede guerrillaoorlog en de oorlogsherinneringen van Yun Ling en de professor die je weer doen beseffen wat voor immens effect oorlogen hebben op de mens en dat goed en slecht niet altijd heel ver uit elkaar liggen.
De tuin van de avondnevel is een boek dat me nog steeds te pakken heeft, me diep geraakt heeft en me nog heel lang zal bijblijven!

Follow my blog with Bloglovin