Schildpadmeisje – Marlies Slegers

Ik vind de schildpad bij het grofvuil dat aan de straatkant staat.

KORTE INHOUD
“De dertienjarige Elvis – Vis – houdt van geschiedenis, schrijven en verzamelen. Ze heeft een geheime caravan in het bos waar ze zich verstopt voor haar moeder als die te veel heeft gedronken en zich op haar afreageert. In de caravan bewaart Vis oude, afgedankte spullen die ze op straat vindt, maar een schildpad die ze bij het grofvuil ontdekt, neemt ze mee naar huis.

Dan ontmoet ze Sid, de nieuwe, excentrieke buurjongen, die in alles het tegenovergestelde is van de gesloten Vis, en ze begrijpt niet waarom hij zoveel moeite doet om vrienden te worden. Langzaam kruipt ze uit haar schulp, en als haar moeder weer eens heel erg dronken is, neemt Vis een drastisch besluit.”

Van de buitenkant moet ons gezin er perfect uitzien, terwijl het van de binnenkant hartstikke stuk is.

Alleen weet mam niets van mijn caravan. Niemand weet daar iets van. De caravan is namelijk mijn allergrootste vondst.

MIJN MENING
Na de prachtige, ontroerende jeugdboeken We moeten je iets vertellen en Briefjes voor Pelle is er nu Schildpadmeisje van Marlies Slegers… Ik was héél benieuwd! Ook weer zo’n brok-in-je-keel-verhaal??

Op het aanrecht zie ik een lege fles gin liggen. En twee lege flessen wijn.
Dit is de andere versie van mam. De versie die lelijk en kapot is, en die niemand mag zien.

Elvis – Vis – (13) verzint graag verhalen bij alle bijzondere dingen die ze vindt bij het grofvuil dat langs de straat wordt gezet. Ze heeft al een hele verzameling spullen én verhalen, en die bewaart ze in haar grootste vondst: een oude caravan. Mee naar huis kan ze het niet nemen, want haar moeder houdt niet van oude, vieze, imperfecte dingen.
De caravan is een toevluchtsoord voor Vis, waar ze zich terug kan trekken als het thuis weer eens uit de hand loopt. Haar moeder drinkt teveel, al helemaal sinds haar vader hen een paar jaar geleden verliet en amper van zich laat horen. En als ze dan dronken is, heeft ze het vooral op Vis gemunt…
Op een dag vindt Vis een schildpad bij het vuilnis. Ze neemt hem mee en noemt hem Simon. Ze praat veel met hem en hij helpt haar een beetje uit haar schulp te kruipen. En wie dat nog meer doet is haar nieuwe achter-buurjongen Sid (15), de jongen die in tegenstelling tot Vis heel open en kleurrijk is en in een bandje zit (hij kleedt zich in Japanse punkstijl en houdt van vreemde muziek ). Wat ziet hij toch in haar?
Zal Vis ooit de moed vinden om met iemand te delen hoe het er thuis aan toe gaat? En durft ze dan stappen ondernemen?

Niemand.
Houdt.
Van.
Jou.

Allereerst: wat ziet dit boek er práchtig uit!! Héle treffende omslag- en schutblad-illustraties van Jeska Verstegen!
En dan het verhaal… Pfff… Wat heb ik intens meegeleefd met die lieve Vis! (Goede naam, Elvis!! Al vindt ze dat zelf niet, haha) Hoe eenzaam het voor haar is om dat geheim te dragen… Hoe dankbaar ze is dat haar jongere zusje Sami (7) er minder van lijkt mee te krijgen hoe hun moeder ’s nachts kan zijn… Hoe ze het goedpraat… Die grens tussen liefde en haat… Die lieve oude buurman, die meer weet dan ze denkt… Die lieve, volhardende Sid, die weer kleur in haar leven brengt en haar moed geeft…
De ‘Google Search’ lijstjes tussendoor geven een luchtig tintje aan het verhaal, heel mooi gedaan en érg leuk!! Net zoals de gesprekken met schildpad Simon. Zó lief!!
Ik had tijdens het lezen vaak een glimlach op mijn gezicht, maar ook veel een brok in mijn keel. En op het eind zelfs tranen in mijn ogen… Intens hoor. Intens verdrietig, maar ook intens mooi. Heel realistisch voelend. Tegelijkertijd een hartverscheurend en hartverwarmend verhaal! Marlies heeft het weer geflikt… Ik heb dit prachtige boek verslonden.
En dan achterin nog de belangrijke boodschap voor als je zelf in zo’n soort situatie zit: vraag hulp! Er ís hulp! Als er geen lieve mensen om je heen zijn, is er bijvoorbeeld de kindertelefoon. Je hoeft dit niet alleen te doen!