Er is maar één plek waar ze heen kan, één iemand die het misschien begrijpt.
KORTE INHOUD
“2019. Lucy wordt midden in de nacht wakker in de kamer van haar ex-geliefde met haar handen om zijn keel. Ontzet vlucht ze naar het huis van haar zus aan de kust van New South Wales in de hoop dat Jess haar levensechte dromen die aan de aanval voorafgingen kan verklaren. Maar haar zus wordt vermist. Terwijl Lucy op haar wacht ontdekt ze vreemde geruchten over het stadje: er zijn mannen vermist, een baby is achtergelaten en in de golven klinkt het gefluister van vrouwenstemmen.
1800. Mary en Eliza worden vanuit Ierland gedwongen verscheept naar Australië. Terwijl het schip hen steeds verder wegvoert van alles wat ze kennen ervaren ze op zee onverklaarbare veranderingen in hun lichaam.”
De twee vrouwen staan op alle schilderijen, hun handen stevig verstrengeld. Het gezicht dat ze herkent uit haar droom, hier in tweevoud afgebeeld: dezelfde hoge jukbeenderen, hetzelfde vlassige haar. Het ene paar ogen leeg en nietsziend, het andere boort zich diep in Lucy’s hart.
Mo dheirfiúr.
Mijn zus.
MIJN MENING
Het vorige boek van Emilia Hart, De Weyward vrouwen, vond ik zó mooi! Ik was dus onwijs benieuwd naar deze nieuwe. Net zo betoverend? 
Ook deze heeft door mijn leesdip in de meivakantie iets langer moeten wachten, maar nu kon ik er gelukkig íntens van genieten!
‘… ik ken mensen die beweren dat ze het hebben gehoord toen ze ’s nachts op het strand stonden.’ Hij wacht even en kijkt weer naar haar. ‘Stemmen die vanuit de golven kwamen. Vrouwenstemmen.’
2019. Lucy (19) vlucht weg van de universiteit als ze wakker is geworden met haar handen om de keel van haar ex. Ze heeft geslaapwandeld… Daarnaast heeft ze levensechte dromen over twee zussen op een schip op weg naar Australië, lang geleden. Ze besluit naar de enige toe te gaan die haar misschien begrijpt, omdat ze zo op elkaar lijken (zij slaapwandelt ook en heeft dezelfde vreemde waterallergie): haar (veel) oudere zus Jess. Ook al leek Jess de afgelopen maanden opeens wat afstand te nemen…
Maar eenmaal in het stadje Comber Bay in New South Wales (Australië) – bekend om de mysterieuze verdwijningen in de loop der jaren van een aantal mannen én de in een zeegrot gevonden Baby Hoop – aangekomen blijkt het huis van haar zus verlaten. Maar de voordeur is open en haar mobiel ligt er gewoon. Waar is Jess? Is er iets met haar gebeurd? Lucy besluit op onderzoek uit te gaan en leert haar zus ondertussen beter kennen dan ooit…
1800. Tweelingzussen Mary en Eliza (16) zijn in Ierland gevangengenomen omdat ze een man hebben neergeslagen. Ze worden verbannen en met andere vrouwelijke gevangenen op een schip naar Australië (New South Wales) gezet. Ver weg van hun vader, die nu helemaal alleen overblijft, aangezien hun moeder jaren geleden in zee verdween.
Mary is altijd degene geweest die de wereld voor haar blinde zusje in woorden schetste en haar erdoorheen leidde, maar op het schip, in het duistere, benauwde ruim lijkt het Eliza te zijn die haar zus er met haar kalmte doorheen weet te trekken. Maar de reis is vol ontberingen… En wat gebeurt er toch met het lichaam van de zusjes nu ze continu door de zee omgeven zijn?
De gevangenen van de Naiad, de acht vermiste mannen en misschien zelfs de moeder van Baby Hoop…
Het is alsof er hier werkelijk iets duivels aan het werk is.
Ik vind dit boek echt weer een plaatje om te zien (al was Weyward zelfs nóg mooier!), ik hou van die aansprekende combi van roze en turquoise! 
En het verhaal was ook weer smúllen!!
Eenmaal begonnen was er ook geen stoppen meer aan. Ik werd totaal meegesleurd ‘de diepte’ in. 
Eerst een mysterieuze proloog van een vrouw die bevalt in een zeegrot, dan Lucy in het nu (2019) die wakker wordt en haar ex aan het wurgen is en, aangezien niemand zal geloven dat ze slaapwandelde (en dat hij een hufter is), maar besluit te vluchten naar haar oudere zus Jess. Jess, die veel ouder is, die de laatste tijd afstand nam van haar zusje, die opeens verhuisde naar Comber Bay, naar het vervallen Cliff House (terwijl ze een vreemde waterallergie hebben, die onverklaarbare dingen met hun huid doet, en altijd ver uit de buurt van water bleven), die van de aardbodem verdwenen lijkt te zijn… En waar Lucy op Jess’ schilderijen de zusjes herkent waarover ze al tijden droomt… De Sirenen. Droomde Jess ook over hen? Wie zijn ze? Hebben ze iets te maken met het mysterieuze verleden van het stadje? En hangen de verdwijningen van een aantal mannen ook op de een of andere manier samen met de mysteries van de zee rondom Comber Bay?? Zoveel redenen om door, door, door te willen lezen! Heerlijk!!
Je leest over het heden en de zoektocht van Lucy naar haar zus, je leest over het verleden en de tweelingzusjes op dat vreselijke gevangenenschip op weg naar Comber Bay, en je leest dagboekfragmenten van Jess van toen ze jonger was… Langzaam, heel langzaam, vallen er steeds meer puzzelstukjes op hun plek… De verbanden worden steeds duidelijker… De mysterieuze sluier wordt langzaam opgelicht… (Hoewel? Het fijne mysterieuze tintje is er eigenlijk continu!) Dit is echt een heerlijk spannend, aangrijpend, ónwijs meeslepend verhaal over zeer moedige vrouwen, anders zijn en je ware zelf vinden en omarmen. Ik heb het verhaal verslonden en baal enorm dat ik het boek nu uit heb. Emilia Hart heeft het weer gedaan, ze heeft me weer weten te betoveren met haar magisch mooie verhaal! Heel benieuwd wat er nog meer volgt.
Ze wilde Eliza vragen wat er met hen gebeurde, maar ze vond de juiste woorden niet. Haar angst was zo overweldigend dat hij haar stem had gestolen.
De sirenen
ISBN 9789023962830 – Uitgeverij Mozaïek – 400 pagina’s – Verschenen: maart 2025 – Vertaald door: Els van Enckevort
