Welkom in Juniper, ons mooie Schotse stadje. Het heeft een eeuwenoude historie.
En pestkoppen, die hebben we ook.

KORTE INHOUD 
“Keedie en Nina groeien op in het plaatsje Juniper. Nina doet haar best om bij de andere kinderen te horen, maar Keedie heeft daar helemaal geen zin in: ze is gewoon zichzelf. Hoe ouder ze worden, hoe meer ze uit elkaar lijken te groeien. Keedie trekt steeds meer naar hun stille, jongere zusje Addie. Die lijkt het tegenovergestelde van de luidruchtige, felle Keedie, maar zijn ze wel zo anders? Kan Keedie Addie helpen zichzelf te zijn?

Keedie speelt vijf jaar voor het enthousiast ontvangen Een soort vonk, maar is ook los te lezen.”

En dan gebeurt het. Dat onbenoembare in mijn hoofd.
Anderen hebben daar een soort automatische beveiliging zitten, een beetje zoals een spoorboom die naar beneden zakt als er een trein aankomt. Op die manier kunnen ze bepaald gedrag en bepaalde woorden tegenhouden. De boom gaat dicht en meer hebben ze niet nodig. Dan houden ze zich in.
Zo’n beveiliging heb ik niet. Nooit gehad.

MIJN MENING 
Ik vond Een soort vonk van Elle McNicoll echt een onwijs mooi verhaal over neurodiversiteit, en hier thuis hebben we genoten van de tv-serie gebaseerd op het boek, dus ik was heel enthousiast dat er een prequel uitkwam, over Addies oudere zus Keedie, net als zij autistisch. Het verhaal speelt zich vijf jaar voor Een soort vonk af.

Juniper, een klein stadje in Schotland. Keedie en haar tweelingzus Nina (13, bijna 14) lijken steeds meer uit elkaar te groeien. Nina doet er alles aan om bij de populaire kinderen op school te horen, Keedie blijft liever haar autistische zelf. Ze heeft een heel sterk rechtvaardigheidsgevoel en dan ook nul tolerantie tegenover pestkoppen, en die zijn er genoeg in Juniper. Als ze haar beste vriendin Bonnie, ook autistisch, weer eens moeten hebben, weet Keedie wraak te nemen. Het wordt bekend op school dat Keedie het tegen pestkoppen opneemt en ze krijgt steeds meer verzoeken om hulp (wat een teken zou moeten zijn voor de school, met hun zogenaamde zero tolerance beleid, maar die zien alleen maar dat Keedie weer eens onrust stookt…).
Keedie krijgt ook langzaam steeds meer oog voor haar super stille jongere zusje Addie (6), die meer op haar lijkt dan ze altijd dacht…
Keedie wil er álles aan doen om zichzelf te mogen zijn in een omgeving die haar niet begrijpt, en al helemaal om Addie zichzelf te kunnen laten zijn en niet te laten meemaken wat zij allemaal al heeft meegemaakt op school en in het dorp…

‘O, er is van alles te vinden,’ zeg ik. ‘Sherlock Holmes. Vincent van Gogh. Mr. Darcy. Jo en Beth March. Mr. Dick in David Copperfield.’
Zijn ogen lichten verrast op. ‘Wauw. Die zijn allemaal autistisch?’
‘Zeker weten,’ zeg ik, terwijl ik me omdraai naar de uitgang. ‘Ze missen alleen de labeltjes.’

Wat is ook dit weer een prachtig, raak verhaal over autistisch zijn, anders zijn in een wereld die je niet begrijpt, en je altijd anders voor moeten doen (en daar doodmoe van worden!). Ik hield al enorm van de moedige, beschermende Keedie, met het hart op de tong, door Een soort vonk, dus hoe fijn dat er nu een heel boek over haar gaat!!
Keedie heeft een heel sterk rechtvaardigheidsgevoel, neemt het op tegen pestkoppen, heeft geen spoorboom die de trein (‘ongewenst gedrag’ & ‘ongewenste reacties’) tegenhoudt en draagt dus vaak het hart op de tong. En oh, wat fijn dat ze dat doet en heeft! Wat heerlijk dat ze af en toe van die ettertjes een flink poepie laat ruiken! (Bloed onder mijn nagels vandaan, hoor, grrr) Ik vind Keedie geweldig als ze zichzelf is. Super Keedie!
Addie is stil en ernstig en Keedie is druk en impulsief, maar toch begint Keedie steeds meer van zichzelf terug te zien in haar kleine zusje… Zo lief, zo mooi en ook zo hartverscheurend… Wat fijn dat Addie Keedie heeft. Wat fijn dat ze het thuis zo veilig hebben (ook al lijkt Nina steeds verder af te drijven, als enige neurotypische van de zusjes).
Ik vind dit zo’n lief, moedig, ontroerend, raak en ook lekker fel hier en daar, verhaal! Mijn hart… Het is niet eens heel ‘groots’, maar toch is het wél heel groot, want het gaat om acceptatie, om jezelf mogen zijn, gezien worden… Echt weer een heel fijn verhaal!
(Ik hoop dat wij hier ook nog meer van de tv-serie te zien krijgen, want volgens mij is er al een seizoen 2, alleen nog niet op NPO…)

Maskeren is dat rottige, slopende gedoe dat autisten zich eigen maken om te overleven in een wereld vol niet-autisten. (…) Maskeren is het onderdrukken van je natuurlijke gedrag. Het camoufleren van je eigen ik om te voorkomen dat anderen denken dat er iets mis met je is. Het holt je uit. Het kruipt onder je huid.

Keedie 
ISBN 9789047716969 – Uitgeverij Lemniscaat – 176 pagina’s – Verschenen: februari 2025 – Vertaald door: Margaretha van Andel – Prequel van Een soort vonk – Leeftijd: 13+