‘Ik weet dat je er bent,’ fluisterde ik. En daarna zei ik nog een keer: ‘Ik weet dat je er bent.’ 

KORTE INHOUD 
“Het bijzondere verhaal van een tijdloze vriendschap

Aurore woont al heel lang in het grote huis aan de rand van het dorp. Als Gracie in hetzelfde huis komt wonen, zet ze het bestaan van Aurore volledig op zijn kop. Aurore merkt al snel dat de wereld van Gracie anders is dan die van haar.
Tussen de twee eenzame meisjes ontstaat een vriendschap die niet alleen de grens tussen leven en dood overstijgt, maar ook een tijdsverschil van anderhalve eeuw.

Tijdens een bezoek aan het museum in het dorp, ontdekken ze een bijzonder schilderij van het papieren theater van Aurore. Maar waarom is dat schilderij zo belangrijk? En komen ze er hierdoor achter wat Aurore in deze wereld houdt?”

Mijn zolder. Mijn fijne, veilige zolder waar nooit iemand kwam en waar alles zijn eigen plaats had – en waar ik nu stond met dat briefje in mijn handen.
‘Ik weet dat je er bent.’ 

Voor het eerst in meer dan anderhalve eeuw was er iemand speciaal voor mij gekomen. Een meisje dat me kon zien, dat met me sprak en dat me liet lachen.

MIJN MENING 
Dit prachtig uitziende boek sprak me zó ontzettend aan! Door de korte inhoud (LOVE heden & verleden verbonden!) én door de práchtige omslagillustratie van Sophie Pluim!

Aurore (12) is graag op de zolder van het grote huis waar ze woont, daar is het lekker rustig, haar veilige haven. Maar op een dag vindt ze een briefje met daarop geschreven ‘Ik weet dat je er bent’ (met wat geheimzinnige tekens erachter 🙂 ) en dan staat er later opeens een vreemd meisje op haar zolder…
Gracie is net in het grote huis komen wonen met haar ouders en zij is de eerste in anderhalve eeuw die Aurore ziet en tegen haar praat. De meisjes, uit hele verschillende tijden, maar allebei ‘onzichtbaar’, raken hecht bevriend en Gracie vergroot Aurores wereld.
Ze komen bij toeval terecht in het museum in het dorp, waar een schilderij hangt van het papieren theater dat Aurore ooit kreeg van haar geliefde oom Cedric (een kunstschilder, net als haar moeder). Zou dat misschien iets te maken hebben met dat Aurore niet ‘naar de kip’ is gegaan toen ze stierf? Ondanks dat Gracie haar vriendin niet kwijt wil, besluit ze dat ze moeten uitzoeken wat Aurore vasthoudt in deze wereld…

Door de korte inhoud van het boek wéét je al een beetje wat er gaande gaat zijn in het verhaal, maar toch toen ik begon met lezen werd ik eerst mooi voor de gek gehouden en dacht ik echt dat we in Aurores wereld, eind 19e eeuw, leefden! Heerlijk gedaan!
En dan komt Gracie erbij en besef je weer wat er aan de hand is. Dan leef je ontzettend mee met het verlies wat Aurore voelt, de verwarring om de wereld die zó anders is (al kreeg ze daar vanuit haar zolderraam al wel het een en ander van mee) en de hechte vriendschap die er ontstaat tussen de twee lieve, moedige meiden… Allebei op hun eigen manier onzichtbaar. Aurore was de oudste, maar een meisje, dus niet belangrijk (net als haar moeder, die was een hele goede kunstenares, maar een vrouw, dus niet belangrijk), sinds ze dood is heeft niemand haar opgemerkt tót Gracie. En Gracie is nieuw in het dorp, en een buitenbeentje op school, waar ze genegeerd wordt. Deze meisjes móésten elkaar dus vinden! Je leest het hele verhaal vanuit Aurore, dus je krijgt haar gevoelens van gemis en verwarring héél goed mee. Ik sloot het meisje echt in mijn hart tijdens het lezen!
Ik vind die verbinding tussen heden en verleden, tussen leven en dood, zó mooi! En de vriendschap tussen de meiden zó lief! De zoektocht naar het antwoord op de vraag waarom Aurore niet ‘naar de kip’ (lees zelf maar! ) is gegaan toen ze stierf is ontroerend en een tikje spannend, want: gaan ze de reden ontdekken? En wat gaat de oplossing dan zijn? Daarnaast speelt de familie(geschiedenis) van Aurore een grote rol, en het thema ‘gezien worden’, en vallen er steeds meer puzzelstukjes op hun plek! Echt zo mooi gedaan. Evenals de verwijzingen naar bekende kunstwerken, die hier een rol spelen in het familieverhaal, maar in het echt ook bestaan (en mooi op de schutbladen terugkomen).
Zo’n meeslepend verhaal! Ik werd er echt compleet in meegevoerd en wou dat het nog láng niet afliep! Zo’n warm bad… Ik las het boek in één ruk uit en sloeg het met tranen in mijn ogen dicht…
En weet je wat het boek al helemaal speciaal maakt? Er staan niet alleen prachtige illustraties in van Sophie Pluim (een van mijn favorieten!) maar óók van haar oma Bep! Ook daar is er die artistieke familieband die leven en dood overstijgt! Mijn hart… Echt een perfect geheel dit boek, zo mooi! Zucht…

Mijn schema gaf ritme aan mijn dagen en aan de week. Zonder mijn dag- en weekindeling zou ik verdrinken in de oceaan van tijd, herinneringen en gemis die zich voor me uitstrekte.

Het voelde niet alsof dit schilderij het antwoord was op mijn vraag, waarom ik had besloten te wachten en niet naar de kip te gaan.

Het papieren theater
ISBN 9789000392322 – Uitgeverij: Van Goor – 160 pagina’s – Verschenen: juli 2024 – Illustraties: Sophie Pluim & Bep von Meijenfeldt – Leeftijd: 9+