Ongewenst – Marlies Slegers

Dit kan niet waar zijn. Ik pak met een trillende hand de test en staar er verbijsterd naar. Dit is een nachtmerrie.

Korte inhoud
“Feline is radeloos als ze ontdekt dat ze zwanger is. Als zestienjarige is ze er nog hélemaal niet klaar voor om moeder te worden. En met de vader, haar ex-vriendje Milan, wil ze eigenlijk niks meer te maken hebben. Wat betreft Feline zit er maar één ding op… Haar omgeving denkt daar echter heel anders over. Iedereen probeert haar op andere gedachten te brengen. Hoe moet Feline nu ooit een beslissing nemen? En wat nou als die keuze toch niet de juiste blijkt te zijn?”

Ik ben zestien. Ik zit nog op school. Ik heb geen vriendje, geen geld, geen eigen huis. Hoe kan ik nou moeder worden?

Mijn mening
Weer een nieuwe Kluitman-novelle! Ik hou van die reeks en ook van de realistische YA-boeken van Marlies Slegers, dus ik was heel benieuwd. Deze leek me wel een heel moeilijk/heftig onderwerp hebben… Wat voor keuze maak je?

Feline ‘Fee’ is zestien en ze komt erachter dat ze per ongeluk zwanger is… Met haar vriendje Milan is het inmiddels uit, hij zoende met een ander, en ze is sowieso nog helemaal niet toe aan moeder worden, dat is iets voor later! Ze moet het laten weghalen, een andere optie is er niet. Toch?
Ze wil het eigenlijk aan niemand vertellen, maar zo’n groot geheim kun je niet alleen dragen, ze heeft toch hulp nodig. Maar waar ze verwacht dat iedereen achter haar keuze zal staan, heeft ze het mis. Ze begint te twijfelen. Wat moet ze nou doen? Hoe weet je wat de juiste keuze is?

Zo, dit was inderdaad een verhaal wat een hoop gevoelens opriep…
Je zou maar in zo’n situatie zitten! Ik leefde erg mee met Fee en kon me haar emotionele achtbaan goed voorstellen. En ook de twijfels die er dan komen als je zelf een besluit hebt genomen, maar de omgeving daar weer aan twijfelt. Wat is dé juiste keuze? Hoe weet je dat wat je kiest de beste keuze blijkt te zijn? Het is allebei nogal onomkeerbaar… Wat wil ze zelf echt? Naar wie luistert ze? Etc…
De grote tijdsprong halverwege het verhaal vond ik een beetje jammer, ik had het gevoel dat ik wel wat beweegredenen miste, maar het is aan de andere kant ook begrijpelijk, want het is en blijft natuurlijk een novelle, dus er is geen ruimte voor alles.
Natuurlijk begreep ik niet alles wat Fee doet, maar het gaat hier wel om een kind van zestien en natuurlijk niet om een volwassene, en ze handelt soms ook echt als een kind. Vooral het einde heeft bij mij wel wat oud zeer opgerakeld en daar had ik flink wat moeite mee (ik wil totaal niet spoileren, dus kan er niet te veel over zeggen). Ik herkende de (geestelijke) situatie waarin Fee zit, en hoe zij ermee omgaat, tsja… Maar het einde van het verhaal is natuurlijk niet het einde van zo’n soort verhaal, er zou zo nog een heel verhaal kunnen volgen. Dus ik denk er zelf maar bij wat er daarna nog zou kunnen gebeuren.
Best wel een beetje een achtbaan aan emoties dus tijdens het lezen van dit realistische, meeslepende en hier en daar best aangrijpende verhaal! Heel belangrijk dat dit moeilijke onderwerp besproken wordt en zo meer tot leven komt voor tieners.
(Ik had nog wel verwacht achterin wat hulplijnen te vinden voor tieners die in zo’n situatie zitten, tip misschien!)