‘Mevrouw Murphy schreeuwde tegen me vandaag. (…) Omdat mijn handschrift zo slordig was.’ 

Korte inhoud
“Tijdens een schoolproject ontdekt de elfjarige Addie dat in het dorp waar ze woont, vroeger heksen werden vervolgd én gedood. Ze vindt het zo onrechtvaardig dat ze een monument wil oprichten voor de vrouwen die daar onterecht de dood vonden. Maar het dorp zit er niet op te wachten. Zo’n monument is alleen maar een herinnering aan een zwarte bladzijde uit de geschiedenis.

Addie laat het er niet bij zitten. Ze voelt zich verwant met deze vrouwen uit het verleden. Net als de ‘heksen’ vroeger, wordt zij nu raar aangekeken door mensen die haar anders vinden. Ze heeft namelijk autisme en reageert vaak niet zoals mensen verwachten. Addie begrijpt hoe machteloos de onterecht veroordeelde vrouwen zich moeten hebben gevoeld, want ze waren gewoon wie ze waren… net als zij.

Durft Addie, die zich het liefst op de achtergrond houdt, de strijd met haar dorpsgenoten aan?”

Een geluk dat ik Keedie heb om alles uit te leggen. Om me duidelijk te maken waarom ik een lelijk handschrift heb, waarom mijn hersens vlam vatten bij harde geluiden en felle kleuren.

Mijn mening 
Dit boek is zó mooi om te zien! Foto’s doen het echt geen recht. De losse omslag is prachtig (en ontzettend treffend blijkt) met dat donkerblauw, die kronkelboom op de achtergrond en dat meisje in vonkende kleur, en als je de omslag eraf haalt en eronder kijkt zit er die geweldig kleurrijke omslag die je tegemoet ‘vonkt’!  Heel gaaf! Het verhaal is ook zo prachtig kleurrijk kan ik je alvast verklappen…

Mensen zijn geen boeken. Een boek dat je kent is altijd vertrouwd, vol met woorden en plaatjes die nooit zullen veranderen. Maar mensen kunnen steeds weer nieuw en vreemd zijn, ook al ken je ze nog zo lang.

Addie (11) is autistisch, net als haar oudere, studerende, zus Keedie (Keedie’s tweelingzus Nina is het niet), waar ze dan ook heel hecht mee is. Ze heeft het niet makkelijk op school met pestende klasgenootjes en een juf die heel erg gemeen tegen haar doet. Alleen in de schoolbibliotheek bij de aardige meneer Allison heeft ze rust en kan ze zich verdiepen in de onderwerpen waar ze enorm in geïnteresseerd is; haaien en sinds de juf erover vertelde ook heksen.
In hun dorp Juniper werden vroeger veel heksen vervolgd en gedood en dat grijpt Addie heel erg aan. Die vrouwen waren ook anders, net als zij… Addie vindt dat er een monument moet komen voor deze onschuldige vrouwen, zodat ze niet vergeten worden. Het dorp staat er alleen niet echt voor open. Zal het Addie lukken om de mensen het belang te laten inzien? (En ze ook anders naar haar te laten kijken?)

Dit was mijn allereerste boek van 2021 en wat voor eentje!  Het perfecte verhaal om het jaar mee te starten. Ik was geboeid van begin tot eind, las het boek in één ruk uit, moest lachen, moest huilen en baalde onwijs dat het uit was!
Ik leefde zó ontzettend mee met Addie die zich zo door het leven moet worstelen omdat ze ‘anders’ is. Ze zou verdorie gewoon zichzelf moet kunnen zijn!  Dat is ook hoe haar oudere zus Keedie erover denkt, die zelf ook autistisch is en Addie bij best veel kan steunen. Maar ook Keedie worstelt duidelijk met iets, dat voelt Addie aan, maar ze kan er niet makkelijk achterkomen wat dat is…

Ik herkende veel in Addie, hoe zij dingen ervaart, en het heksenaspect vond ik onwijs aansprekend. Mooi hoe Addie zich het verleden aantrekt, het vergelijkt met haar anders zijn en dat het gebruikt kan worden om aan de anderen te laten zien dat ‘anders’ niet ‘raar’ of ‘eng’ is en zeker geen reden tot vervolging/pesten.
Een heel meeslepend, aangrijpend, soms grappig en ook erg lief verhaal (de band tussen Addie en zus Keedie ) met een moedige hoofdpersoon die je in je hart sluit. Echt weer zo’n Lemniscaat-topper!

‘Daarom maak ik me ook zo druk om de heksen, Keedie,’ zeg ik zacht. Bijna te zacht. ‘Iedereen zegt dat het gewoon een verhaal is. Maar het is echt gebeurd. Hier.’ 
‘Ja.’ 
‘Ik probeer het echt.’ Ik knipper een paar keer. ‘Ik probeer het echt te verbergen. Maar soms wil ik dat gewoon niet. Ik wil het niet verstoppen, Keedie.’ 
‘Natuurlijk niet,’ zegt ze sussend. ‘Ik weet het, Addie. Het zou niet nodig moeten zijn. We zouden gewoon onszelf moeten kunnen zijn, zonder iets te maskeren.’ 

Een soort vonk
ISBN 9789047712664 – Uitgeverij Lemniscaat – 176 pagina’s – Verschenen: oktober 2020 – Vertaald door: Margaretha van Andel – Leeftijd: 10+

PS: ga je boeken bestellen, doe dat dan bij je favoriete boekhandel! Ze kunnen je steun hard gebruiken.