Het was nieuw. Alles was nieuw. Het pand was vorig jaar opgeleverd. Het stond niet ver weg van de Eiffeltoren, of wat daarvan over was.
Korte inhoud
“Clarissa, een schrijver met een getroebleerd verleden, verlaat na een afschuwelijke ontdekking haar echtgenoot. Ze vindt een nieuw appartement via CASA, eigenaar van een gewild complex dat exclusief bestemd is voor kunstenaars. Maar al snel krijgt ze het gevoel dat iemand haar continu bespiedt; dromen en werkelijkheid beginnen in elkaar over te lopen. Clarissa wordt steeds labieler. Wie zit er achter CASA? Aangemoedigd door haar kleindochter gaat Clarissa zelf op onderzoek uit, maar haar dochter vreest dat haar moeder de grip op de werkelijkheid verliest. Is Clarissa inderdaad een fragiele schrijver met te veel fantasie, of is ze een beangstigende waarheid op het spoor?”
Maar ze was niet te zien; ze zat te hoog, werd afgeschermd door de stenen kroonlijst. Waarom had ze dan toch het gevoel dat iemand haar begluurde?
Mijn mening
Ik geniet altijd heel erg van de boeken van Tatiana de Rosnay. Dit is een heel ander verhaal dan we gewend zijn, het speelt zich af in de toekomst, dus ik was heel erg benieuwd! 
Honing was tegenwoordig nog duurder dan kaviaar. Bloemen ook.
Parijs, de nabije toekomst, tien jaar na een enorme aanslag weer in opbouw. Bijen zijn bijna uitgestorven, dus bijna geen honing, bloemen, planten en vogels meer op aarde. Wel drones en al flink gevorderde kunstmatige intelligentie. Boeken worden amper nog gelezen en geschreven…
Boeken lieten je nooit in de steek. Ze waren er altijd voor je.
Hoofdpersoon Clarissa, schrijfster, is na een schokkende ontdekking weg bij haar man François en met spoed op zoek naar een nieuwe woning. Ze krijgt door CASA een gloednieuw en hypermodern appartement aangeboden in een appartementencomplex speciaal voor kunstenaars. Te mooi om waar te zijn?
Clarissa begint te vermoeden dat er iets niet helemaal klopt aan het appartement. Wordt ze in de gaten gehouden? Is haar virtuele assistent “Mrs. Dalloway” meer dan alleen haar assistent? Wie of wat bezorgt haar ’s nachts die onrustige dromen? Clarissa wordt steeds vermoeider en wantrouwiger.
Haar kleindochter Andy gelooft net als zij dat er iets gaande is met CASA, maar Clarissa’s dochter Jordan denkt dat de trauma’s van haar moeder weer opspelen. Wat is de waarheid?
Ze had haar niet verteld dat ze zich steeds vermoeider voelde, dat ze nog altijd slecht sliep en dat haar dromen steeds angstaanjagender werden.
Wat wordt er een beangstigend toekomstbeeld geschetst in dit verhaal! 
Het voelt ook helemaal niet als science fiction, zo realistisch voelt het. Dit is waar het heen kan gaan… Brrrrrrr.
Het verhaal is van begin tot eind meeslepend, is zelfs af en toe een tikje spannend en heeft een ontzettend boeiende hoofdpersoon (ik krijg door haar passie voor Virginia Woolf gewoon zin om ook eens een boek van haar te gaan lezen en me in haar te verdiepen!). Ik leefde echt heel erg mee met Clarissa en voelde haar angst en haar verwarring. Is zij gek aan het worden of is er echt wat gaande?
Door de stukken uit haar aantekeningenboekje die tussendoor staan kom je er langzaam achter wat de reden is dat ze bij haar man wegging, dat geeft wel wat extra spanning aan het verhaal, fijn! Ik heb weer genoten van deze Tatiana de Rosnay en baalde dat ik het boek uit had. Wel nog een minpuntje ook: op het einde ging het verhaal me iets te vlot en de afloop vond ik niet helemaal bevredigend…
In de diepte, in een blauwige duisternis, maakten zich vage vormen los: handen die zich traag naar haar uitstrekten, slierten zwart haar die tot in het oneindige opdoemden, als bloemen van de duisternis, even geruststellend als giftig.
Bloemen van de duisternis
ISBN 9789026352560 – Uitgever: Ambo Anthos – 272 pagina’s – Verschenen: juli 2020 – Uit het Frans vertaald door: Noor Koch
