Voor mij zijn spiegels een herinnering.
Ik ben een monster.
En daar kan niets ter wereld iets aan veranderen.

Korte inhoud
“In een vreselijke huisbrand heeft Ava alles verloren: haar ouders, haar beste vriendin, haar thuis en zelfs haar gezicht. Hoe kan Ava nu nog een normaal leven leiden? Wie wil er bevriend zijn met een monster?
Ze had niet gerekend op Piper, een meisje op haar nieuwe school dat ook een brand overleefde. Met haar sarcastische, botte humor krijgt zij Ava langzaam weer uit haar cocon. Maar zelfs de stoere Piper is niet zo onaantastbaar als ze lijkt – iedereen heeft littekens, maar ze zijn niet allemaal even makkelijk te zien.”

Misschien moet ik een algemene mededeling doen?
MENSEN, GEEN PANIEK! VANDAAG IS LELIJKHEID NIET BESMETTELIJK!

Mijn mening
Wat een prachtboek om te zien, hè?!  De combinatie van de knallende afbeelding en de ontroerende korte inhoud sprak me meteen heel erg aan. En het mooie is; ondanks het aangrijpende van het verhaal, zorgde de sarcastische humor ervoor dat het ook kleurrijk was, net zoals de cover deed vermoeden…

‘Ik heb geen vrienden nodig. Hoe vaak moet ik dat nog zeggen? Ik heb niemand nodig.’ 

Ava (16) is een jaar geleden bij een brand haar huis, haar ouders en haar beste vriendin, nichtje Sara, verloren. Zelf kwam ze er met fikse brandwonden vanaf, ze heeft dan ook flink wat operaties en transplantaties moeten ondergaan. Ze woont nu bij haar oom en tante, de ouders van Sara.
Het wordt tijd om te gaan re-integreren vinden haar arts en haar tante, Ava zal weer naar school moeten. Wel een andere school, want haar oude vriendinnen wil ze niet meer zien. Ze heeft niemand nodig en wil ook helemaal niet naar school…
Een plekje vinden tussen de ‘perfecte’ tieners op een middelbare school als brandoverlever met duidelijk zichtbare littekens is, zoals ze al vermoedde, helemaal niet makkelijk. Toch is daar Asad die aardig tegen haar is en ontmoet ze bij haar praatgroep Piper, die ook bij haar op school zit en ook een brand overleefde. Samen met de sarcastische Piper gaat Ava op zoek naar een nieuw normaal. Dat gaat met vallen en opstaan, want sommige – hele diepe – littekens zijn onzichtbaar…

‘Op het vinden van een nieuw normaal!’ Ze tikt haar beker tegen de mijne. ‘Wat dat in godsnaam ook mag betekenen.’ 

Wat heeft dit verhaal me diep geraakt! Dat meisje dat alles verloor en zichzelf niet meer herkent in de spiegel, zich een mismaakt monster voelt, weer een ‘normaal’ leven moet gaan zien te krijgen door weer naar de hel genaamd middelbare school te gaan… En dat ze dan door Asad en Piper weer een beetje tot leven komt en ze zich met hun sarcastische humor een weg door het tienerleven worstelen. Je leeft ontzettend mee met de hoogte- en dieptepunten. Die laatste zijn er natuurlijk ook als je zulke heftige littekens hebt, vanbinnen en vanbuiten…

Onder andere de dagboekfragmenten die je tussendoor leest zijn prachtig geschreven, poëtisch. Maar er staan meer hele rake, hele mooie woorden in dit boek. Ze raakten me recht in mijn hart…
Echt een heel mooi, indrukwekkend, aangrijpend maar ook humoristisch (zwarte humor) verhaal!

Het duister verdwijnt nooit; ik houd hem gewoon op afstand.
Zodat hij me niet meesleurt.
De duisternis is makkelijk.
Stil.
Bedwelmend.
Als ik er te lang blijf, kom ik er nooit meer weg.

Het vuur in mij
ISBN 9789025770778 – Uitgever: Gottmer – 384 pagina’s – Verschenen: oktober 2019 – Originele titel: Scars Like Wings – Vertaald door: Elise Kuip – Leeftijd: 15+