Tegenlicht – Esther Verhoef

Tegenlicht
ISBN 9789041414298
Uitgever: Anthos
576 pagina’s
Verschenen: april 2012

Vera Zagt heeft het niet gemakkelijk gehad als kind. Haar moeder zat vaker in een psychiatrische inrichting dan dat ze thuis was, haar autoritaire vader behandelde haar alsof ze een van zijn rekruten was en gepest worden op school was ook eerder regel dan uitzondering.
Als volwassene heeft Vera nog altijd een beschadigd zelfbeeld. Ze is inmiddels twintig jaar samen met Lucien Reinders, een succesvol ondernemer. Haar huwelijk, haar werk als dierenfotografe en haar huis – ‘t Fort – zijn de drie wankele pijlers waarop haar leven steunt.

Wanneer de relatie met Lucien onder druk komt te staan, raakt Vera in paniek en vlucht in een buitenechtelijke verhouding. Dan gebeuren er meer dingen waardoor ze langzaam maar zeker de controle verliest. Vera zal zich moeten losmaken van haar traumatische ervaringen en haar zorgvuldig opgebouwde muren moeten afbreken. Vera moet leren leven en vertrouwen krijgen. Maar is het daarvoor niet te laat?

Met haar veelgeprezen inlevingsvermogen weet Esther Verhoef in de huid van haar personages te kruipen en legt ze op indringende en genadeloze wijze pijnlijke emoties bloot.
Esther Verhoef is een van de succesvolste thrillerschrijvers van Nederland. Tegenlicht is haar eerste roman.”

Recensie Judith:

“Ik moet gaan.
Weg uit ’t Fort, mijn veilige thuis, mijn basis, en al dat andere waarvoor het huis tot dit nachtelijke uur heeft gestaan: voor alles wat ik heb opgebouwd. Mijn hele leven.
Ik moet opnieuw beginnen.
Wil ik dat wel?
Kan ik dat wel?”

Met deze gedachte van hoofdpersoon Vera Zagt (38 jaar, dierenfotografe) begint Tegenlicht. Er is niks meer over van haar veilige, rustige leventje en haar huwelijk met Lucien, waar ze al 20 jaar mee samen is.
Om het hoofdstuk wisselt het verhaal van de volwassen Vera en de jonge Vera zich af. Je komt er zo achter waarom  ze zo beschadigd is en wat en wie ervoor gezorgd heeft dat ze op het punt staat om alles achter zich te laten en opnieuw te beginnen.
Vera heeft geen makkelijke jeugd gehad, haar moeder zat veelal weggestopt in een psychiatrische inrichting (waar Vera na jaren pas achterkomt en haar daar dan stiekem gaat bezoeken), haar vader gaf meer aandacht en liefde aan zijn diorama’s dan aan zijn “gekke” vrouw en zijn dochter en Vera werd opgevangen door haar niet erg liefdevolle oma. Op school werd ze ook nog jarenlang gepest, tot ze er op de middelbare school achter kwam dat ze beter mee kon lopen met de meute dan zichzelf te zijn. Ze was een erg intelligent meisje, met een fotografisch geheugen, maar dat uitte ze op school dus niet.
Ze heeft veel geestelijke klappen geïncasseerd in haar jeugd, waardoor ze altijd het ergste verwachtte en continue op haar hoede was.
Het enige waar ze zich in kon verliezen, en waar ze een aangeboren gevoel en talent voor had en nog altijd heeft, is fotografie, ze ging vaak op pad met het van haar vader gekregen fototoestel, zijn afdankertje, en fotografeerde vooral dieren.

“Wat geweest is, is geweest. Vergeven, vergeten. Zo zou het moeten zijn.”

Volwassen Vera zegt haar jeugd achter zich te hebben gelaten, maar uiteraard heeft het zo zijn sporen nagelaten in het heden. Ze klampt zich vast aan haar drie “pijlers”; haar huwelijk, haar werk en haar huis, maar die blijken in werkelijkheid sterk te wankelen.
Sinds de warmte 2 jaar geleden uit hun huwelijk verdwenen is na een ruzie om Luciens plotselinge kinderwens en haar blijvende overtuiging om nooit kinderen te willen, heeft Vera een verhouding met Nico. En ze verdenkt Lucien er ook van een verhouding te hebben, met een werkneemster.
Als Nico meer van haar wil dan wat gestolen uurtjes om te vrijen en diepgaande gesprekken te voeren (wat de voornaamste reden is dat Vera voor hem viel) verbreekt Vera de verhouding, want zij wil en kan niet meer geven dan dat.
Tijdens een reis naar Florida met de familie van Lucien, de laatste wens van zijn doodzieke vader Hans, leert ze Luciens stiefbroertje Aron kennen, ze herkennen iets in elkaar en er ontstaat een seksuele spanning. Pas na die reis, als Vera is ingegaan op het aanbod van Aron voor een fotografie klus op La Palma, geven ze toe aan die spanning en beginnen een passionele verhouding.

“Het was alsof we elkaar altijd al hadden gekend.”

Aron wil graag verder met Vera, maar of ze haar “veilige” leventje met Lucien in ’t Fort durft los te laten en voor de liefde te kiezen?

Om dat te weten te komen zul je Tegenlicht zelf moeten lezen! Ik vind het echt een aanrader. Psychologisch heel sterk en erg prettig geschreven.  Het is dan wel geen thriller, maar toch is er een spanning die ervoor zorgt dat je alsmaar door wilt lezen. Alsof je er middenin zit… Je vergeet gewoon dat het een best dik boek is, je wordt er in meegezogen en kunt eigenlijk pas vrijkomen als het boek uit is. En zelfs dan heb je wel even nodig voor dit heftige verhaal je loslaat.

Esther Verhoef heeft een sterk verhaal neergezet, met een hoofdpersoon waar je je helemaal mee in kunt leven. Je voelt de machteloosheid van Vera als ze gepest wordt, de moeizame band met haar vader, de liefde voor een moeder die worstelt met het leven, en de invloed die dit alles heeft op een kinderleven en hoe het door blijft werken in het heden… Maar ook de interne worstelingen van volwassen Vera, hoe ze blijft hangen in een leven waar veel meer uit te halen valt, hoe ze vast blijft houden aan een huwelijk waar geen liefde meer in zit, hoe ze zichzelf in de weg zit door spoken uit het verleden en de angst om net zo te zijn als haar moeder…

Ik was al fan van Esther door haar geweldige thrillers, maar vond het best spannend om haar roman te gaan lezen. Dat was nergens voor nodig, want romans schrijven kan ze dus ook! Ik kijk verlangend uit naar haar volgende boeken…

Ik heb dit boek tegelijk gelezen met Jenny van Jennysbookcase, voor onze vers opgerichte “Boekenwurmenclub“, als boek van de maand mei. Dit is hoe zij over Tegenlicht denkt:

Recensie Jenny:

“Zodra ik begon met lezen werd ik volledig in het verhaal opgezogen. Ik wilde niet ophouden met lezen, want het had de vaart van een thriller. Erg knap van Esther Verhoef om deze vaart in een roman te brengen. Daarnaast was het boek erg dik, wat ik zelf helemaal niet erg vind. Ik had niet het idee dat het verhaal korter had gekund of dat zaken werden uitgekauwd. Het was erg prettig om veel te lezen over Vera. Wat zij allemaal meemaakt is bijna niet voor te stellen. Ik vond het mooi dat je steeds wisselend las over het verleden en het heden van Vera. Langzaam aan kwamen deze steeds dichterbij elkaar en dan gebeuren er allerlei onverwachte zaken. Net als je denkt dat alles rustig is en Vera alles weer op orde heeft, gebeurd er iets waardoor de zaken er weer totaal anders voorstaan. Psychologisch gezien is dit een zeer interessant verhaal. Je beseft soms niet wat je als kind allemaal oppikt en hoeveel invloed sommige zaken op latere leeftijd nog kunnen hebben. Je kunt je ook bijna niet voorstellen dat er in die tijd op een bepaalde manier met psychologische patiënten en hun familie werd om gegaan. Iets waar ik mij tijdens het lezen erg boos om kon maken.
Vera probeert zich overal alleen door heen te worstelen, maar uiteindelijk blijkt dat je het echt niet allemaal in je eentje af kunt. Ook erg leerzaam voor mijzelf, je hebt echt mensen om je heen nodig die je opvangen als dat nodig is. Zal Vera uiteindelijk worden opgevangen? Ga het gauw zelf lezen, maar neem de tijd voor het boek.”

Leuk om te zien dat we allebei net zo weg waren van het boek!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.