Laat me jou zijn – Petra Kruijt

Laat me jou zijn
Samenvatting
“Op mijn koffiebeker kan ik iedere dag iemand anders zijn.” Lisan

Lisan, 24, stapt op weg naar haar werk elke dag even uit op Schiphol om bij de Starbucks iets te drinken te halen. Elke dag bedenkt ze een andere naam voor op de koffiebeker, met een bijpassend levensverhaal. Zichzelf vind ze niet zo bijzonder; een baan zonder al te veel perspectieven, geen vriendje, een saai flatje en al haar hele leven in de schaduw van haar vier jaar oudere zus Lisan, die het lievelingetje is van hun ouders.
Als Susan op een dag naar San Francisco emigreert mag Lisan in haar appartement wonen en haar auto gebruiken. En dan solliciteert ze op de functie van Susan… Langzaam neemt Lisan het leventje wat Susan achterliet over… Continue reading

De taarten van Marie – Claire Sandy

De taarten van Marie
Samenvatting:
“Marie legde haar hand op het boek alsof het de bijbel was en legde fluisterend de gelofte af die ze eerder had verzaakt. ‘Volgend jaar om deze tijd,’ zei ze met gesloten ogen en een bonzend hart, ‘maak ik het spektakelstuk voor het schoolfeest. Dat zweer ik op de Mary Berry Complete Baking Bible.’”

Marie Dunwoody is een drukbezette vrouw die alle balletjes hoog probeert te houden. De baan van haar man Robert staat op het spel in verband met bezuinigingen, haar tandartspraktijk krijgt concurrentie aan de overkant van de straat, haar tienerzoon Angus sluit zich af voor zijn ouders en heeft een “relatie” met iemand waar hij alleen per mail contact mee heeft en ze heeft haar negenjarige tweelingdochters Iris en Rose teleurgesteld door in plaats van met het beloofde spektakelstuk te verschijnen op het schoolfeest aan te komen met een zielig stapeltje gekochte French Fancy’s (soort petit fours). En dan wordt ze ook nog eens steeds geconfronteerd met haar perfecte overbuurvrouw en aartsvijandin Lucy, die uiteraard met gemak een spektakelstuk op tafel zet. Continue reading

Dinsdag is voorbij – Nicci French

 
ISBN 9789041416308
Uitgever: Anthos
368 pagina’s
Verschenen: mei 2012
Originele titel: Tuesday’s gone
Vertaald door: Irving Pardoen

Achterflap:

“Het tweede deel met psychoanalytica Frieda Klein die tegen wil en dank wordt meegesleurd in de afschuwelijke wereld van misdaad en moord.

In een vervallen huis in het oosten van Londen wordt het opgezwollen, door vliegen bedekte lijk van een man aangetroffen, rechtop in een leunstoel. Het huis is van Michelle Doyce, een kwetsbare vrouw met ernstige psychische problemen. Onderzoek toont aan dat de man pas na zijn dood naar het huis is overgebracht. De enige informant is Michelle, maar haar uitspraken stellen de recherche voor raadsels. Inspecteur Karlsson roept Frieda Klein te hulp, en weer raakt zij verstrikt in de duistere kanten van het leven.

Zij komt erachter dat het slachtoffer geen onschuldige was, maar een gewiekste zwendelaar die profiteerde van de angsten en noden van anderen. Wanneer Frieda meer te weten komt over diens verledens en ook zijn slachtoffers leert kennen, blijkt ze in groot gevaar te verkeren en meer vijanden te hebben dan ze dacht. Met Dinsdag is voorbij wordt de reeks vervolgd die begon met Blauwe maandag. Het is een prachtig strak gecomponeerde thriller met grote psychologische diepgang, waarin meer onthuld wordt van het raadselachtige innerlijk leven Frieda Klein.”

Dinsdag is voorbij is het tweede deel van een achtdelige thrillerreeks van Nicci French. Inmiddels zijn ook Wachten op woensdag en Donderdagskinderen verschenen.

Recensie:

Eerder lazen Jenny en ik Blauwe maandag, nu hebben we als boek van de maand oktober Dinsdag is voorbij gelezen.

Let op: kan spoilers bevatten als je het eerste deel nog niet gelezen hebt!
Continue reading

Blogtournee: Ademhalen – Lucy Clarke

Ademhalen
ISBN 9789400501775
Uitgever: AW Bruna
374 pagina’s
Verschenen: 9 september 2014
Originele titel: A single breath
Vertaald door: Guus van der Made

Als Jackson op een dag gaat vissen om zijn gedachten te verzetten wordt hij van de rotsen geslagen. Door de sterke stroming en de kou kan hij het niet overleefd hebben. Zijn vrouw Eva blijft intens verdrietig achter. Om haar man, die ze pas 2 jaar kende en wiens familie ze nog nooit ontmoet heeft, beter te leren kennen vertrekt ze naar zijn geboorteland Tasmanië. Daar wordt ze niet bepaald warm onthaald door zijn alcoholistische vader Dirk en zijn jongere broer Saul, met wie hij al jaren geen contact meer had.
Noodgedwongen blijft ze op uitnodiging van Saul wat langer op Wattleboon Island, het eilandje waar hij woont en waar de familie vroeger veel mooie momenten beleefd heeft. Saul lijkt echter niet van plan om zich open te stellen voor Eva. Toch komen ze langzaam nader tot elkaar en komt Eva achter de ware reden dat Jackson en Saul van elkaar vervreemd zijn geraakt. De ene na de andere leugen van Jackson komt aan het licht. Eva’s wereld stort compleet in; wie was nou eigenlijk de man waar ze mee getrouwd is? Was alles dan een leugen? Ze gaat op zoek naar antwoorden…

Ik heb dit prachtige verhaal haast zonder adem te halen uitgelezen, het leest echt als een trein. Lucy Clarke weet je van de eerste tot de laatste pagina aan het boek gekluisterd te houden. Je wordt meegezogen in de emotionele achtbaan waar Eva in terechtkomt en voelt alles wat ze meemaakt keihard binnenkomen. Het is een hartverscheurend maar prachtig verhaal over liefde, geheimen, hoop en wanhoop. De personages komen tot leven en dat geldt ook voor de prachtige omgeving. De natuur op het eiland,de onderwaterwereld als Eva leert vrijduiken, je ziet alles voor je en het is duidelijk dat Lucy weet waar ze het over heeft.
Ik was al weg van het debuut van Lucy Clarke, maar nu weet ik het zeker: ik wil geen boek meer missen van deze dame en ik hoop van harte dat ze nog lang doorgaat met dit soort geweldige verhalen te schrijven.

Lucy Clarke schreef eerder Nachtzwemmen, voor mijn recensie van dat prachtige verhaal klik hier. Ademhalen is haar tweede boek.

Ik heb dit boek vooruit mogen lezen van de uitgeverij en mijn recensie is onderdeel van een blogtournee die op 9 september (de publicatiedatum van Ademhalen) van start is gegaan. Negen andere bloggers besteden ook aandacht aan dit boek deze week.

Ook is Ademhalen boek van de maand september in de Boekenwurmenclub van Jenny en mij. Wat zij ervan vond lees je hier.

Het gerecht – Inge Ipenburg

Het gerecht
ISBN 9789026136542
Uitgever: De Fontein
320 pagina’s
Verschenen: mei 2014

Achterflap:

“Sandra Hazelaar is een voormalig actrice die tegenwoordig in de luwte van de media-aandacht haar huiskamerrestaurant bestiert. Maar als zij op een avond in het Amsterdamse Sarphatipark getuige is van een verkrachting, zet dat haar hele leven op zijn kop. Zij herkent de verkrachter als de strafadvocaat mr. Joachim Hansson, die regelmatig aanschuift aan de desk van een entertainmentrubriek. En hij herkent Sandra…

Gedreven door een groot rechtvaardigheidsgevoel wil Sandra alles op alles zetten om het recht te laten zegevieren. De macht van Hansson reikt echter ver, heel ver. Hij zorgt ervoor dat haar zorgvuldig opgebouwde leven en reputatie als een kaartenhuis in elkaar storten. Sandra verliest de grip op haar leven en vrienden, terwijl Hansson de dans lijkt te ontspringen…

Inge Ipenburg is behalve auteur ook actrice. Zij speelt in theater, televisieseries en films.

Recensie:

“Joachim Hansson. De correctheid in hoogsteigen persoon. Chic, arrogant en keurig. Hij ziet meteen dat ik hem heb herkend.”

Als Sandra Hazelaar, een ex-televisiester, op een avond getuige is van een verkrachting gaat ze erop af. Tot haar schrik herkent ze de verkrachter, het is de bekendste strafpleiter van Nederland: Mr. Joachim Hansson. Hij herkent haar ook, maar is totaal niet onder de indruk en arrogant als hij is loopt hij rustig weg van de verstarde Sandra, haar waarschuwend “uit te kijken”.
Sandra brengt het meisje thuis. Ze blijkt een stagiaire van Hansson geweest te zijn. Sandra weet haar over te halen aangifte te doen. Ook heeft ze het vermoeden dat dit niet de eerste keer is dat de strafpleiter een meisje verkracht en gaat ze op zoek naar meer slachtoffers.
Sandra beseft niet dat ze de doos van Pandora geopend heeft met haar drang naar rechtvaardigheid. Iemand lijkt er alles voor over te hebben om Sandra’s leven te vergallen. Haar goede reputatie als cateraar en eigenaar van haar Keukenrestaurant brokkelt stukje bij beetje af door allerlei vreemde gebeurtenissen. Sandra verdenkt Joachim Hansson ervan erachter te zitten, maar hij is sluw en het is lastig te bewijzen.
Daarnaast heeft Sandra ook nog een stalker. Wat wil hij van haar? Sandra raakt steeds meer vervreemd van haar vrienden, die ze niet wil betrekken bij haar ellende. Ze wordt steeds eenzamer en achterdochtiger. Zal ze met behulp van de vreemde Simon, de politie en haar vriend en advocaat Werner het recht kunnen laten zegevieren?

“Wat er ook gebeurt, hoe we het ook aanpakken, ik kan alleen maar verliezen en dat is een behoorlijk hopeloze constatering.”

Het gerecht is een heerlijke, letterlijk op sommige momenten door de kookkunsten van Sandra, thriller die me van begin tot eind heeft weten te boeien. Door de korte hoofdstukken leest het boek heerlijk vlot weg. Heel af en toe vond ik het iets te vlot gaan, dan was het verhaal me wat te afstandelijk geschreven, maar de fijne personages en het spannende plot maakten dat weer helemaal goed. Ik kon echt meeleven met Sandra die machteloos moet toezien hoe die arrogante kwal van een Joachim, die denk dat hij onaantastbaar is, haar leven aan het ruïneren is. Hoe ze steeds minder lol krijgt in iets waar ze hart en ziel in gestoken heeft en hoe langzaam al haar dierbaren uit haar leven verdwijnen.
Met Het gerecht heeft Inge Ipenburg naar mijn mening een zeer geslaagd debuut geschreven met een verrassend einde. Hou je van Nederlandse thrillers? Dan is dit zeker een aanrader!

Ik heb dit boek samen met Jenny gelezen voor onze Boekenwurmenclub. Haar recensie lees je hier.

Ook Nienke (zonder blog) heeft Het Gerecht gelezen als Boekenwurmenclub boek van juli, dit is haar recensie:

“Sandra Hazelaar fietst op een koude avond naar huis en als ze langs een park rijdt, hoort ze gehijg, en een vrouwenstem die roept: niet doen, niet doen.

“Ik twijfel nog steeds wat ik moet doen. Dan hoor ik huilen. Wanhopig snuivend huilen. Ze heeft het opgegeven, denk ik. En ik stap het park in”.

Als Sandra Hazelaar, voormalig actrice, dichterbij komt ziet ze dat een vrouw verkracht wordt door een bekende advocaat, Joachim Hansson. Deze advocaat herkent haar ook. Vanaf dat moment weet ze niet wat ze moet doen. Moet ze wel of geen aangifte doen?Moet ze wel of geen contact opnemen met het slachtoffer? Wat is het gevolg als ze aangifte doet en Joachim dit te weten komt? Allerlei vragen die haar bezig houden.
Naar haar carrière als actrice is Sandra Hazelaar gestart met een huiskamerrestaurant waar ze met hart en ziel voor werkt en waar veel gebruik van gemaakt wordt.

Sandra komt in aanraking met meerdere slachtoffers van Joachim Hansson, vooral stagiaires. Het kost Sandra moeite om hun te bewegen om aangifte te doen. Ze zijn bang, maar wat is daar de reden van? Sandra komt er steeds meer achter, hoe dit komt.
Door haar zoektocht naar de waarheid en de drang voor rechtvaardiging brengt ze zichzelf en de mensen in haar omgeving in gevaar.
Lukt het haar om de rechtvaardigheid te krijgen waar ze zo hard voor strijdt?

Het verhaal trok mij direct mijn aandacht en het is spannend als je leest dat Sandra getuige is van een verkrachting. De gebeurtenissen in het verhaal zitten goed in elkaar en het verhaal wisselt zich af met spannende momenten. Helaas zakt het verhaal regelmatig in. Dit komt doordat er veel in detail geschreven wordt over bijvoorbeeld de menu’s die Sandra maakt. Deze componenten komen regelmatig op dezelfde manier terug in het verhaal, waardoor de snelheid weg valt. Het contrast tussen deze momenten is te groot.

Dit maakt overigens niet dat ik ben afgehaakt. Het verhaal was boeiend genoeg om het uit te lezen. Ik werd op de spannende momenten meegezogen in de wereld van Sandra. De gevoelens die Sandra ervaart zijn herkenbaar en je hebt het gevoel dat je haar begrijpt. Ik vind dat de schrijfster, de emotionele wereld van Sandra en de andere personages goed beschrijft.

De personages zijn divers en het is bijzonder om te lezen hoe verbonden Sandra zich voelt met de mensen uit haar omgeving en hoe ze probeert hen te beschermen. Je ervaart het gevecht wat ze voert met zichzelf, de advocaat en de slachtoffers.

‘Het gerecht’ is een spannend verhaal en het leest makkelijk. De personages zijn divers en komen op een prettige manier bij elkaar. Het is niet het beste boek wat ik heb gelezen. Mocht je even zin hebben in een boek wat vlot leest, dan is ‘het gerecht’ van Inge Ipenburg prima.”

 

Veroordeeld – Karin Slaughter

Opmaak 1
ISBN 9789023487241
Uitgever: Cargo
480 pagina’s
Verschenen: mei 2014
Originele titel: Cop Town
Vertaald door: Ineke Lenting

Achterflap:

“Op haar eerste dag bij het politiekorps van Atlanta wordt Kate Murphy direct geconfronteerd met de pesterijen en vooroordelen van haar mannelijke collega’s. Daarbij is het de slechtst mogelijke dag om te beginnen, want een seriemoordenaar die het heeft voorzien op agenten heeft zojuist een nieuw slachtoffer gemaakt en de stad lijkt een broeinest van geweld. Maar Kate is niet de enige vrouw die het moeilijk heeft. Maggie Lawson stapte in de voetsporen van haar oom en haar broer om zichzelf voor hen te bewijzen als politieagent. Als ze ontdekt dat haar broer Jimmy feiten achterhoudt in zijn verklaring over de aanslag besluit ze met haar nieuwe partner Kate op onderzoek uit te gaan. Ondanks de tegenwerkingen van hun mannelijke collega’s volgen Maggie en Kate het spoor van een moordenaar van wie ze zeker weten dat hij opnieuw zal toeslaan. Maar wanneer? Het spoort leidt hen naar de duisterste schaduwen van Atlanta, waar iemand zijn oog op Kate heeft laten vallen…

Karin Slaughter (1971) groeide op in een kleine stad in Georgia en woont tegenwoordig in Atlanta. In Nederland zijn van haar thrillers als meer dan drie miljoen exemplaren verkocht.

Recensie:

“Dezelfde modus operandi. Hetzelfde gebrek aan aanwijzingen. Geen getuigen. Geen patroonhulzen. Geen vingerafdrukken. Geen verdachten.
Op het bureau werd de moordenaar al de Atlanta Shooter genoemd.”

Atlanta 1974, een seriemoordenaar heeft net zijn vijfde slachtoffer gemaakt, alle vijf politieagenten, en de zesde heeft ternauwernood kunnen ontsnappen. Het hele politiekorps is bloeddorstig en de sfeer in de stad is meer dan grimmig.
In een tijd waarin blank en zwart niet met elkaar door één deur gaan, huiselijk geweld en handtastelijkheden normaal lijken en volgens mannen vrouwen helemaal niet thuishoren in het politievak, begint Kate Murphy aan haar eerste werkdag als politieagent. De vraag is of ze niet voor het eind van de dag gillend het bijltje er bij neer zal gooien. Maar Kate, wiens man in de oorlog gesneuveld is, wil zich bewijzen tegenover haar rijke ouders en geeft niet zomaar op, hoe zwaar de baan ook is en hoe slecht ze ook behandeld wordt door haar collega’s. Kate krijgt Maggie Lawson als partner, zij is in de voetsporen getreden van haar oom en broer Jimmy en weet als geen ander hoe moeilijk het is als vrouw in het mannenwereldje vol vastgeroeste ideeën.
Als Maggie erachter komt dat haar broer Jimmy, de agent die ontkomen is aan de Shooter, feiten over de aanslag achterhoudt, is ze vastberaden om samen met Kate achter de waarheid te komen. In tegenstelling tot hun mannelijke collega’s die alleen maar bloed ruiken, gaan de twee vrouwen, noodgedwongen op eigen houtje, op zoek naar gerechtigheid. Langzaam komen ze de Shooter op het spoor, maar niet zonder gevaar voor eigen leven. Vooral Kate is haar leven niet zeker, want wie is die man die al haar stappen nagaat en van plan is haar binnenkort te vermoorden?

“Het bewijs tegen Kate was zonneklaar. Fox had pagina’s vol geschreven op zijn klembord. Ze was een leugenaar. Ze was een charlatan. Ze was een buitenstaander.
Waarom schoot hij haar dan niet gewoon dood?”

Karin Slaughter heeft met Veroordeeld haar eerste stand-alone thriller geschreven. Ik was even bang dat ik de bekende hoofdrolspelers, vooral Will en Sara, heel erg zou missen, maar dit verhaal had me zo te pakken dat het heel erg meeviel. Ze heeft de jaren ’70 echt tot leven weten te brengen; de alcohol (ook onder werktijd), sigaretten, drugs, (sekse)discriminatie, maar ook de muziek en de mode, je ziet het allemaal zo voor je. Tenenkrommend gewoon hoe grof en respectloos de vrouwelijke agenten behandeld worden. En hoe de scheiding tussen blank en zwart er nog zo erg was, ondanks het feit dat er al jaren burgerrechten waren, je kunt het je bijna niet voorstellen.

Veroordeeld is weer een steengoede thriller zoals we die van Karin Slaughter gewend zijn, maar het verhaal heeft nog meer diepgang dan haar andere boeken, door het levendige sfeerbeeld van het grimmige Atlanta van de jaren ’70 en de (oorlogs-)geschiedenis van Kate’s familie. Leuk dat Karin Slaughter ons kleine landje een rol heeft gegeven in haar verhaal en nog leuker dat ze de Nederlandse oma van Kate Judith heeft genoemd 😉
Ondanks dat Veroordeeld een stand-alone wordt genoemd hoop ik toch op een vervolg. Ik ben wel benieuwd hoe het verder zal gaan met deze twee stoere dames in die tijden van grote veranderingen. Maar ik kan me ook wel verheugen op een nieuwe Will en Sara!

Ik heb dit boek samen met Jenny gelezen voor onze Boekenwurmenclub als boek van de maand juni. Haar recensie vind je hier.

Koortsmeisje – Elisabeth Östnäs

Koortsmeisje
ISBN 9789044532012
Uitgever: De Geus
160 pagina’s
Verschenen: maart 2014
Originele titel: Feberflickan
Vertaald door: Tineke Jorissen-Wedzinga

Achterflap:

“Het koortsachtig relaas van de ondergang van een gezin.

Zweden, eind negentiende eeuw. Op een warme septemberdag doolt Luna verdwaasd door haar huis. Ze vindt haar vaders levenloze lichaam naast dat van een vrouw. Wie is de vrouw? Maar bovenal, wat is de waarheid achter hun dood?

Elisabeth Östnäs (Zweden 1974) studeerde o.a. literaire compositie en werkte als docent creatief schrijven. Haar literaire thrillerdebuut Koortsmeisje belandde in Zweden op de shortlist van de Bokbloggarnas litteraturpris 2013, een belangrijke (lezers)prijs.

Recensie:

“Ik bloed. Er sijpelen bloedstolsels naar buiten. Ik probeer ze met lappen te stelpen, maar die zijn algauw doorweekt.”

Luna, de vertelster van het verhaal, doolt muisstil rond in huis. Haar broer is al jaren geleden opgenomen in een gesticht, haar zus Stella is bij vrienden, de meid Birgit heeft haar vrije dag en haar ouders liggen te slapen. Nu heeft Luna het huis voor zichzelf en kan ze overal komen, met behulp van de sleutels die ze ooit van de oude tuinman heeft gekregen zelfs in de kamers waar ze niet hoort te komen. Het lijkt allemaal heel vredig…
Maar Luna bloedt en is koortsig en als de meid thuiskomt blijken haar ouders, haar vader de astronoom en de stiefmoeder waar Luna niks van moet hebben, vermoord op bed te liggen…
Luna wordt verdacht van de moorden en wordt gevangen genomen. Zal de waarheid aan het licht komen?

“Ik denk dat ze dood zijn. Er kwam een man. Ik was er niet.”

Niks in dit knap in elkaar stekende verhaal is wat het lijkt. Elisabeth Östnäs neemt je mee in het hoofd van de koortsige Luna en er bekruipt je al gauw het gevoel dat er iets niet klopt. Luna beweert dat er een man kwam die haar ouders vermoordde, maar is dat niet één van haar koortsdromen? Als zij al vindt dat het je laten betasten door de oude tuinman normaal is, in hoeverre kun je haar beoordelingsvermogen dan vertrouwen?
Bij de aanbevelingen op dit boek wordt onder andere gezegd dat het een ongemakkelijk verhaal is en dat beschrijft absoluut het gevoel dat je hebt. Je bevindt je in het 19-eeuwse Zweden, in een soort spookachtige, sprookjesachtige koortsdroom. Alsof je alles waarneemt door een dikke mist. Je kunt gewoon niet goed de vinger leggen op wat er gebeurd is en blijft ook na het lezen met een soort ongemakkelijke verwondering achter… Heel knap gedaan van de auteur.

Heb je zin in een niet standaard Zweedse thriller, meer een psychologische verhaal, dan zou ik Koortsmeisje zeker aanbevelen!

Ik heb dit boek samen met Jenny gelezen voor onze Boekenwurmenclub. Hier lees je haar recensie.

Follow my blog with Bloglovin

Blauwe maandag – Nicci French

Blauwe maandag
ISBN 9789041414649
Uitgever: Anthos
369 pagina’s
Verschenen: mei 2011
Originele titel: Blue Monday
Vertaald door: Irving Pardoen

Achterflap:

“Frieda Klein is psychoanalytica. Ze leeft een strak georganiseerd leven, dat vooral gericht is op het helpen van anderen. Niet alleen haar patiënten, maar ook haar familie en vrienden kunnen altijd op haar rekenen. De onrust in haar hoofd probeert ze te verdrijven met lange nachtelijke wandelingen door haar geliefde Londen.

Frieda is ervan overtuigd dat wat zich in het hoofd van haar patiënten afspeelt controleerbaar is. Maar als een van haar patiënten vertelt dat hij ervan droomt een kind te hebben, met rood haar en sproeten, en kort daarna een jongetje verdwijnt dat aan die omschrijving voldoet, wordt Frieda geconfronteerd met de onbeheersbare werkelijkheid die zij altijd angstvallig buiten de deur heeft weten te houden.

Kan Frieda’s kennis van de menselijke geest de recherche helpen bij het vinden van het jongetje? Is er een verband met een ontvoeringszaak van tweeëntwintig jaar eerder? En zal de dader worden ontmaskerd?”

Recensie:

Nicci French, echtpaar Nicci Gerrard en Sean French, wereldberoemd om hun thrillers is met Blauwe Maandag aan een achtdelige thrillerreeks begonnen. Inmiddels zijn ook Dinsdag is voorbij, Wachten op woensdag en Donderdagskinderen verschenen.

“De zaak werd nooit werkelijk afgesloten. Niemand nam het besluit ermee te stoppen, maar er was steeds minder te melden. … Er werd steeds minder over gesproken, op een gegeven moment alleen nog in combinatie met andere zaken, en ten slotte viel de naam helemaal niet meer.”

1987: Rosie van negen en haar jongere zusje Joanna van vijf lopen samen van school naar huis. Rosie hinkelt vooruit, haalt nog wat snoep bij de snoepwinkel en verwacht haar wat tragere zusje buiten te zien, maar van Joanna geen spoor… De politie zoekt met man en macht naar het meisje, maar het is een hopeloze zaak zonder enig aanknopingspunt. De jaren verstrijken en de zaak wordt een vage herinnering.

“Zo gaat het altijd. Er komt een moment dat je het gewoon weet. Zo simpel is het.

Hij draagt een grijze wollen muts met een pompon erop, maar als hij die afdoet, blijkt hij vuurrood haar te hebben. Het is een teken, een meevaller, het is fantastisch.”

Heden: Frieda Klein, psychoanalytica, leidt een zeer geordend leventje. Ze houdt van regelmaat en voorspelbaarheid. Ze behandelt haar patiënten, gaat daarna terug naar haar donkere, knusse huisje en maakt veel nachtelijke wandelingen door haar geliefde Londen om de warboel in haar hoofd te ordenen. Ze vindt het lastig om zich volledig te geven in haar prille relatie met Sandy, weet ook niet of ze dat wel wil. Met haar familie heeft ze weinig contact, alleen haar drinkende schoonzus en labiele nichtje wie ze bijles geeft ziet ze met regelmaat.
Ze heeft een nieuwe patiënt, Alan Dekker, die geen kinderen kan krijgen met zijn vrouw. Alan vertelt haar op een dag zeer gedetailleerd over het levensechte beeld wat hij heeft van een vijfjarig zoontje met rood haar en sproeten en dat dat een niet te temmen verlangen bij hem oproept. Als er vervolgens een jongetje verdwijnt dat precies aan zijn beschrijving voldoet gaat Frieda met het verhaal naar de politie. Ze heeft er een naar gevoel bij…

“Mama. Papa. Het spijt me erg dat ik stout ben geweest. Als jullie me nu naar huis brengen, zal ik lief zijn. Dat beloof ik.”

De passages vanuit het perspectief van Matthew, het verdwenen jongetje, zijn hartverscheurend. De kleine jongen raakt zichzelf steeds meer kwijt, verdwijnt meer en meer in een waanwereld. Zal de politie hem op tijd kunnen redden? Wat voor rol kan Frieda spelen in de zoektocht? En wat is het verband tussen deze zaak en de verdwijning van Joanna zoveel jaren geleden?

Ik heb alle boeken van Nicci French gelezen en Blauwe maandag is geen Nicci French zoals ik die gewend ben. Het duurde even voor ik in het verhaal zat, doordat er veel perspectief wisselingen zijn, je niet gauw grip op het personage van Frieda krijgt en het meer een psychologisch dan een echt spannend verhaal is. Toch leest het net als de andere boeken van Nicci French lekker vlot weg en zit het verhaal goed in elkaar. Frieda blijkt toch wel een boeiende persoon te zijn waar je hopelijk in de volgende boeken meer over te weten komt. Ik ben dan ook wel benieuwd naar Dinsdag is voorbij en de volgende boeken, al hoop ik wel dat daar dan meer spanning in zit, niet net als hier pas aan het einde van het boek…

Ik heb dit boek samen met Jenny gelezen voor onze Boekenwurmenclub, als boek van de maanden maart en april. Haar recensie lees je hier.

Ik ben Pelgrim – Terry Hayes

Ik ben pelgrim_omslag.indd
ISBN 9789022997130
Uitgever: AW Bruna
736 pagina’s
Verschenen: 11 februari 2014
Originele titel: I am Pelgrim
Vertaald door: Henk Popken

‘De enige thriller die je dit jaar moet lezen.’ – Yorkshire Post

Pelgrim is de codenaam van een man die niet bestaat.
De geadopteerde zoon die uitgroeide tot een van de beste spionnen. De regisseur van een uiterst geheime eenheid binnen de Amerikaanse spionagedienst. Een man die, voordat hij van de aardbodem verdween, het ultieme boek schreef over forensisch onderzoek.
Het is datzelfde boek dat hem een jaar later in een obscuur hotel in Manhattan doet belanden, waar het lichaam van een onherkenbaar verminkt jonge vrouw is gevonden.
Maar wat begint als een moordonderzoek zonder aanwijzingen, verandert in een zoektocht naar een onbekende vijand die een weerzinwekkend plan tot uitvoer wil brengen.

Terry Hayes is een oud-journalist en -scriptschrijver. Op 21-jarige leeftijd werd hij aangesteld als correspondent in New York. Twee jaar later werd hij onderzoeksjournalist, politiek commentator en columnist. Nadat hij ontslag had genomen werd hij producent van een invloedrijk actualiteitenprogramma en schreef hij diverse scripts voor bekende Hollywoodfilms. Terry Hayes is getrouwd en heeft vier kinderen. Ik ben Pelgrim is zijn debuut.(bron: www.awbruna.nl)

“Er zijn van die plekken die ik me mijn hele leven zal herinneren: het Rode Plein gegeseld door een hete wind, de slaapkamer van mijn moeder aan de verkeerde kant van 8-Mile Road in Detroit, de eindeloze tuinen van een welgesteld pleeggezin, een man die me wilde vermoorden in een verzameling ruïnes bekend als het Theater van de Dood.
Maar niets zit dieper in mijn geheugen gegrift dan een armoedige kamer in New York…”

Deel 1:
Het verhaal van een in een armoedige hotelkamer in New York gevonden vermoorde vrouw, liggend in een bad vol zwavelzuur, compleet onherkenbaar. De kamer is zo grondig schoon dat het het werk van een professional moet zijn. De hoofdpersoon van Ik ben Pelgrim, een “geest” (de naam “Pelgrim” wordt pas op de helft van het boek genoemd), herkent de werkwijze uit het boek over moderne forensische onderzoekstechnieken dat hij ooit schreef. Bij het uitgebreide onderzoek stuit de politie op een verbrand papiertje waar nog een paar nummers zichtbaar zijn, het lijkt om een telefoonnummer te gaan. Het netnummer van Turkije, het kengetal van Bodrum. Een plaats die nare herinneringen oproept bij Pelgrim.

En daarnaast het verhaal van Pelgrim, hoe hij nadat zijn moeder vermoord werd, met zijn vader al jaren uit zicht, opgenomen werd in een rijk pleeggezin. En hoe hij zich daar altijd heeft voorgedaan zoals hij dacht dat zij wilden, altijd een masker op had. Eigenlijk een geboren geheim agent. Na zijn studie medicijnen en psychologie wordt hij gerekruteerd als spion voor het supergeheime elitekorps “Division” waar hij het al gauw tot “Cowboy van Dienst” weet te schoppen, een hele hoge functie.
Na 9/11, iets wat geheime inlichtingendiensten zwaar aangerekend wordt, besluit Pelgrim het spionnenleven achter zich te laten en zich terug te trekken in Parijs.
Daar wordt hij opgespoord door Ben Bradley, rechercheur moordzaken van de NYPD.

“Met belachelijk weinig informatie en nog minder tijd kreeg ik de taak om datgene te vinden wat iedere geheim agent het meeste vreest: een man zonder radicale connecties, geen enkele vermelding in welke database dan ook en zonder strafblad. Een onbeschreven blad, een geest.”

Deel 2:
Het verhaal van “De Saraceen”, nog een geest, een Saoedi-Arabische man die na de onthoofding van zijn vader een steeds extremere moslim wordt en zint op wraak, om die wraak te kunnen nemen besluit hij dat hij het “probleem” het beste bij de kern aan kan pakken: de VS. Na jaren van voorbereiding, gevechtstraining en een studie medicijnen heeft hij het ultieme wapen uitgevonden…

Ben Bradley had Pelgrim nooit moeten kunnen vinden, er hadden geen sporen naar hem mogen leiden. Pelgrim besluit terug te gaan naar New York om de sporen die er kennelijk toch zijn grondig uit te wissen. Hij raakt onbedoeld bevriend met Bradley en zijn vrouw en wordt door de rechercheur af en toe om hulp gevraagd bij moordzaken.

“’We hebben een naam nodig, iets waaraan we je kunnen herkennen,’ voegde de president eraan toe. ‘Heb je nog voorkeuren?’
… ‘Pelgrim,’ antwoordde ik kalm.
… ‘Oké, dat wordt het dus: Pelgrim.’”

Deel 3:

Pelgrim wordt op een dag weer het spionnenleven ingesleurd voor nog één laatste zaak, omdat hij de perfecte man ervoor is: hij moet De Saraceen zien te vinden voor het te laat is…
Hij wordt naar Turkije gestuurd om daar een kruimelspoor te volgen. Omdat hij een alibi nodig heeft wordt bedacht dat hij daar als FBI agent heen gaat die de dood van een Amerikaans staatsburger komt onderzoeken. Een rijke jonge man die een paar dagen eerder in Bodrum zelfmoord zou hebben gepleegd. Er blijkt meer aan de hand te zijn en Pelgrim accepteert de doodsoorzaak niet zonder meer. De zaak krijgt echt hem te pakken.
Ondertussen gaat de jacht op de identiteit van De Saraceen ook gewoon door…

“We hadden een naam, we hadden een identiteit, we hadden een man op wie we konden jagen.”

Deel 4:

Pelgrim lijkt De Saraceen te hebben geïdentificeerd. Het spoor leidt hem naar Saoedi-Arabië. Wat volgt is een bloedstollende race tegen de klok en een ontzettend spannende ontknoping…

Door een enorm enthousiaste blog van AW Bruna’s Saskia Hausel over dit boek, waarin er niet veel over de inhoud werd prijsgegeven, maar je wel enorm lekker gemaakt werd, reageerde ik op de oproep om je op te geven als vooruitlezer. Aangezien de oproep zo’n succes was heeft de uitgeverij besloten er een blogtournee van te maken, en ik ben een van de gelukkigen die mee mag doen! De lijst met deelnemers vind je hier.

Ik heb er voor mijn doen lang over gedaan om dit boek uit te lezen en niet alleen doordat het zo’n dikke pil is. Als het een eigen boek was geweest moet ik eerlijk toegeven dat ik het na deel 1, of misschien deel 2, had opgegeven. Dat komt omdat het genre spionage/terrorisme, meer dat van mijn man is dan van mij (waarmee ik niet wil beweren dat het een mannenboek is!). Baldacci, Ludlum, Clancy, ik ben ervan overtuigd dat het goede schrijvers zijn, maar mijn smaak is het gewoon niet, terwijl manlief ze wel verslindt. En omdat het verhaal wel heel erg gedetailleerd is met veel verhaallijnen, er gebeurt zoveel dat het mij af en toe verwarde.
Maar het was een recensieboek en er waren al zoveel enthousiaste berichten over, dat ik vond dat ik door moest en uiteindelijk blij ben dat ik hem uitgelezen heb!
Feit is namelijk dat het gewoon een goed en sterk verhaal ís, daar kun je niet omheen. Het verhaal zit heel goed in elkaar, de personages en hun achtergronden zijn flink uitgediept, het verhaal is beangstigend realistisch en Terry Hayes weet op een knappe manier alle verhaallijnen aan elkaar te knopen. Er is geen puzzelstukje wat overbodig blijkt te zijn geweest aan het einde van het boek.
Vanaf deel 3 begon er voor mij ook echt een James Bond-vaart in te komen en veel meer spanning, dus de laatste twee delen heb ik wel in no time uitgelezen.
Ik hoop dat er een verfilming komt van dit boek, want dit verhaal vraagt erom om op het witte doek te verschijnen. Mijn uiteindelijke conclusie is dan toch dat ik Ik ben Pelgrim een top spionage thriller vind die ik, als ik sterren zou geven, vier sterren zou toedelen. Misschien niet “de énige thriller die je dit jaar moet lezen”, maar toch zeker wel een must read.

Jenny van Jennysbookcase en ik hebben Ik ben Pelgrim ook gebombardeerd tot boek van januari en februari in onze Boekenwurmenclub. Wat zij van het boek vindt lees je hier.

Follow my blog with Bloglovin