7 november – Zet de bloembollen op pot. Net als ik hier middenin zit, komt Lady Boxe langs. Wat leuk je te zien, huichel ik, en vraag haar vast plaats te nemen terwijl ik het klusje afmaak.

Korte inhoud
Altijd gedacht dat Helen Fielding origineel was met haar Bridget Jonesverhalen? Lees Dagboek van een provincievrouw en je weet dat Fielding dit boek gelezen móet hebben.

E.M. Delafield was een meester in het hilarisch beschrijven van alledaagse gebeurtenissen. Van het planten van bloembollen (dat jammerlijk mislukt), tot de buurvrouw die onverwacht op de stoep staat (en overal een mening over heeft) tot de relatie met haar lieve maar ietwat sullige man (die elke avond achter The Times in slaap valt), alles in het leven van de hoofdpersoon weet ze met rake observaties en droge humor te brengen.

(Vraag: Is er iets wat mensen meer samenbrengt dan een gemeenschappelijke afkeer? Antwoord is, helaas, ontkennend.)

Auteur
“Ooit begon Delafield met dit boek als feuilleton in een feministisch tijdschrift waarvan ze zelf in de hoofdredactie zat. Het groeide uit tot een bestsellerserie die in vier delen werd uitgegeven. Sinds de eerste uitgave in boekvorm in 1930 is het altijd in het Engels in druk gebleven.”

Mijn mening
Ik twijfelde of dit boek wat voor mij zou zijn, maar ik was verliefd op de cover, werd geprikkeld door de vergelijking met Bridget Jones én medeblogger Alex en Evelyn van Boekhandel Westerhof waren er enthousiast over, dus ik ging overstag…

Een welgestelde vrouw (hoewel ze wel geldproblemen heeft) die op het platteland woont met haar man en kinderen, beschrijft in dit dagboek haar dagelijkse beslommeringen. Dit doet ze met veel droge humor. Het is grappig hoe ze bijvoorbeeld een hekel heeft aan Lady B., die steeds onverwachts komt aanwaaien en overal wat over te zeggen heeft. En altijd maar beleefd blijven en de schone schijn ophouden. Daar gaat het trouwens sowieso wel heel erg over: ‘keeping up appearances’. Maar doordat je hier de gedachten leest van iemand, weet je ook wat er onder die ‘appearances’ verborgen zit. Leuk om te lezen. Je ziet de wereld van de jaren ’30 ook wel voor je.

Maar: ik kon maar niet wennen aan de schrijfstijl. Het zijn echt dagboekkrabbels, geen vloeiend verhaal. Daarnaast worden er door het kindermeisje Franse opmerkingen gemaakt die niet vertaald worden, had ik even in een voetnootje willen zien. En de auteur maakt op een vreemde manier gebruik van hoofdletters. Het zal zijn om nadruk op die woorden te leggen, maar ik vond het erg storend. En, tot slot: er gebeurt weinig spectaculairs in het verhaal. Het zijn echt de dagelijkse beslommeringen van een plattelandsvrouw. Geen spannende verwikkelingen, geen drama. (wat er wel in Bridget Jones zit)

Ik denk dus dat ik helaas moet concluderen dat dit boek gewoon niet mijn smaak is, al kon ik wel de humor zien die erin zat. Voor mij geen volgende deel van het dagboek… Al ben ik wel heel benieuwd naar de cover 😉

Dagboek van een provincievrouw
ISBN 9789492168139 – Uitgever: Karmijn – 256 pagina’s – Verschenen: oktober 2016 – Originele titel: Diary of a provincial lady – Vertaald door: Anne Roetman

[bol_product_links block_id=”bol_58c840d704342_selected-products” products=”9200000064068420″ name=”provincievrouw” sub_id=”” link_color=”003399″ subtitle_color=”000000″ pricetype_color=”000000″ price_color=”CC3300″ deliverytime_color=”009900″ background_color=”FFFFFF” border_color=”D2D2D2″ width=”250″ cols=”1″ show_bol_logo=”1″ show_price=”1″ show_rating=”1″ show_deliverytime=”1″ link_target=”1″ image_size=”1″ admin_preview=”1″]